terraopwereldreis.reismee.nl

Op vakantie in 'eigen' land

Hallo lieve mensen, het is alweer beschamend lang geleden dat ik mijn blog heb geschreven. Ik ben jullie nu wel een heel verhaal verschuldigd, maar gelukkig kan ik die jullie geven :)

De vertraging kwam natuurlijk allemaal door het hoge bezoek uit Nederland, de ouders! Wat heb ik genoten van de tijd dat ze hier waren. Op 20 April kwamen ze aan en ik had stiekem geregeld dat ik ze op kon halen, en dat hadden ze niet verwacht. Na een kleine vertraging kwamen de knapperds door de deuren van het vliegveld lopen en heb ik ze verrast met een hele dikke knuffel, want ik had ze toch wel een heeel klein beetje gemist. Onze taxi was een Matatu busje van de broer van John, onze persoonlijk begeleider van de organisatie. Zijn broer is genaamd Francis en die bracht ons rechtstreeks naar Nkokonjeru, wat erg lastig uit te spreken was voor heit en mem. Op weg naar het dorp keken we veel om ons heen en praatte ik ze bij over al mijn avonturen en over stage, fijn om mijn verhalen in het echt aan mensen te kunnen vertellen :)

Omdat heit zo benieuwd was naar onze patiënten van het wondzorgproject, hadden we op de tweede dag dat ze hier waren een project gepland. We hadden natuurlijk weer onze posters overal opgehangen en het laten omroepen. We begonnen om 9 uur en we hadden gepland om het tot 14:00 te doen. Dit liep echter anders dan verwacht. We hadden namelijk een rustige ochtend tot een uur of 13:00, we hadden geen patiënten gehad doordat er regen was en dan is het voor sommige mensen niet te mogelijk om naar de kliniek te komen. We hebben ons wondzorgproject in de kliniek gedaan waar we eerst stage hebben gelopen. Dit omdat de patiënten hier sowieso gratis zorg krijgen omdat het een overheidsinstelling is, en daardoor komen er mensen op af omdat ze weten dat het gratis is. En als we het in het ziekenhuis zouden doen, waar we nu stage lopen, dan zouden mensen kunnen denken dat het geld gaat kosten. We hadden al onze materialen nog van de vorige keer en we hoopten dat er ook patiënten zouden komen die we op onze vorige project dag hadden verzorgd. We zaten vanaf 9:00 klaar om patiënten te ontvangen, maar dit duurde toch wel erg lang. Rond 12:00 hadden we onze eerst patiënt, eindelijk!

  • De eerste patiënt: een mevrouw had een wond onder haar voet wat leek op een niet verzorgde blaar. Ze vertelde ons dat het kwam doordat er iets in haar voet was gekomen. Ik heb de wond schoongemaakt met water en disinfectiemiddel, die er voor zorgde dat de wond nog sneller schoon werd. Dit was een middel waar onder andere chloor hexidine in zat. Nadat de wond mooi schoon was en om de wond de huid ook gereinigd was, deed ik er betadine op en verbond ik de wond met gaasjes en leukoplast. We gaven haar het advies om dichte schoenen te gaan dragen in plaats van teenslippers en we vertelden haar dat het beste was om de wond 3 keer per dag schoon te maken met afgekoeld gekookt water. We gaven haar ook extra steriele gazen mee.
  • De tweede patiënt: dit was een vrouw die rond de 60 en had een wondje in haar schaamstreek. Dit was een geïnfecteerd klein wondje, op de schaamlip. De schaamlip was hierdoor ook erg hard en ik dacht meteen aan een ingegroeide haar die was gaan ontsteken. Bij aanraking deed het enorm pijn, ik heb het schoongemaakt en haar te vertellen dat het goed was om het schoon te houden. Daarna hebben we haar naar de dokter gestuurd zodat die het nog kon bekijken en haar misschien door kon sturen naar het ziekenhuis.
  • De derde patiënt: Dit was een meisje van 11 jaar die terugkwam met een wond van de vorige keer. We hadden vorige keer 2 wonden van haar verzorgd, een kleinere en een grotere. Deze zaten beide op 1 been. De kleine was genezen en de grote zat er nog steeds. Ook was er een nieuwe brandwond bijgekomen. Het meisje woonde bij haar oma en had geen geld om naar school te gaan, ook niet om verband of iets anders te kopen om de wond te bedekken. Daardoor was de wond nog niet geheeld, er zat geel beslag op de wond en dat wilde ik verwijderen voordat ik het weer ging verbinden. Ik maakte de wond weer schoon met gekookt water en desinfectie middel, liet de wondranden weken zodat ik het gele beslag kon verwijderen en ervoor te zorgen dat de wond hierna beter kon helen. Ik deed op beide wonden betadine voordat ik het ging bedekken en bedekte het daarna met steriele gazen en verbond dit met leukoplast. Daarna gaf ik het meisje steriele gazen en eilandpleisters mee en vertelde haar dat het goed was om ze schoon te maken en te drogen en daarna te bedekken.
  • De vierde patiënt: Dit was een jongen die kwam met klachten over zijn wonden op zijn penis. De wonden kwamen nadat hij zichzelf had laten besnijden. Hij was te beschaamd om het te laten zien dus we hebben hem aangeraden om het heel goed schoon te houden en daarna heel goed te drogen, ook hebben we hem verteld dat het goed is om naar een dokter te gaan als het niet weg ging.
  • De vijfde patiënt: Een man met een enorm dikke duim met een wond op het topje van zijn vinger. De man vertelde dat hij zijn duim open had gehaald aan de vin van een grote vis en dat het daarna is zijn duim gaan infecteren en opzetten. Omdat het heel pijnlijk leek wilden we eerst zien hoe de man zelf zijn duim schoonmaakte. Hij deed voor dat hij in zijn duim knijpt en het goed reinigt met gekookt water. We lieten het hem bij ons weer doen, er kwam enorm veel pus uit de vinger en wij probeerden het daarna ook, en dan aan de andere kant van de duim, maar er kwam alsnog erg veel pus uit. De dokter schreef ondertussen een antibioticakuur voor en wij verbonden zijn vinger, want er komt ook vocht, pus en bloed uit als hij er niet in knijpt en om kruisbesmetting te voorkomen hebben we een gaasje om zijn duim gedaan en deze gefixeerd met leukoplast. Ook HIV komt hier heel veel voor, is ons opgevallen in het ziekenhuis. En omdat er bloed uit de wond komt moesten we hem wel verbinden voor de veiligheid van anderen en zichzelf. We vertelden de man dat hij zijn duim goed moest schoonmaken en de pus er af en toe proberen uit te knijpen. Maar alles wel heel hygiënisch te doen.
  • De zesde patiënt: Een meneer met een wond onder zijn voet door glas, het was erg diep en hierdoor ook erg pijnlijk. We hebben de wond goed gereinigd en verbonden, de meneer aangeraden dichte schoenen aan te doen en bij de dokter te bekijken of het gehecht moest worden. Want als we het zo lieten ging het niet vanzelf helen.
  • De zevende patiënt: Weer een meneer, hij had een klein, diep wondje op zijn onderbeen. Maar dit onderbeen was erg opgezet en hij hield vocht vast in zijn been. We zagen dat hij hele grote spataderen had en we hebben hem doorverwezen naar het ziekenhuis. Want de grootte van deze spataderen was ongezond en gevaarlijk. Zijn wonden op zijn been heelden ook erg slecht doordat de bloeddoorstroming naar zijn onderbeen niet meer optimaal was. We hebben de wond gereinigd met gekookt water, desinfectie middel en we deden er betadine op voordat we zijn wond verbonden. In Nederland zouden ze dit been gaan zwachtelen, ik hoop dat ze dit ook doen met zijn been.
  • De achtste patiënt: We waren enorm blij met de patiënt, dit was namelijk de laatste patiënt van de dag en dat was ze de vorige keer ook de laatste patiënt. Dit was een meisje met epilepsie die door een epileptische aanval 5 jaar geleden een brandwond had gekregen die niet geheeld is. Die hebben wij vorige keer behandeld en daarbij hebben we alles goed schoongemaakt en de dode huid weggehaald, dit heeft zeker effect gehad en het was super om dat te zien. De wond was al een stuk dichter en we hebben het opnieuw schoongemaakt en verbonden. Ook hebben we haar weer materiaal meegegeven om zelf de wond te verbinden en hebben we met haar afgesproken dat we bij haar thuis, in het providenced home, haar wond over 3 weken weer gaan bekijken en verzorgen. We hopen dat de wond dicht is als we weggaan in Juni.

Papa en mama zijn niet al die tijd bij het project geweest, want dan werd het daar wel erg vol. Dus ze gingen lekker het dorp in om te winkelen en foto’s te maken, met andere woorden; de muzungu uithangen. Mochten zij het voor een keertje overnemen van ons :)

De dag erna heb ik papa en mama in het ziekenhuis rondgeleid, jammer dat het op een zaterdag was want er was erg weinig personeel. Maar ze vonden het wel heel erg interessant om te zien waar ik werk, hoop ik.. Nadat we een dikke regenbui hadden gehad zijn we met de Matatu naar Jinja gegaan, wat een heel avontuur was met die dikke koffers. Papa was een beetje te groot voor dit schattige busje, dus zijn we in Jinja met onze koffers op de boda boda gestapt. Wat weer een avontuur was haha. We werden naar White Cosy gebracht waar we een aantal nachten hebben overnacht, heel fijn. Die boda’s zijn wel ideaal voor paps, want die kan niet zulke lange afstanden lopen en kon hier op elke hoek een boda pakken om naar het centrum te gaan. ’s Avonds hebben we heerlijk westers gegeten in een muzungu oort, er was live muziek en alle mensen die ik al kende in Jinja waren er toevallig ook allemaal, super gezellig. Daarna heb ik papa en mama meegenomen naar mijn favoriete bar die aan de Nijl ligt, waar we lekker een Nile special hebben gedronken. Het water stond dit keer zelfs zo hoog dat je natte voeten had als je wilde poolen, dat hoort er dan toch een beetje bij he?

De volgende dag heerlijk uitgeslapen en met mama wezen winkelen, heerlijk! Het werd nu ook weer duidelijk van wie ik deze shopverslaving heb geërfd, sorry mam. Daarna hebben we papa ook maar meegenomen naar een overdekte markt, waar ik mijn jurkje voor koningsdag heb ingeslagen en we allemaal fruit hebben gekocht. ’s Avonds heerlijk genoten van het Indiase eten, want waaauw, dat is zo ongelofelijk lekker. Ik heb er geen problemen mee dat hier zoveel Indiërs zitten :)

De dag erna hadden we fietsen gehuurd, het duurde even voordat we het hadden gevonden en ook even voordat we de fietsen hadden. We waren papa ook nog kwijt, maar uiteindelijk konden we op ’t fietske naar het zwembad. Lekker afkoelen tussen de aapjes. Toen we teruggingen ging het jammer genoeg niet helemaal goed met de fietsen uit Taiwan.. Het was de bedoeling om ze 2 dagen te huren maar we hebben ze diezelfde dag maar weer teruggebracht, jammer jammer. ’s Avonds ben ik met ze naar Nile River Explores gegaan om de zon daar onder te zien gaan, echt heel mooi.

We zijn alweer bij 26 April, ik besef dat ik echt nog lang niet klaar ben.. Op deze prachtige dag was mijn leuke vriendinnetje Eline jarig en daarom was ik erg blij dat Greetz mij heeft helpen feliciteren, want het was zo lastig vanuit hier. Toen zij lekker haar verjaardag aan het vieren was hebben wij een halve dag op het politiebureau gezeten omdat ik nog steeds papieren nodig had voor mijn telefoon. Wonder boven wonder hadden ze mijn rapport nog ergens, verstopt tussen van alles en nog wat. Ze herkenden me nog en we hadden het erg gezellig op het politiebureau, ik werd al uitgenodigd door een politieagent om mee te gaan naar zijn huis, dan kon ie me voorstellen aan zijn familie. Dat heb ik vriendelijk afgestaan. Na het lange bezoek kwam ik erachter dat ik alsnog moet terugkomen en daar heb ik geen haast mee, ik laat op me wachten, net als zij ook altijd doen. Aanpassen aan de cultuur ben ik wel goed in :) ’s middags bij onze nieuwe favoriete Indiase restaurant gegeten en daarna heerlijk naar de spa geweest. Dat was lang geleden, ik kreeg een facial en mijn nagels werden gedaan. Echt als een white girl. Gelukkig was ik niet de enige, want papa en mama lieten zich masseren en hun haar wassen en papa liet zich zelfs nog scheren! We zijn de avond geëindigd met stickies van de BBQ en live muziek met een biertje.

En toen was het Koningsdag, en daar had ik uitnodigingen voor geregeld! Dus wij gingen met een bus van Jinja naar Kampala, waar we Kris en haar vader ontmoetten en John en zijn neef Simon. We zaten met z’n allen in backpackers hostel waar we altijd heen gaan als we een weekendje Kampala doen. We hadden allemaal onze oranje outfit aangedaan en we waren er helemaal klaar voor. Simon en John moesten vanavond om binnen te komen zich voordoen als onze vriendjes, want je kon als Ugandees alleen naar binnen als je een Nederlandse vriendin of vriend had. We gingen er met een auto heen met open dak, waar kris en ik natuurlijk even als koningin onze kop naar buiten hebben gestoken. We kwamen aan en het was al enorm druk, iedereen was oranje en netjes gekleed. Het feest was super, er werd muziek gedraaid, we kregen een speech van de ambassadeur, gratis drank, gratis eten (bitterballen, frikandellen en haring!!) en iedere Nederlander die we al kenden was er ook + nog een paar honderd. Het was zo’n leuk feestje en we hebben gedanst! Zoals jullie weten houden Nederlanders wel van drank, vooral als het gratis is, en dat was af en toe wel te merken. Maar dat maakt het natuurlijk ook weer harstikke leuk! Later gingen paps, mams, kris en haar vader naar huis. Maar ik niet :) Ik ging met een hele groep Nederlanders naar een bar waar ze allemaal Nederlandse muziek draaiden, super grappig, maar daar krijg je op een gegeven moment weer genoeg van. Dus gingen we met de hele groep door naar Bubbles, waar we ook nog een paar uur zijn geweest. Al met al was het een topavond met super mensen en mijn Koningsdag was enorm geslaagd, en dat was de volgende dag ook wel te merken..

De dag erna kwam onze geregelde taxi ons vroeg ophalen vanuit het hotel, op naar Lake Bunyoni! Onderweg de evenaar overgestoken en daar natuurlijk als een echte toerist even een fotootje gemaakt. We kwamen aan bij het Lake en het was enorm mooi, onze kamer had een prachtig uitzicht en we konden mooi de zon onder zien gaan. Voordat hij onder ging hebben mama en ik nog een duik genomen, want ze zeggen dat dit 1 van de weinige plekken is waar je zonder Bilharzia te krijgen, kan zwemmen. Voor de volgende dag hadden we een tour geboekt naar de Batwa, dit is een klein volk die officieel uit het bos komt. Het waren jagers en zijn verbannen uit het bos door de overheid, want die wilde dat er geen mensen in het wildpark woonden, want zij jaagden op de beesten. We moesten eerst over het meer met een bootje, wat al prachtig wakker worden was. Toen we daar aankwamen moesten we eerst een heel stuk lopen, wat een pittige wandeling was. Maar ook weer zo de moeite waard, we zagen de grens van Rwanda liggen. Toen we eindelijk bij ze waren aangekomen werden we heel leuk begroet en zag ik in dat ik helemaal niet een onderdeurtje ben, want die mensen worden niet langer dan 1,60. Ik kreeg al een huwelijksaanzoek van het stamhoofd, of ik zijn 4de vrouw wilde worden en anders wilde hij wel dat ik met zijn zoon ging trouwen. Echt enorm gelachen, gedanst en gezongen. Super leuk tripje, helaas begon het keihard te onweren toen we onder ons zeiltje op de boot zaten, toen scheet ik wel even 7 kleuren, gelukkig waren we ongedeerd.

We hebben onze driver voor het blok gezet, we gingen van Lake Bunyoni naar Fort Portal en ik heb nog nooit zo’n slechte weg gezien. Het was een barre tocht, vooral omdat het keihard regende en elke auto dus van de weg slibde. Gelukkig zijn wij niet bang voor modder en regen en waren wij bereid om de auto wel uit de greppel te duwen, heerlijk smerig weer terug in de auto gestapt. Onderweg zijn we langs de Rwenzori moutains gegaan, en dat was zo mooi! Ik ben samen met mama een berg van het gebergte opgeklommen, want voor de Rwenzori zelf moet je een echte klimmer zijn, daar kan je namelijk zelfs skiën. Aangekomen in Fort Portal, voetbalwedstrijd met een biertje gekeken en daarna op de markt gegeten. De volgende dag naar de Crater lakes geweest en van het mooie uitzicht genoten. Daarna bij een overdekte markt een hapje te eten gehaald en nog even gewinkeld :)

3 Mei was de dag dat we vertrokken van Fort Portal naar Murchison Falls, weer van die prachtige wegen. Die infrastructuur hier is echt de moeite waard om te komen bewonderen, je kijkt je ogen uit. Aangekomen in Murchison Falls, we hadden een mooie banda waar we in sliepen en we zaten al bijna bij het kampvuur met een biertje. Tot ik werd gebeld door het taxibedrijf dat onze driver een ongeluk had gehad en dat hij nog wel leefde. Hij was al erg moe van de hele dag rijden, maar we hadden hem de keuze gelaten om te blijven of zelf een plekje te zoeken, hij koos voor de tweede. Ik heb de driver zo snel mogelijk gebeld en hij was aanspreekbaar, daarna kon ik hem niet meer bereiken, want zijn telefoon was leeg, hij vertelde dat hij ongeveer 9 km van de camping af was. Maar hij kon 2 kanten op, dus pap en ik zijn met een ander mannetje in de auto gestapt om hem te zoeken, middenin een wildpark.. Na 20 km rijden hadden we hem eindelijk gevonden en de auto lag helemaal op zijn kop, het was niet normaal. De auto had geen airbags en de driver had zijn gordel niet om, de auto was totalloss en de driver had alleen maar een hersenschudding en een scheur in zijn lip, niet normaal. Die jongen had echt een engeltje op zijn schouder, ik was alleen zo geschrokken van die auto en van het ongeluk dat ik stond te trillen op mijn benen. Toen we aankwamen op de camping, met driver heb ik water gehaald uit het huisje, niet nadenkend dat er ook wild op de camping kon rondlopen. Loop ik terug met mijn zaklamp, loop ik bijna een nijlpaard tegen het lijf, ik wist niet hoe snel ik weg moest komen.. Ik heb het zelfs onbewust op rennen gezet, terwijl ze dat sterk afraden, maar mijn instinct zei dat ik dat moest doen haha. De volgende dag gingen we een game drive doen en zou onze driver ondertussen naar het ziekenhuis. Het taxibedrijf had een nieuwe driver gestuurd en wij konden dus goed genieten van alle mooie dieren. We hebben van alles gezien, zoveel moois! Jammer maar helaas hebben we geen luipaard en leeuwen gezien dit keer, maar je kant niet alles in het leven. Er zijn nog genoeg kansen en genoeg landen waar we onze big five wel af kunnen maken :)

Na onze game drive hebben we met onze nieuwe driver de Murchison Falls bekeken, heel erg mooi! Op de terugweg naar de camping hebben we gezien hoe de auto werd weg getild en hebben we de avond afgesloten met een biertje op Kris en voor haar gezongen via de telefoon want ze was 21 geworden. En ik heb haar beloofd dat we lekker binnenkort gaan relaxen in de spa als verjaardagscadeautje.

Op jullie prachtige Bevrijdingsdag hebben wij een chimpansee trekking gedaan, ook een mooi moment om van onze vrijheid te genieten. We gingen het Budongo forest in met een super toffe gids, die ons alle ins and outs van het park kon vertellen. Hij wist alles over de natuur daar, en wat is het bijzonder om zulke menselijke beesten op een afstand van 4 meter te zien. Allemachtig, ze zijn en lijken ook zo slim en bewegen net als mensen. Enorm gave ervaring en zeker een aanrader! Verder op de dag zijn we doorgetrokken naar Lira, hele leuke stad maar we zijn maar kort gebleven want we moesten weer door. Want hierna gingen we naar Mbale en dit deden we via Soroti, het zegt jullie natuurlijk allemaal niks, maar ik vertel het toch :) In Soroti hebben we lekker koffie gedronken en daarna aangekomen in Mbale waar we met onze leuke Zoï hebben geskyped en daarna weer Indiaas gegeten. Er was ons toevallig in Lake Bunyoni verteld dat we bij de Sipi falls (naast Mbale) konden abseilen, dus dat wilde ik toch wel heeeeeel erg graag doen. We hebben sowieso een wandeling gedaan langs alle falls samen met een super leuke gids, en bij de laatste waterval zijn mama en ik gaan abseilen! 100 meter naar beneden langs een waterval!! Het was fantastisch, het begin was even spannend maar als je eenmaal over de rand was had je het mooiste uitzicht ooit! Leuk moeder dochter momentje :)

Na Mbale was onze laatste dag aangebroken met de driver, wat echt een schatje was. Hij kon niet heel goed Engels maar was wel een goede chauffeur en lachte heel leuk. We zijn via Jinja, waar we koffie hebben gedronken met Kris en haar vader en waar we van alles hebben laten maken van de stoffen die we gekocht hadden, door gegaan naar Kampala. Waar we ons laatste nachtje verbleven omdat papa en mama de volgende dag naar Entebbe moesten. We hebben nog een prachtige dans gezien in Ndere Culture centre in Kampala, echt jeetje, ik kon niet stil zitten en had alleen maar een lach op mijn gezicht. Die donkere mensen kunnen zo goed met hun kont schudden en zijn zo lenig, dat is gewoon ongelofelijk. Aan het einde was het de bedoeling dat we nog met alle toeschouwers met de dansers gingen dansen en het was dé perfecte afsluiter van de tijd dat papa en mama er waren. De laatste dag met de oudjes heb ik doorgebracht met mama op de craft market want we moesten natuurlijk nog souvenirtjes kopen en wat hebben we leuke spulletjes gekocht! Daarna werden we opgepikt en ging ik met ze naar het vliegveld, waar Kris op mij wachtte en we konden met de taxi weer mee terug naar Backpackers. Wat heb ik een toptijd met papa en mama gehad, jammer dat mijn fantastische zusje er niet bij kon zijn maar die is nu aan het knallen met haar examens!

Om samen met Kris onze tijd met de ouders af te sluiten zijn wij nog lekker op stap geweest! En dat was me toch een goed feestje. We zijn begonnen met de Uganda Waragi in het hotel en daarna hadden we genoeg moed om naar karaoke night te gaan in Bubbles, waar ik het natuurlijk niet kon laten een frozen liedje te doen en daarna heerlijk zingend en swingend the spice girls mee te gaan blèren. Daarna zijn we nog naar 2 andere kroegen geweest en zijn we bij daglicht weer thuis gekomen, met andere woorden, het was weer absolutely fantastic!

Op 11 Mei was het voor ons tijd om het visum te verlengen, we zitten hier namelijk op een toeristenvisum zoals iedereen. Hier betaal je 100 dollar voor en dit is voor 3 maanden. Nu blijf ik langer dan 3 maanden dus ik moest naar de immigratie voor verlenging, net als kris trouwens. Dus wij gingen ervan uit dat dat zo klaar was. We hebben ze verteld dat we nog vrienden gaan opzoeken en gaan rondreizen maar we hadden heel veel andere papieren nodig, hier waren we niet op voorbereid dus we moesten afgelopen vrijdag weer terug..

Het was weer tijd om aan de bak te gaan, ze zeiden allemaal al dat ik lost was voor zo lang. En gelukkig waren ze allemaal erg blij dat ik er weer was! Ik begon deze week op Ante natal, dit is een afdeling waar zwangere vrouwen worden onderzocht en waar baby’s worden ingeënt. Een soort combinatie van verloskunde met consultatiebureau. Mijn dienst begon rustig en we begonnen de dag met alles klaarzetten en schoonmaken. Toen kwamen de eerste zwangere vrouwen binnen. We hadden een boek waar we eerst al hun gegevens in gingen zetten, alle vrouwen hadden hun eigen boekje mee waar hun gegevens instonden, onder andere; hoeveelste zwangerschap dit was, lichamelijke klachten, inentingen, medicatie en een afsprakenblad. Nadat we hun informatie hadden opgeschreven moesten de vrouwen op de weegschaal en ging ik de bloeddruk meten. Hier hebben ze geen apparaat voor dus dit gebeurd handmatig. Nadat dit was gedaan gingen we palperen in een kamer naast de wachtkamer. De verloskundige vroeg de vrouw te gaan liggen en ze legde me uit waar ze naar voelde. Ze voelde hoe de baby lag, naar het hoofdje, waar het ruggetje zat en hoelang de vrouw al zwanger was. Ik vond dit super interessant en ik mocht zelf ook voelen, nadat ik toestemming had gevraagd aan de vrouw. Ik voelde de baby en het hoofdje die goed lag met het hoofdje naar beneden. Ze legde mij uit dat je onder de ribben voelt hoeveel ruimte er nog is, op de plek waar je geen ruimte meer hebt houdt je je hand en je rekent vanaf de navel. Bij de navel is 22 weken en elke vinger die je er naast kan leggen tot de plek waar je andere hand ligt is 2 weken. Ik had het vaak goed en dit vond ik erg geruststellend, dat ik doorhad hoe het in elkaar stak. Ook luisterde ik of ik het hartje van de baby hoorde met een zwangerschapstoeter. Tijdens het onderzoeken van de vrouwen keken we ook of de vrouw oedeem had in de benen en in de oogleden of ze ook leed aan bloedarmoede (anemie). Komende week zit ik ook nog op deze afdeling.

Vrijdag was het weer tijd om naar Kampala te gaan voor ons visum, we hadden al onze papieren verzameld. Recommendation letter van host, eigen brief, kopie vliegticket, kopie van paspoort en we moesten een formulier invullen. Echt een gedoe als je het mij vraagt, maar we hebben er weer een weekendje van gemaakt. Zodat ik bezig kon met huiswerk, ik ben veel voor mijn kwaliteitsopdracht bezig geweest. Mijn enige, grote opdracht die ik nog moet maken voordat ik kan afstuderen!! Spannend! Maar mijn onderwerp is een extra scholing geven voor alle staff van het ziekenhuis over hoe je intramusculair en subcutaan moet injecteren. Wat de gevaren zijn voor jezelf en voor anderen, over hygiëne en hoe je nu op de juiste manier injecteert. Nadat ik de hele dag achter mijn laptopje heb gezeten zijn we aan het einde van de middag nog even gaan winkelen, en dat was weer fijn. Die mr. Price heeft echt mijn printjes, dus ik heb mezelf weer verwend :) En op zaterdag nog lekker wezen stappen en naar een heeeel leuk huisfeestje geweest. Waar we vet veel mensen al kenden, super toevallig. 2 Nederlandse meiden, een Canadese met haar dropje, 2 Noorse meiden die we al van eerder kenden en nog een paar donkere mannen die we nog niet kenden. Het was echt mega gezellig! Het avondje was weer erg leuk en ik heb de volgende dag mijn ontbijt gemist, dat was een goede reden voor mij om pannekoeken als ontbijt te bestellen. Maar vrees niet Capt’n, die van ons zijn 10 keer beter :)

’s Avonds weer lekker terug gekomen in ons dorpie, wel heel fijn thuiskomen. Want er vlogen ons 2 leuke kids ons om de hals en de hond begon heel erg te kwispelen, een en al vreugde! Okee jongens, jullie zijn weer een beetje bijgepraat, ik hoop dat het niet te lang is. Maar net zoals altijd is dit weer de moeite waard! Ik ben er alweer in minder dan een maand, het gaat zo snel. Mijn lieve vriendinnetje Marije vroeg mij laatst, heb je nou zin om weer naar huis te gaan of kijk je er tegenop? Maar het antwoord was toch wel een beetje beide, want het ergste wat ik natuurlijk mis is een frikandel speciaal! Lieve mensen, bedankt voor het lezen en tot snel, dit keer zou het niet zo lang duren want dan ben ik alweer thuis!

Tuunalabagana!

Reacties

Reacties

Suus

Ha schat, toch een nijlpaard op het kamp gezien? Ben heel blij dat je er goed vanaf bent gekomen, en jullie driver ook! Heb genoten van je foto's op Facebook en ben heel blij dat het nog steeds absolutely fantastic is daar! Geniet van je laatste weekjes, en tot heel snel! Xxx

Cees

Wat een mooi verhaal weer, van nijlpaarden naar een ongeluk en ook je ervaringen in het ziekenhuis. Als ik ooit een wond te verzorgen heb weet ik wie ik moet bellen!!
Knuffels!!!

Caroline

Was inderdaad een fantastische reis. We hebben net zo genoten. Succes met je kwaliteitsopdracht en veel plezier deze laatste weken.

Binne

Wat is het een mooi land en wat was het prachtige reis. Je verhaal is altijd te kort om het allemaal te beschrijven. Tot de 11 -de of 12 -de.

cis

Natuurlijk ook veel al van heit en mam gehoord over je doen en laten.
maar het blijft heerlijk om je verslagen te lezen en mee te kunnen genieten van je wel en wee.
Dank je voor je verslag en geniet in de laatste weken.
dikke hug voor jou en Kristel.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel4Change