terraopwereldreis.reismee.nl

Projecten lopen storm

Lekker een muziekje op, een leuke variatie van westerse hitjes en swingende Ugandese nummers! Want wij zijn toch allebei wel aardig fan geworden van de Ugandese muziek, ik begin er ook steeds meer feeling voor te krijgen. Dus wij dansen, als we terugkomen, de sterren van de hemel in de kroegen. Lekker los met de heupjes :)

We beginnen natuurlijk weer bij het begin, want vorige keer toen ik het blog schreef was het na mijn eerste stagedag in het ziekenhuis. We gaan elke week op een andere afdeling stage lopen, zo hopen we te ontdekken wat we het leukst vinden zodat we daar langer stage kunnen lopen. Ik ben de eerste week begonnen op de general ward, waar mannen, vrouwen en kinderen liggen. Ook hoort hier een private ward bij. En er is natuurlijk van alles gebeurd in de tussentijd. Ik denk dat het raarste dat ik heb meegemaakt op dag 2 was. Ik had het namelijk in mijn vorige blog over dat er een erg zieke man binnenkwam aan het einde van de dienst, die veel vocht vasthield en die op de IC kwam te liggen. Hij kreeg daar allemaal toeters en bellen, zoals zuurstof, een maaghevel, een katheter en hij lag aan het infuus. Deze man had al niet lang meer te leven, maar dat het zo snel ging had ik niet verwacht. Want de volgende ochtend begon ik mijn dienst samen met een hele leuke verpleegkundige, en rond 9 uur vroeg de familie van de man of ze hem ook mee naar huis mochten nemen zodat hij daar zijn laatste dagen/uren mocht doorbrengen. Dit moet vaak in overleg met een arts, maar het was toen al te laat. De man was al overleden, dus de verpleegkundige begon oude infuuslijnen af te knippen en spullen te pakken om te gebruiken(ik had nog geen idee waarvoor). We deden een schort voor en handschoenen aan en gingen naar de patiënt(ik was zo blij dat we hygiënisch hebben gewerkt!). Die bleek inderdaad overleden en dit hoefde niet bevestigd te worden door een arts en de pols hoefde ze ook niet te voelen, ze kon het aan het apparaat wel zien. De patiënt lag aan de hartbewaking. Maar dat apparaat was ook niet helemaal jovel, die gaf wel een rechte lijn aan, maar de bloeddruk en de saturatie werden wel gewoon gemeten. Nadat ze had geconstateerd dat de man was overleden, begonnen we de maaghevel, infuus/infuusnaaldje, zuurstofslang en de katheterslang te verwijderen. De man bloedde nog erg nadat we alles hadden verwijderd en de man had ook over zijn hele lichaam hele grote, diepe, stinkende wonden. Ik had er echt moeite mee om hem te verzorgen, want het stonk echt enorm. Gelukkig leren we in de zorg door onze mond ademen zodat de stank minder wordt.

Als iemand namelijk in het ziekenhuis overlijd zorgen ze er voor dat de patiënt zo snel mogelijk naar huis kan, de familie regelt vervoer en de verpleging verzorgt de patiënt. Dus de wonden werden niet meer bedekt en de man werd ook niet meer gewassen. We hebben hem alleen aangekleed en een laken van de familie om de man heen geslagen, hij werd helemaal bedekt in het laken. Om zijn hoofd recht te houden, heeft de verpleegkundige een sjaal om zijn hoofd gebonden en aan de bovenkant vastgeknoopt. We hebben zijn handen op zijn buik gelegd en daarna het laken om de man heen gedaan. De familie helpt wel tijdens het aankleden maar dat is in het ziekenhuis een taak van de verpleegkundige. Tijdens het verzorgen van de man vroeg de verpleegkundige aan mij of ik dit eerder had gedaan en ik gaf aan dat dit de eerste keer was dat ik ook daadwerkelijk iemand zorg gaf na de dood. Want ik heb wel eerder een overleden bewoner/patiënt gehad, maar daar heb ik niet de zorg bij gedaan. Ik vond het heel bijzonder om te doen, de familie was mij heel dankbaar terwijl ik niet heel veel had gedaan. Maar daarnaast had ik er wel heel erg moeite mee dat de man niet meer werd opgefrist, dat de wonden niet meer werden bedenkt en dat we, bot gezegd, een tortilla van hem aan het maken waren. Want hij werd in het laken gerold en de infuuslijnen werden om hem heen gebonden om het laken bij elkaar te houden, nu wist ik eindelijk waar de oude infuuslijnen voor waren. De familie kon alleen afscheid van hem nemen toen hij al was bedekt in het laken, en dat is in Nederland ook zo anders. Nadat de familie het vervoer had geregeld voor de man, een fifth wheel truck met een open laadbak, hebben we hem met familie op een matras getild en met matras in de laadbak gelegd. De verpleegkundige vertelde me dat het afhankelijk van het geld was hoe een overleden patiënt vervoerd wordt en waarin hij werd bedekt, want deze mensen hadden ook geen verpleegdeken maar gewoon een stof die wordt gebruikt voor kleding omdat ze geen geld meer hadden om een verpleegdeken te kopen. Dit was het eerste moment waar ik pas echt doorhad hoe het gesteld was met de armoede in dit land. Want bij ons is gezondheidszorg zo belangrijk, daar hebben we alles voorover. Maar er zijn zoveel mensen die het niet kunnen betalen om naar een ziekenhuis te gaan. Ze blijven veel te lang thuis, totdat het echt niet meer gaat en ze naar het ziekenhuis moeten omdat iemand anders dood gaat. Dat was bij deze man ook het geval. Ik vroeg nog aan de verpleegkundige of ze hier ook aan begrafenissen deden, en ze vertelde me dat dat over het algemeen wel gebeurd maar dat het ook financieel afhankelijk is. Jammer dat ik hier niks aan kan doen, want je kan niet iedereen die hier arm is geld gaan geven. En soms zou ik dat toch wel willen doen, maar ik weet dat het niet helpt.

Nadat dit was gebeurd in de ochtend, ging de dienst gewoon door. Net zoals in Nederland, want je kan in de zorg niet zeggen, ik trek het niet ik ga naar huis. Ik had wel even een momentje nodig om er even over na te denken, maar dat heeft niet langer dan 5 minuutjes geduurd, want de zorg gaat gewoon door. De dienst verliep verder goed die dag.

De dag erna begon de dienst beter, we hadden een stuk of 9 patiënten. 2 kinderen, 5 vrouwen en 2 mannen. De 2 kinderen hadden erge malaria en tyfus, want dat komt hier nog heel vaak voor. Er was een non die een CVA had gehad, een meisje met HIV en longontsteking, een vrouw die vaginale bloedingen had en waarvan ze de oorzaak nog niet wisten en de mannen hadden allebei een breuk in het been, beide op een andere plek, dit was beide door een ongeluk. Er worden hier vaak bloedtesten gedaan om te kijken of mensen nog malaria hebben, dus ik heb in mijn dienst bloed afgenomen bij een vrouw met malaria, ik deed het op mijn manier. Want als ik sommige mensen zie prikken, ben ik toch heel blij dat wij het anders hebben geleerd. Het ging goed en ik prikte meteen de eerste keer goed. Ook heb ik bij een vrouw bloed aangehangen, die heb ik eerst opgehaald uit het lab en gecontroleerd en daarna mocht ik hem aanhangen en de controles van de vrouw in de gaten houden. Ook heb ik weer een artsenronde meegemaakt, hier worden de patiënt gevraagd hoe het gaat en waar ze nog last van hebben. De arts schrijft vaak daarna nog extra medicijnen voor of gaat kijken wanneer de patiënt naar huis mag. Toen we bij de vrouw aankwamen met vaginale bloedingen, ging de arts een vaginaal onderzoek doen en daar mocht ik ook bij meekijken. Dit was erg interessant en de arts dacht dat de vrouw wel een vorm van kanker kon hebben. Dus hij liet het weefsel dat ook uit de vagina kwam, opsturen naar het lab in Kampala om erachter te komen wat het kon zijn. Ik moet wel toegeven dat ik mij die week best wel aan de arts heb geërgerd want het was een jonge vent die echt alles beter wist en hij wilde heel erg zijn gelijk wilde krijgen, en hij dacht dat kanker vaker voorkwam in Afrika dan in westerste landen, maar ik denk toch dat ie daar niet helemaal goed zat.

Toen de diensten erop zaten voor die week, gingen we thuis bezig met het voorbereiden voor de seksuele voorlichting de hele middag en avond. Want we hadden wel een idee wat we wilden doen, maar we moesten het nog een beetje op papier zetten en de spullen verzamelen, want we wilden ook dingen laten zien. We gingen morgen naar een basisschool en naar een middelbare school, hier gingen we praten over seks. Want dat is hier blijkbaar best wel een taboe en sommige kinderen weten er veel te weinig over. We hebben op de eerste school de groepen verdeeld, eerst de meiden, dan jongens en dan weer beiden. Zodat meiden of jongens zich niet hoefden te schamen als ze vragen stelden. We gingen het hebben over seks en over de gevolgen hiervan, we deden dit vragenderwijs zodat er interactie was in de klas en hierdoor gingen kinderen eerst nadenken en wisten wij ook beter wat ze al wisten. We vroegen de vragen;

- Hoe wordt een vrouw zwanger?

- Hoe lang is een vrouw zwanger?

- Hoe voorkom je zwangerschap?

- Wanneer is het tijd voor seks?

- Wat zijn de gevaren van seks?

- Weten jullie wat voorbehoedsmiddelen zijn?

We maakten een woordspin met hun antwoorden op het bord, zodat het voor hun duidelijker werd en we konden dingen aan elkaar koppelen. De kinderen deden goed hun best en we kregen een mooie woordspin, soms vulden we hem wat aan. Het doel op de basisschool was om seks voor het huwelijk te ‘verbieden’. Ze wilden dat we de kids vertelden dat het beter is om te wachten nadat je school hebt afgemaakt, een baan hebt, getrouwd bent, etc. Wat ik wel een beetje snap, maar je kan het amper voorkomen. Ook hebben we het uitgebreid gehad over de gevaren en ziektes, want dat is wel een probleem hier, dat hebben we in de kliniek en het ziekenhuis wel gezien. We hebben eerst de meiden les gegeven, die hadden veel vragen over de menstruatie, dus die hebben we goed behandeld en we hebben ook gevraagd naar wat voor materiaal ze gebruiken tijdens hun menstruatie, en ze gebruiken onder andere; watten, maandverband en oude kleding. We hebben hun uitgelegd dat het normaal is en dat elke vrouw dit heeft, ze beginnen hier soms al op hun 8ste met de menstruatie, dus er waren al veel meiden aan het menstrueren op de basisschool. De vragen die ze wilden stellen fluisterden ze in het oor van hun docent en die vertaalde het naar ons. Zo konden we al hun vragen beantwoorden en dit vonden ze erg fijn. We lieten ook nog maandverband rond gaan tijdens de uitleg en de pil en de condoom ging ook een rondje door de klas.

Na de meiden waren de jongens aan de beurt, hier hebben we hetzelfde gedaan maar met hun hebben we het vooral nog gehad over hun natte droom. Dat een natte droom heel normaal is en dat elke man dit heeft. Ook hebben we de menstruatie van de meiden nog behandeld, want het is goed voor de jongens om te weten dat de meiden hier niks aan kunnen doen en dat ze de meiden hier niet mee moeten pesten. Ook wilden we de jongens duidelijk maken dat niet alleen het meisje verantwoordelijk is voor een ongeplande zwangerschap/ziekte maar ook de jongen, dus dat je samen het kind op moet voeden want de man is ook verantwoordelijk.

Op de middelbare school hebben we het ook gehad over seks, ziektes en voorbehoedsmiddelen. Hier was het niet nodig om het te gaan verbieden, want de leeftijd liep hier op tot 18-20. We hebben het wel even genoemd, maar bij sommige had dat geen zin meer want die zaten al in de klas met een dikke buik. Tijdens onze voorlichting kregen we van de klas briefjes met vragen, zodat ze anoniem bleven. De vragen behandelden we serieus, behalve de vragen waar wij te vinden waren of wat onze nummers waren, want die vraag hebben we een aantal keer gehad, echt grappig. Verder kregen we heel veel serieuze vragen;

  • Wat moet ik doen als de condoom in een meisje blijft zitten?
  • Wat voor probleem krijg ik als ik als 12-jarige seks heb met iemand van 18 jaar?
  • Hoe gebruik ik een vrouwen condoom?
  • Hoe vaak moet je de pil nemen?
  • Kan ik ook voor het zingen de kerk uit?
  • Kunnen mannen ook een vrouwen condoom gebruiken?
  • Zijn voorbehoedsmiddelen ook gevaarlijk?
  • Hoe kan het dat ik soms 2 keer in de maand ongesteld wordt?
  • Wat voor probleem krijg ik als ik abortus doe?
  • - Waarom doet seks pijn? (maar dat komt waarschijnlijk omdat deze mannen groter geschapen zijn)

Maar ook deze vragen:

  • Is het waar dat een man zijn kracht verliest als hij een condoom gebruikt?
  • Kan ik ook 1 keer een pil slikken en daarna seks hebben en dan niet meer de pil gebruiken?
  • Kan ik van een aardbeving een abortus krijgen?
  • Kan ik condooms ook uitwassen?
  • Krijg je van de pil en andere voorbehoedsmiddelen ook kanker of een gehandicapt kind?
  • Kan een bijensteek aids genezen?
  • Kan je condooms uitwassen?
  • Kan ik ook plastic zakjes gebruiken in plaats van condooms?
  • Kan aids door vaginaal vocht heen?

Echt een wereld van verschil, de ene vraag was een goede, serieuze vraag maar de andere moesten we stiekem wel een beetje om lachen. Want er zijn dus echt kinderen die echt denken dat je van een aardbeving een abortus kan krijgen, er zijn heel veel bijgeloven waar de mensen hier in geloven en dat dus blijkbaar hun kinderen ook meegeven. Maar het was zeker erg geslaagd en ik hoop dat ze er wat van op hebben gestoken. Ik was voordat we moesten beginnen te presenteren op de middelbare school wel mega zenuwachtig want die mensen waren ouder of even oud als ik ben. Maar het ging best wel goed en we kunnen op naar volgende week! Bring it on, we are ready! Born ready!

Nadat we onze drukke week erop hadden zitten bleven we lekker een weekendje in Nkokonjeru, wat ook wel fijn was. We werden namelijk door het gastgezin uitgenodigd om mee te gaan naar de open dag van de kostschool waar 1 van de kids op zit, het is een school voor meiden en het is basis en middelbare school in 1. Er ging ook een Amerikaanse, donkere dokter mee, die is hier vaker en dat is een vriendin van de familie. Ze is al aardig op leeftijd en heeft zelf ook een kind geadopteerd hier, ze steunt het gezin af en toe door hun te sponseren. We hadden allemaal lekker eten mee en we gingen lekker in het gras met z’n allen eten. We kregen de hele school te zien, het was enorm groot. Een super goede en dure school voor hier, we mochten in de klas kijken en we werden heel lief begroet. Condi, de dochter die op de school zit, was wel wat verlegen dat er zoveel mensen voor haar waren gekomen. Maar het was super gezellig, we zijn ook nog even met het gezin op de foto geweest J

Ook waren we uitgenodigd om mee te gaan naar de graduation party van een soort van adoptiekind van de familie, ze heet Dora. Die heeft haar studie docent Engels afgerond en had ons al eerder uitgenodigd, want ze komt hier af en toe wel eens langs. Ze heeft gestudeerd in Kampala en werd financieel gesteund door een Nederlandse vrouw genaamd Ingrid, waar ze enorm blij mee was. Daarom betekende het voor haar ook heel veel dat er 2 Nederlandse muzungu’s op haar party waren. We werden daarom ook nog even in haar speech genoemd, het was een groot feest. Veel speeches, veel eten, heel veel muziek en goed geklede mensen. We konden heen en terug rijden met haar grote, brede oude juf van de basisschool. Ze noemen haar mama Claire, omdat ze de baas is van de St. Claire school in het dorp. We zaten lekker krap in de auto, met z’n 7en in een 5 persoons auto terwijl in de achterbak nog 2 stoeltjes waren?! Maar waren makkelijk doen als het ook moeilijk kan :)

Voor een keer vroeg op bed op zaterdag, ik word hier veel te verstandig. De volgende dag hadden we lekker helemaal niks te doen, dus ik heb lekker foto’s op mijn laptop gesorteerd en ’s middags zijn we naar Mukono geweest om te pinnen. Want we moesten nog geld betalen aan het ziekenhuis om daar stage te lopen en onze jasjes te betalen, ze zijn goed gelukt met onze naam erop, we lijken wel dokters :) Maar dat pinnen was nog niet zo makkelijk, de ene bank had geen geld meer en alle andere banken accepteerden onze passen niet, terwijl we daar normaal minder tot geen problemen mee hebben. Maar uiteindelijk was het gelukt en we gingen weer terug, onderweg nog even boodschappen gedaan en heerlijke mango’s gehaald. ’S Avonds hadden we echt enorm lekker eten, heel veel groenten(pompoen, avocado, koolsla), vlees, lekkere aardappelen. Allemaal heel erg op z’n Afrikaans gemaakt. We moesten alleen wel op de grond in een andere slaapkamer eten want er was volgens mij net een nest met vliegen uitgekomen bij de eettafel. Maar we hebben heel schattig en lekker gegeten.

De maandag mochten we weer lekker aan de bak, eerst moest ik een formulier van school afleveren die ze moesten invullen. Maar daarna gingen we weer beginnen, ik begon deze week op de OPD en Kris op de general ward, we gingen namelijk om de week ergens anders heen. De OPD is een soort spreekuur waar patiënten binnen kunnen lopen met klachten, vanuit hier worden de patiënten ook opgenomen op de afdelingen. Ik zat eerst bij de dokters mee te kijken hoe ze het spreekuur deden, af en toe liep ik naar de injectie kamer om te kijken hoe ze daar te werk gingen. Ze kregen namelijk veel medicatie intra veneus, via een infuusnaaldje. Dit is omdat ze veel medicatie niet in tabletvorm hebben. Er was een broeder die gespecialiseerd was in het prikken van de infuusnaaldjes, hij vroeg al of ik het wilde doen, maar ik wil dit nog even aankijken en anders doen. Want als ze een keer misprikken dan prikken ze bij wijze van nog 6 keer met dezelfde naald. Dat ga ik dus even niet doen, wel heb ik op de eerste dag een paar keer intra veneus antimalaria medicatie gegeven. En toen riep de keer daarna de andere verpleegster mij om te vertellen dat ik een patiënt had, ik zei tegen haar; hoe kan ik nou een patiënt hebben? Omdat de andere verpleegkundige er niet is. Dus dat was ook mooi, ik heb medicatie klaar gemaakt en intra veneus toegediend, via een infuusnaaldje. Ik liep mee met dokter Martin, een jonge vent die eigenlijk een clinical medical worker is, een functie onder de dokter. Die mogen dus bijna hetzelfde doen. Ook heb ik met (sister)Christine gewerkt, een brede, lieve, gezellige non die dezelfde functie had als Martin. Ze waren beide heel leuk om mee te werken en ze legden me gelukkig veel uit, ik vroeg alles wat ik wilde en ze beantwoorden mijn vragen met verstaanbaar Engels, dus daar was ik errug blij mee. Tijdens mijn diensten afgelopen week heb ik ook veel infuusnaaldjes verwijderd, verder heb ik in het lab meegekeken, in de apotheek geholpen en veel casussen gevolgd. In het lab heb ik gezien hoe ze bloed onderzochten op malaria, wat super interessant was. Ook heb ik bloed opgehaald en gezien wat ze moeten invullen voor een bloedtransfusie. Bijna iedereen die in het ziekenhuis komt met klachten moet naar het lab voor een bloedtest, waar ze worden getest op HIV, de bloedsuikers, hemoglobine en malaria. Als het echt nodig is doen ze een uitgebreide bloedtest. Er kwamen soms ook wel hele erge gevallen binnen, die buiten westen waren of bijna in coma. Er was bijvoorbeeld een man die een veeel te lage bloedsuiker had, die kreeg gelijk een infuus met glucose. Dit zijn vaak de mensen die te lang wachten met naar een ziekenhuis gaan, omdat ze geen geld hebben en dan komen ze vergevorderd binnen. Terwijl je het bij wijze van spreken had kunnen voorkomen. De casussen die voorbij kwamen waren onder andere;

- Vrouw met Cellulitis in het been

- Meisje buiten westen, die uitgedroogd was en een hele hoge hartslag had

- Een man met een wond die moest worden gehecht

- Man van 82 die zijn ribben en sleutelbeen had gebroken door een ongeluk

- Man met mijn in gewrichten waardoor hij niet meer kon lopen

- Vrouwen met brucellosis in knieën

- Genitale wratten bij een meisje van 22

- Het HIV spreekuur met wel 40 mensen die kwamen

- Man en een vrouw met syfilis

- Baby van 5 maanden met longontsteking

- Man met last in zijn zij omdat zijn vrouw een niet rijpe avocado op hem gooide, moest voor CT-scan

- Man met vergevorderde aids, moest meteen worden opgenomen. Was erg dun

- Oude mevrouw met een CVA met enorme hypertensie

- Vrouw die al 5 maanden niet ongesteld is geweest, had een cyste in de eierstokken

- Meisje met tyfus en blaasontsteking, kreeg hier antibiotica kuur voor

- Oude non met jeukende littekens

Dit is wat er onder andere voorbij is gekomen in het ziekenhuis in 3 dagen. Dit waren de meest opvallende. Ook hebben we te horen gekregen dat we 19 april mee mogen kijken met een keizersnee dus daar kijken we heel erg naar uit, de dokter gaat ons bij elke operatie die ze doen bellen zodat wij erbij kunnen zijn :)

Nadat we stage hadden gehad, hadden we afspraken gemaakt met de leider van de gehandicapte mensen(Francis) om ons naar huizen te brengen waar de gehandicapte kinderen/mensen leefden. Dit was heel bijzonder, we wilden namelijk weten hoe de familie dacht over de toekomst en of het kind nog naar school ging, of ze hulp hadden en hoe er op werd gereageerd. We hebben dit 2 dagen na onze stage in het ziekenhuis gedaan, we willen hier een soort project mee opstarten. Want dit is echt iets dat nodig is, want mensen hebben te weinig geld voor training of middelen. Hier een paar verhalen:

- Noeline, een meisje van 14 jaar oud. Op haar 8ste werd ze gehandicapt door severe malaria, die dus niet behandeld werd. Hierdoor heeft ze ook epilepsie gekregen, hierdoor is ze lichamelijk en mentaal beperkt geworden. Ze is verlamd vanaf haar middel tot haar tenen en kan daardoor ook niet meer lopen. Ze zit vaak de hele dag binnen omdat ze niet zelf naar buiten kan komen. Wel kan ze zelf eten en wassen omdat ze haar armen nog wel kan gebruiken, maar daar zit ook niet heel veel kracht meer in. Haar ouders namen haar eerst nog wel eens mee naar een providenced home om daar training te volgen om aan te sterken. Maar dat kost ook geld en dat is er niet altijd. Ze hebben geen rolstoel voor haar en wordt dus getild als ze naar buiten wil. Ze kan nog praten en begrijpt het als er simpele taal wordt gepraat. Doet overdag dus bijna niks, geen activiteiten! De ouders waren het aan het vertellen alsof ze een blok aan het been was en dat het beter was als ze er niet was. Echt heel erg, want als zij goede begeleiding zou hebben, zou ze echt nog wel activiteiten kunnen doen.

- Gifty, een jongetje van 13 jaar. Is lichamelijk en mentaal beperkt, kan niet zonder begeleiding zitten en ligt daarom veel. Woont samen met ouders en broertjes en zusjes in een aardig groot huis. Dit jongetje is vanaf zijn geboorte al gehandicapt door een ernstig zuurstoftekort, volgens de moeder huilde hij pas na 30 minuten na de bevalling. Mentaal is dit jongetje nog goed, hij begrijpt wat mensen tegen hem zeggen en kan ook antwoorden. Hij kan aangeven wat hij moet of wil. Eten en wassen kan hij zelf niet, hier helpt zijn moeder bij. Hij houdt van films, tv kijken en buiten zijn. Ook vind hij het heel fijn om bij familie te zijn en daarom spelen de broertjes en zusjes ook met hem. De moeder is echt top, is juf op een basisschool en komt naar huis in de pauzes om voor hem te zorgen. Want dat doen de meeste mensen hier, het kind achterlaten in het huis terwijl ze gaan werken. Ze heeft geprobeerd om hem naar school te laten gaan maar dat ging niet. Ook hebben ze een rolstoel voor Gifty en brengen hem af en toe voor training en de stand van de benen naar het providenced home. Ook doet ze zelf oefeningen met hem.

- Christine, een meisje van 20 jaar. Woont samen met de hele familie in een huis en is gehandicapt geworden door meningitis toen ze 8 maanden oud was. Is nooit naar school geweest maar wordt door moeder een soort van opgeleid als businesswoman. Ze is lichamelijk beperkt en kan haar arm en beide benen niet meer gebruiken, ook is ze mentaal licht beperkt. Maar ze doet het heel goed, past op haar broertjes en zusjes en doet het goed in het winkeltje. Ze kan zichzelf niet wassen maar wel eten. Doet oefeningen thuis en deed het voorheen ook wel eens in het providenced home. Ze vind het heel leuk om dingen te verkopen en geniet hier van.

- Henry, een jongetje van 8 jaar. Dit leuke, vrolijke kind woont bij zijn opa en oma omdat zijn ouders niet met hem in huis willen wonen en hun carrière belangrijker vonden, ze komen nog wel af en toe langs. Maar de opa en oma zorgen goed voor hem. Hij heeft tijdens de geboorte zuurstoftekort gehad en is hierdoor mentaal beperkt. Ook dachten ze dat hij dit door cerebro malaria had, doordat de moeder dat had tijdens de zwangerschap. Praten doet hij matig, gaat wel naar school. Is zelfredzaam en daarom denken zijn opa en oma dat hij later in de toekomst wel op het land kan werken. Hij kan lezen en schrijven. Henry is geaccepteerd en zijn ouders komen af en toe om activiteiten met hem te doen.

- Evan, jongetje van 7 jaar. Woont gewoon bij ouders, heeft last van zijn gehoor en is mentaal beperkt. Toen hij 3 jaar was kreeg hij cerebro malaria en ze denken dat het daardoor komt. Hij gaat naar school maar heeft het er wel moeilijk mee. Ouders helpen hem met zijn huiswerk. Sociaal is Evan best wel sterk en zoekt af en toe ook contact met andere mensen. Hij wil in de toekomst taxi chauffeur worden, en hij vind boda boda’s en auto’s fantastisch. Hij kan ook snel gefrustreerd raken als iets niet lukt. Wij zaten zelf te denken dat Evan misschien het denkvermogen heeft van een jonger kind of dat hij autistisch is. Want hij oogde best wel normaal, maar zat met gesprekken soms niet op hetzelfde niveau als de rest. Ik vond dit een heel bijzonder jochie, ik heb met hem zitten tekenen en ik heb hem nagetekend terwijl hij mijn zonnebril op had, dit vond ie toch wel heel leuk. Ook deelde hij aan iedereen sugarcane uit en wilde dat ik hem ging helpen met snijden.

Dit was de helft van de huizen die we hebben bezocht. Het was echt heel bijzonder en het is ook wel gek om de verschillen te zien met Nederland. Want als ze hier geen geld hebben, kunnen de kinderen die extra hulp nodig hebben of moeite hebben met leven in de gemeenschap, niet ergens heen. Die worden vaak binnengehouden. Echt bijzonder, we gaan volgende week de diepe diepe dorpjes in om te kijken hoe het daar gaat, daar sta ik vast nog meer van te kijken. Ik wil hier graag mee door en de mensen meer helpen, maar ik moet nog even uitzoeken hoe.

We hebben weer geen stroom dus ik heb met mijn laatste beetje stroom dit nog kunnen schrijven, morgen gaan we weer seksuele voorlichting geven! Ik heb er zin in! En dit weekend lekker uitrusten en bijtanken in Jinja. En ohja, we hadden afgelopen maandag ook een optreden in het dorp, we zijn hier heen gegaan met onze gastmoeder en het was echt heel bijzonder. Het was een combinatie van comedy en muziek, de ‘muzungu’s’ werden natuurlijk ook weer genoemd en uitgenodigd op het podium, maar dat hebben we vriendelijk afgewezen. En straks mag ik ook nog vertellen over al mijn ervaringen hier, op Omroep Fryslân! Radio debuut! Super leuk, dus voor de mensen die mijn stem weer willen horen, zet hem om 17:40 op Omroep Fryslân! Ik zal jullie over een weekje weer even bijkletsen! Veel plezier met lezen :)

Liefs uit Nkokonjeru

Tunalabagaana!

Reacties

Reacties

Suus

Ha kind, wat fijn dat je in het ziekenhuis zoveel meer leert! Echt anders dan in de kliniek. Gaaf ook dat het zo goed gaat met de projecten! Hoe gaat het nu met de 'man met last in zijn zij omdat zijn vrouw een niet rijpe avocado op hem gooide'? ;) En jammer dat jullie je danskunsten niet nog een keer vertoond hebben in het dorp ;) Geniet enorm, en ik ga naar je luisteren vanmiddag!

Kus, ook voor Kris,
Suus

Binne

Hoi skat
T is weer een prachtverhaal en altijd te kort. Kun je me even bijpraten hoe het vervolg van jullie wondzorg project is? We zijn over twee weken bij jullie en kunnen we eigen ogen je nieuwe " wereld" aanschouwen. Regel jij ons verblijf? Dikke knuffel

Cis

Oh ik zat even met heel mijn lijf en gedachten in Oeganda.
Heerlijk om zulke lange epistels van je te ontvangen en je beschrijft alles zo intens, dat ik geroerd door raak.
Wat is dit een goede keuze geweest om naar toe te gaan en je werkt soms onder bepaalde omstandigheden waar menig arts / verpleegkundigen in Nederland gee weet van hebben.
Het verhaal over de overleden man die je heb helpen met afleggen, vergeet je je hele leven nooit meer.
Dat heeft op dat moment zo'n impact op je.

Fijn dat jullie je ook kunnen ontspannen en genieten van alles wat op je pad komt.
Dat is ook belangrijk.
En eerdaags Kristel haar vader op bezoek en Binne en Carolien.
Wat zullen ze van jullie gaan genieten.
Ik ga zo omroep Friesland radio opzoeken.
Moet lukken toch vanuit Hoofddorp.
Dag lief kind van ons ,en voor allebei een dikke smok.????????

corne

Wat een verhaal weer. Het is genieten om dit te mogen lezen. Over 17 dagen ga ik het meemaken.
Groeten, Corne.

cees

Dit is weer genieten Terra, wat een verhaal en ook jou enthousiasme waarmee je de dingen schrijft. Tot de volgende keer,
Knuffel

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel4Change