terraopwereldreis.reismee.nl

Alleen maar leuke dingen!

Ik heb echt zoveel te vertellen, waar ga ik in hemelsnaam beginnen! Het is namelijk alweer een tijdje geleden dat ik heb geschreven, maar ik had het zo druk met van alles dat ik er niet aan toe ben gekomen. En volgens mij is dat een goed teken :)

De dagen na mijn laatste blog zijn we veel bezig geweest met het voorbereiden van het wondzorg project, we hebben posters gemaakt en laten uitprinten. Die hebben we verspreid over het dorp, een paar in het Engels en een paar in Luganda. De stage in de kliniek ging natuurlijk ook gewoon door en dus hebben we eindelijk meegemaakt hoe het eraan toe ging als de verloskundige aanwezig was. Zij draaide namelijk het spreekuur alleen en de kliniek ging door met de andere patiënten en de inentingen voor de baby’s. Ze kwam wel weer een beetje te laat, ongeveer 1,5 uur. Maar wij hebben wel kunnen zien hoe zij haar werk doet. Er komen op zo’n ochtend ongeveer 20-25 zwangere vrouwen langs die worden onderzocht, de positie van de baby wordt bepaald, we meten de bloeddruk en het gewicht, we gaan naar het hartje van de baby luisteren, etc. Maar dit gebeurd natuurlijk wel op z’n afrikaans, want de vrouwen hebben geen privacy. De deur van de onderzoekskamer kan niet dicht en als de vrouwen vertellen over hun klachten, zitten de andere 20 vrouwen er ook aandachtig naar te luisteren. Gelukkig weet de verloskundige wel iets beter wat ze doet dan de rest van het personeel in de kliniek want zij heeft een paar jaar in het ziekenhuis gewerkt, en dat vond ik wel fijn om te zien. Ze gaf iets minder snel een hoop medicijnen mee en ze kon goed onderbouwen waarom ze iets deed. Er werd tijdens het spreekuur onder andere foliumzuur, paracetamol en anti-wormen middel uitgedeeld. Ze liet ons ook de positie van de baby voelen en het hartje beluisteren, wat echt heel bijzonder is! Want ik heb 0 ervaring met zwangerschappen en zwangere vrouwen, wat misschien ook wel goed is :) Maar we vertelden de verloskundige dat we vanaf 28 maart in het ziekenhuis gingen stage lopen en ze vertelde dat wij dan bij de helft van deze vrouwen konden helpen bij de bevalling!!! En dat zou ik toch zo graag willen meemaken, want dat lijkt me echt enorm mooi!

Naast onze stage gaan de projecten gewoon door, ook ons project/onderzoek naar de positie van gehandicapte mensen in Nkokonjeru en de rest van de omgeving. We hebben daarvoor met de leider van de gehandicapte mensen gesproken, die voor ze opkomt en ze begeleid in activiteiten en werkzaamheden. Hij is zelf ook lichamelijk beperkt maar hij wil laten zien dat dat geen verschil hoeft te maken binnen een gemeenschap. Hij heeft namelijk een soort school opgezet waar gehandicapte kinderen vanaf 15 jaar heen kunnen, die niet naar school konden door hun handicap of die niet werden geaccepteerd op school. De meeste van deze mensen leert op die school om zich te versterken in een beroep dat hun leuk lijkt, bijvoorbeeld; kapper, meubelmaker, lasser, etc. Ze doen iets wat ze nog steeds kunnen met hun handicap. Wij zijn daardoor erg benieuwd geworden naar de positie van verstandelijk en lichamelijk beperkte mensen diep in de dorpjes. Met name de verstandelijk beperkte mensen, want ik ben van mening dat iedereen die een beperking heeft, ook wel wat kan op hun niveau. Ookal is het maar iets kleins, als zij daar gelukkig van worden en je kan ze daarmee helpen, waarom zou je die kinderen/mensen dan binnen opsluiten omdat ze beperkt zijn? Dat onderzoek gaan we doen op vrijdag, op de dagen dat we niet bezig zijn met de voorlichtingen op de scholen en hiervoor gaan we dus naar families met een gehandicapt kind dat ze binnen houden door zijn/haar beperking. Ik ben errug benieuwd en ik hoop dat er een beter beeld van gaan krijgen.

Na deze enorm drukke week was het tijd om te relaxen, want dat hebben we zoals altijd wel verdiend :) Een weekendje Jinja, daar hadden we zo’n zin in. De stad verkennen en leuke mensen leren kennen! We begonnen met winkelen die dag, ik wilde nog stof hebben om zo’n prachtig mooi afrikaans gewaad te laten maken. En dat is gelukt, want je kan echt mega mooi spul krijgen in Jinja. Heel veel souvenirs, kleding, oorbellen, tassen, noem maar op! Maar het was wel echt een muzungu oort, want in Jinja zitten veel weeshuizen waar mensen stage lopen of vrijwilligerswerk doen. En ook de Indiërs, het leek soms wel alsof we in India zaten. Die lui hebben zoveel bedrijven daar, supermarkten, fabrieken, restaurants. En doordat ze hier zitten weet je dat de helft echt rijk is, vooral als ze vertellen dat het de derde fabriek is die ze openen. Sommige Ugandezen vinden daardoor de Indiërs maar niks, want ze nemen veel banen in beslag en ze trekken erg naar elkaar toe en daardoor ontstaat ere en grotere barriëre tussen de Ugandezen en de Indiërs. Maar ik ben ook wel weer van mening dat het heel fijn is dat ze er zijn, want als ze er niet zouden zijn, zou er minder werk zijn voor het volk, want zelf kunnen de meesten niet investeren in een enorm bedrijf. De eerste dag dat we in Jinja lekker in een mooie tuin van een restaurant van een nederlander zaten te eten, hebben we 2 rijke, leuke Indiërs ontmoet die ons vroegen om onze mening over hun nieuwe product. Heel leuk, want die mensen hebben we in de tijd dat we in Jinja waren, nog wel 5 keer gezien. Na het shoppen en het heerlijke westerse eten, zijn we ‘s avonds wezen stappen. Ons guesthouse is vlakbij een paar goeie clubs, zeiden ze, dus dat moest uitgetest worden!

1 van de clubs heet de Bourbon, je kan in de Nijl dansen als je wil en er is ook een boot waar je op kan dansen. Als het water hoger komt te staan moet je via bierkratjes naar de ’dansboot’ toe. Daarna waren we van plan om naar de Office te gaan en dat is maar 1 straat lopen. Ze raadden ons hier aan om alles met de boda boda te doen maar de enige boda man die bij de Bourbon stond was super eng, dus we gingen lopen, het was letterlijk maar 5 minuten maar wel pikke donker, dus ik gebruikte mijn telefoon als zaklamp. We hadden van tevoren al bedacht dat we maar 1 telefoon mee gingen nemen en dit keer was mijntes aan de beurt. Toen we bijna bij de Office waren hoorde ik in een seconde dat er iemand wel heel dichtbij ons kwam lopen en het eerste wat ik ook dacht was, jeetje, hij kan toch gewoon even vragen of hij er langs mag. Maar in die seconde greep hij van achteren naar mijn telefoon en we begonnen beide te trekken aan die telefoon, ik begon iets te laat met schreeuwen waardoor Kristel het pas doorhad toen hij al was weggerent met mijn telefoon. Ik ben nog, in het nederlands schreeuwend en vloekend, achter hem aan gerend de bosjes in maar ik zag geen flikker dus we zijn maar weggegaan. Toen we naar de Office gingen was er een man in een auto die vroeg hoe het met ons ging en wat er gebeurd was, hij heeft nog met ons rondjes gereden door het gebied om te kijken of we nog iemand zagen en heeft ons naar het politiebureau gebracht, daar hebben we aangifte gedaan. Tijdens ons verhoor/aangifte hoorden we in het politiebureau mensen. Zaten er mensen in een cel naast ons, die waren verdachten van politiezaken en die werden met z’n allen in 1 cel gepropt. Nadat we waren bekomen van ons ’avontuur’ had te man in de auto (een dokter), ons weer naar de Office gebracht want wij vonden het geen reden om een leuk feestie te missen. Dus we hebben ons nog prima vermaakt daar J De volgende dag lekker aan het zwembad gezeten en gechillt, bleek dat iedereen die in de club was, ook naar het zelfde zwembad ging, dus weer bere gezellig! Het zwembad was ook een soort dierentuin, er liepen veel apen en een hele dikke leguaan naast. ’S avonds zijn we nog een keertje wezen stappen en sliepen we letterlijk aan de Nijl, met een mega mooi uitzicht. Na ons fantastisch leuke weekend zijn we weer terug gegaan. Want we moesten de volgende dag mijn leuke nicht Suus opwachten! Omdat Suus komt hebben we even 2 weken vrij genomen, want we moeten natuurlijk van die enorme gezelligheid van Suus genieten en dus leuke dingen doen! :)

Toen ze was aangekomen in Nkokonjeru, midden in de nacht hebben we eerst de zonsopgang gezien en daarna hebben we alle 3 nog een dutje gedaan. Toen we ontwaakt waren, hebben we Suus de markt laten zien en de rest van Nkokonjeru, allemaal lekker fruit gekocht en jurken gepast. Ook hebben we ons wondzorg project laten omroepen. De dag erna gingen we weer wat leuks doen, ik ben zo blij dat Suus er is en dat ik haar van alles kan laten zien! We gingen naar Lake Victoria, naar het bijzondere vissersdorpje waar ik al eerder over heb verteld, daarna terug gewandeld en we zijn eventjes bij gekomen. Ook wilden we haar Nkokonjeru van bovenaf laten zien, dus gingen we weer de mast beklimmen en daar ook de zonsondergang bekijken. Dit keer zijn Kris en ik helemaal naar het topje gegaan, dat was 50 meter!! Dus laat dat bungeejumpen ook maar komen, kat in het bakkie :) ‘S avonds de dag afgesloten met een biertje aan het kampvuur. Ook moest Suus natuurlijk zien hoe een voetbalwestrijd eruit ziet in een schuur met 200 zwarte koppies, dus dat hebben we laten zien en gelukkig vond ze het zet zo leuk als ik!

Wondzorg dag! We waren er helemaal klaar voor, we hadden de spullen al de dag ervoor al gedropt en alles al klaargezet. Ons project is 6 keer omgeroepen dus er zouden vast mensen komen. We waren er natuurlijk weer te vroeg, want we moesten weer een uur wachten. Maar er kwamen wel mensen met flinke wonden, een vrouw met een geinfecteerde wond in het gezicht door een ongeluk, een meisje met een wond die er al 5 jaar zat, een man met een diepe wond in z’n vinger, een kind met smetten achter zijn oor en nek, en nog een paar. We hebben in totaal 11 mensen met wonden/wondjes gehad en daar was wondzorg ook echt bij nodig! Echt prachtig om die vieze wonden te verzorgen, we gaan dit zeker vaker doen om te zien hoe ze helen en of het beter gaat. Grote wonden, kleine wonden, gele wonden, roze wonden, hiervoor ben ik de opleiding tot verpleegkundige gaan doen! Er was zelfs 1 wond waar we al het dode weefsel af moesten peuteren, dit was de wond van het meisje die er al 5 jaar zat. We hebben hem goed schoongemaakt en verzorgt en we hopen dat ze de volgende keer weer terug komt.

Na Nkokonjeru was het weer tijd voor Jinja, want daar wilden we Suus ook mee naar toe nemen en daar is van alles te doen! De eerste dag hebben we best wel lang in de Matatu (een taxibusje met 20 man) gezeten, daarna lekker gezwommen en een meeeega leuke kroegentocht gedaan, we zijn geëindigt in een club met tapijt op de vloer en overal donkere mensen, super leuk. Het begon bij ons avondeten midden in de mainstreet, waar iedereen langskwam die we in het eerdere weekendje Jinja hadden ontmoet, iedereen schoof aan en er kwamen ook nieuwe mensen. Zoals een Slowaak en een Keniaan, echt toffe mensen. Die zijn dus ook de hele avond met ons wezen stappen, jammer dat die Slowaak ook echt danst als een muzungu, zonder ritme gevoel, gelukkig passen wij ons echt goed aan met onze danspasjes en beginnen we steeds meer op een neger te lijken in de club. We zijn uiteindelijk om 7:00 ’s ochtends thuisgekomen na een heerlijke kip te hebben gegeten. We hebben uitgeslapen tot 13:00 en we vonden dat we wel iets actiefs moesten doen, dus we zijn wezen quad rijden! En dat was echt heel gaaf, lekker vol gas over die weggetjes in een legerkleurig pak met een doek voor je mond, het leek wel of we bij de Taliban zaten. Gelukkig was onze Herbert(de gids) bij ons, want het was soms net een doolhof. We leken daarna wel zonnebank bruin door al dat stof, en dat was een goede reden om te gaan afspoelen in een zwembad. We vonden het weer een dag om te gaan stappen, maar dit keer zonder alcoholische drankjes. Dus we hebben weer leuke danspasjes gedaan in de Nijl bij de Bourbon en hebben Suus daarna nog de Office laten zien. Dit keer kregen we een lift van een Indiër, waar we met 7 man in een 5 persoons auto zaten gepropt, erg cosy :)

Om 8:00 ging de wekker want het was tijd om een hele dag te gaan raften! En wat hadden we daar zin in, van verhalen hadden we wel gehoord dat mensen dachten dat ze dood gingen tijdens het raften, maar we waren er toch voor in. En we leven nog! Het was absolutely fantastic, we kregen ontbijt en werden naar de start gebracht met een grote bus met 40 man. Er was zelfs een stel dat boven de 70 was, wat een geweldig stel! We begonnen met een enorme afdaling, het was een rapid 5, het was wel 4 meter naar beneden, en we dachten allemaal dat het bootje het niet ging halen. Aan onze hoofden op de foto’s, kon je zien dat we het aardig eng vonden! Na de afdaling hadden we ook heel veel rechte stukken waar we even pause hielden of gingen zwemmen. Er was een boot die ervoor zorgde dat we verse ananas kregen en drinken. Alle kayakkers zorgden ervoor dat de over boord geslagen drenkelingen weer terug werden gebracht naar hun eigen boot. Net zoals Kris en Ian die in onze boot zaten, die werden in een dikke golf over boord geslagen. We hadden 8 rapids in totaal en de ene was veel heftiger dan de andere, dus we zagen heel veel boten omslaan, en wij waren ook 1 keer aan de beurt, maar gelukkig hadden we geoefent. En wat hebben we een lol gehad in die boot, de mensen noemden ons de crazy dutch people, en we kregen zelfs allemaal bijnamen onderweg. Onze ‘driver/leider’ heette Alex en was enorm grappig. En omdat wij de enige 3 waren die nooit vanuit het water weer in de boot konden komen, werden wij er elke keer ingehesen als vissen die op het droge werden gegooid, errug charmant en hilarisch om te zien. Na ons avontuur op het water, was het tijd voor lekker eten en een welverdiend biertje! Tijdens de bustocht terug hebben we met de hele bus, lekker bier zitten drinken en ik heb even geproost met de oudjes van die dag. Wat een toppers, ik hoop dat ik het op die leeftijd nog kan doen, en ik heb ze ook uitgenodigd om met ons te gaan bungeejumpen, daar gingen ze nog even over nadenken :)

We werden door de raft organisatie gedropt in Kampala en daar zitten we nu nog steeds. Ik kan amper lopen doordat mijn benen zo zijn verbrand gister, gelukkig delen we de smart want onze benen zijn bij alle drie verbrand! We lopen de hele dag te strompelen al seen marsmannetje en we waren kapot gister, dus dat is de reden dat we het nachtleven van Kampala nog niet op z’n kop hebben gezet. En nu zijn we helemaal wakker en gaan we morgen op doortocht naar Murchison Falls, waar we op safari gaan en gaan slapen tussen de wilde dieren in een tent. Ook staat een boottocht op het programma, om nijlpaarden en krokodillen te gaan bekijken. Dus ik kijk er nu al naar uit om mijn volgende blog te schrijven! Tot snel leuke mensen!

Tunalabagaana en liefs van Suus, Kris en mij!

Reacties

Reacties

binne

Wat weer een pracht verhaal,iedereen die het leest reist met je mee.Dank en een dikke knuffel

Petra berkhoff

It sounds AMAZING!!! super leuk dat je nicht er is. Geniet en doe t rustig aan met die pootjes ;) dikke knuffel Petra

Corne Mangelaars

Wat een mooie verhalen weer. Geweldig.
Ik ben heel benieuwd wat ik straks ga meemaken, ik krijg er steeds meer zin in.
Als bezorgde pa, beetje uitkijken he. Veel plezier nog.

Christel

Superleuk verhaal. Nog veel (leer)plezier daar in Uganda!

Wiesje

Hee ugandees!
Wat een mooie verhalen!
Met gehandicapten, verloskundige, wondzorg, sexuele voorlichting! Wat een belevenissen, dat zou je hier niet allemaal meemaken. Leerzaam hoor. En dan al die mooie avonturen. Geniet ervan. Lieve groet ut fryslân

Margret Homminga

Ha Terra,
Wat een indrukwekkende verhalen qua stage maar ook wat je allemaal meemaakt. Geniet er van en pas goed op jezelf!

Aafke Visser

De tijd van je leven. Genieten en veel ervaring opdoen. Je raakt niet uitgepraat als je weer terug bent.
Groet Folkert en Aafke.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel4Change