terraopwereldreis.reismee.nl

We beginnen te wennen

Hello there,

We zijn hier nu bijna 2 weken en het bevalt ons gelukkig nog steeds. Maar nu zijn we begonnen met onze stage in de kliniek. Wat voor de mensen hier gratis is, het is namelijk een kliniek van de overheid. En daar valt genoeg over te vertellen!

De kliniek is ongeveer 400 meter van ons guesthouse af, wat heel fijn is want zelfs ik kan nu op tijd komen. Maar dat maakt hier geen drol uit, want ze komen zelf 1,5 uur te laat. Zit je dan samen met de patiënten te wachten tot de dokter en de verpleegkundige komen. Hier kun je de dokter en de verpleegkundige wel dezelfde naam geven want als de dokter er niet is, doet de verpleegkundige de diagnoses en het voorschrijven van de medicijnen. Ze vroegen ookal of wij op dag 2 wel even de diagnoses wilden doen. Dat hebben we vriendelijk afgewezen, want ik zou echt geen diagnoses willen stellen zoals zij dat doen.

Om jullie hier een beeld van te geven heb ik een casus voor jullie:

Man 30 jaar

- Symptomen: koorts, hoestje en buikpijn.

- Onderzoek: malariatest, omdat hij misschien koorts heeft. Er wordt geen temperatuur gemeten, verder wordt er ook niks anders gevraagd. Ze behandelen de ‘patiënten’ en vertrouwen hun op zogenaamde kwaaltjes. Er wordt niet naar de achtergrond van de patiënt gekeken en/of gevraagd.

- Diagnose: longontsteking en wormen.

- Behandeling: Amoxicilline kuur (antibiotica) voor 5 dagen, heel veel paracetamols en omdat ie buikpijn heeft krijgt ie ook maar een antiwormen tablet.

Dit hele proces duurt misschien 5 minuten, bij ons zou het zo anders gaan. Echt een wereld van verschil, want hier vinden mensen zelfs dat als ze geen medicijnen mee hebben gekregen dat de kliniek hun recht tot gezondheidszorg heeft ontleend. Er kwam zelfs een jongen van 15 terug met zijn broer omdat hij na een NEGATIEVE malariatest geen antimalaria pillen had meegekregen. Dat vond zijn broer niet kunnen, waarom zou je in godsnaam iemand zonder malaria, antimalaria pillen laten slikken?

Maar goed, we weten nu binnen een week hoe het eraan toe gaat in de kliniek. Om het voor onszelf uitdagend te houden zijn we begonnen met een wondzorgproject, want het was ons opgevallen dat de dokter in de kliniek helemaal niks doet met wondverzorging. De dokter schrijft een antibioticakuur voor bij een wond zodat het niet gaat infecteren, wat wel goed is. Maar dan is het ook van belang dat de wond goed wordt schoongemaakt en wordt verbonden, want anders kan het alsnog infecteren. Dus wij gaan een dag wondverzorging doen bij mensen die het nodig hebben, we hopen dat ze hier iets van opsteken en we laten ook een protocol voor wondverzorging achter.

Op donderdag hebben wij onze ogen uitgekeken naar de prachtig mooie 20 baby’s die in de kliniek kwamen voor inentingen. De vrouwen komen met een boekje waarin wordt bijgehouden hoe zwaar de baby’s zijn en hoeveel inentingen ze nog moeten. Ze werden onder andere ingeënt tegen DPT(difterie, de p weten we niet meer en tetanus), mazelen en ze kregen druppels om polio te voorkomen. Na deze dag weet ik zeker dat ik een donker kindje wil, ze zijn zo veel mooier dan de baby’s in Nederland. Ook was de midwife er om onderzoek te doen bij zwangere vrouwen, hier gaan we volgende week bij kijken.

Omdat Kris en ik allebei vonden dat er te weinig uitdaging is in de kliniek, zijn we ook gaan navragen of we ook nog stage konden lopen in het ziekenhuis. Dit was mogelijk, maar dan wilden ze wel dat we 2-3 maanden achter elkaar bij hun kwamen voor de stage want ze hadden verschillende afdelingen waar je kon stage lopen. Dus we kunnen het niet combineren met de kliniek maar dat vinden wij niet heel erg. We hopen daar dus nog veel meer te gaan leren en te gaan zien.

Naast stage lopen hebben we nog heel veel andere leuke dingen gedaan, zoals schoolopdrachten. Nee dat lieg ik, daar hebben we nog niet heel veel aan gedaan. We zijn eerst gaan relaxen want we hebben het zo zwaar gehad afgelopen week :) Afgelopen woensdag hebben we ook zo iets bijzonders beleefd. Onze persoonlijk begeleider John nam ons namelijk mee naar de voetbalwedstrijd Barca-Arsenal. Dit was in hun ‘bioscoop’, een omgebouwde schuur waar 200 mensen in pasten en we naar 3 tv schermen gingen kijken. Fan-tas-tisch, echt heel bijzonder. Het veranderde de avond namelijk meteen voor die mensen toen er 2 muzungu’s binnen kwamen. De schuur zat helemaal vol en alle ogen van de donkere koppies waren op ons gericht. Iedereen begon te joelen toen we binnenkwamen. Er werd speciaal voor ons een bankje neergezet recht voor de tv waar meteen mensen heel dicht tegen ons aan kwamen zitten, vooral omdat het tegenover hun vrienden natuurlijk heel cool was om naast een muzungu te zitten. Wij waren voor Barca en die hebben gelukkig ook gewonnen met 2-0.

Ook hebben wij afgelopen weekend het nachtleven van Uganda verkend. En wat was dat geweldig! Het feestje begon op vrijdagmiddag al, want we gingen op de boda boda naar Mukono! En als er iets fijn is, is het wel een land verkennen op een brommer. Vooral omdat je op plekken komt waar je met de auto amper kan komen. We hadden helaas wel last van spierpijn in onze armen daarna, want we moesten zoveel zwaaien. Want volgens mij waren er genoeg kinderen/volwassenen die nog nooit een blanke hadden gezien. Het was een mooi tochtje en ik weet niet of het door mij komt of dat het gewoon toeval is maar we kregen een lekke band. Maar dat was voor mij niet de eerste keer want dat is ons in Zuid-Afrika ook al 2-3 keer overkomen. Dus ik vrees dat het toch echt aan mij ligt, want op de terugweg kregen we weer een lekke band!

Toen we in Mukono waren aangekomen hebben we een lekker visje gegeten en hebben we ons daarna klaargemaakt om uit te gaan. Ik had een fatsoenlijke jurk meegenomen, die over mijn knieën kwam en hij had mouwtjes. Maar voordat we uitgingen voelde ik al een beetje een buikgriepje aankomen. Maar omdat ik soms nog steeds wat onverstandig kan zijn ben ik alsnog Smirnoff gaan drinken, een kleine tip: doe dat niet, want ik was flink ziek de volgende dag. En de hoofdpijn kwam dan wel van een kleine kater, maar al het eten wat ik eruit gooide de rest van de dag kwam door de buikgriep.. Dus het dagje Jinja dat we wilden doen, hebben we moeten uitstellen naar een ander keertje.. Wat ik heel jammer vond want ik keek er erg naar uit. Maar het ziek zijn moest er net als bij kris, toch een keertje van komen. Maar naast dit alles hebben we een super avond gehad, er waren namelijk meer muzungu’s in de club en het was gezellig druk, we hebben allemaal nieuwe mensen leren kennen en we hebben wat dancemoves van ze geleerd. Ook hebben we er wat nummers aan overgehouden, wat soms niet even praktisch is.

Volgende week gaan we het nachtleven van Kampala ontdekken met een kennis van Kris genaamd Ilse, die hier al een aantal jaar woont. Dus volgend weekend wordt vast weer een geslaagd weekendje! Gelukkig is Kris net zo’n feestbeest als ik

Laughing

Tunalabagaana!

Reacties

Reacties

Suus

Ha schat, klinkt allemaal fantastisch, ben je inmiddels weer helemaal beter? Ik kan niet wachten om dit allemaal in real life mee te maken, maar dat duurt gelukkig nog maar twee weekjes! Tot heel snel dus :) Xx

Binne

ik vind dat je een leuke manier van schrijven hebt, echt leuk.Of ik blij word van alle dingen je uihaalt? blijf genieten en blijf zo leuk verslag doen.Dikke knuffel!!!!

elssandberg@gmail.com

wat een verhalen allemaal zo te zien hebben jullie het daar wel naar je zin ondanks de primitieve medische behandelingen die ze daar uitvoeren wordt maar niet ziek daar een buikgriepje is normaal denk ik leuk om al je belevenissen te horen dikke knuffel

Petra

Weer een heerlijk verhaal. Weten nu ook een beetje hoe het daar gaatin de gezondheidszorg.

Tesse

Heerlijk om te lezen Ter! :)

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel4Change