terraopwereldreis.reismee.nl

Ik wil terug

Jeetje, ik moet mijn blog natuurlijk wel goed afsluiten. Het is dan misschien een beetje laat, maar beter laat dan nooit! Ik zit op dit moment mijn blog te schrijven in een dikke trui en een warme joggingsbroek, ondertussen zit ik naar buiten te kijken en besef hoe kut het weer hier is en hoe graag ik daarom alleen al terugwil. Gelukkig mag ik nog een keer schrijven over mijn laatste weekjes, terwijl ik mijn ugandese pinda's zit te eten, geniet ervan leuke lezers :)

De week waar ik was gebleven zat ik toevallig nog op ante natal waar ik al eerder had gezeten en het was weer immunisatie dag, maar helaas had ik slecht geslapen dus kon ik de huilende baby's wat moeilijk verdragen, gelukkig was dat het laatste dagje stage die week. De volgende dag mochten we namelijk eindelijk ons paspoort met visum ophalen. Want dat gaat natuurlijk ook op een afrikaans tempo..

Het weekend verbleven we ook weer gezellig bij onze vrienden in Backpackers, het hotel waar we vaak warm gingen douchen en een heerlijke cheeseburger wegwerkten! Erg gezellig om elke week nieuwe mensen te ontmoeten die wij dan weer proberen mee te slepen naar de kroeg :) In dit weekend hebben we ook bij een hele leuke tent mexicaans gegeten en genoten van een welverdiende desperados. Ik heb gelukkig ook nog wat nuttigs gedaan, het huiswerk afgemaakt en dat moest natuurlijk gevierd worden met een drankje. Dus wij hebben onze Uganda Waragi er weer bijgehaald en zijn daarna onze dansmoves gaan showen in Bubbles, het was weer licht toen we thuiskwamen! Het weekend is toen afgesloten met een bezoekje aan het strand (alsnog het Victoriameer) met onze leuke ugandese vrienden.

Na het weekend was het weer tijd om te werken, want daarvoor zijn wij tenslotte in Uganda. Ik begon op de general ward en het was weer fijn om verschillende ziektebeelden te zien en verschillende patiënten. Maar daarnaast mocht ik een kijkje nemen in theatre, de operatiezaal. Waar ik een keizersnede heb gezien, dit was enorm tof en heeeel heeeel erg bijzonder. Het ging boven verwachting tijdens de operatie, ik had niet verwacht dat het zo goed ging. Er was een anesthesist, een arts en een arts assistent. Daarnaast kwam de midwife om het kindje gelijk te verzorgen nadat de dokter die uit de buik van de moeder had gehaald. De navelstreng werd goed afgeknipt en de baby werd toen het net uit de buik kwam eerst op de kop gehouden zodat het slijm uit de longen kon lopen. Dit zoog de midwife met een pipetje uit het mondje van de baby. De moeder werd vooraf voorbereid en kreeg een ruggenprik voor de operatie en verdere verdovende medicatie via het infuus. Het hechten deed de dokter goed en ik vond het heel bijzonder om te zien. De midwife liet de baby nog zien aan de moeder en nam de baby daarna mee naar afdeling om de baby alvast te wegen. De dag erna had ik een druk dagje op general ward, we hadden veel opnames en ontslagen. Daarna ging ik mijn kwaliteitsopdracht presenteren, dit was mijn laatste opdracht die ik voor mijn opleiding moest doen en hier was ik al even mee bezig. Ik moest namelijk in de tijd dat ik stage in het ziekenhuis liep een onderwerp bedenken waarmee ik het gevoel had dat ik de kwaliteit van zorg kon verbeteren. En ik had toevallig op elke afdeling gezien dat ze niet goed konden injecteren. Dus ik heb een powerpoint presentatie gemaakt en materialen verzameld waarmee ik het personeel uitlegde hoe je intramusculair en subcutaan moet injecteren. Na mijn presentatie ging ik op een sinaasappel voordoen hoe je moest injecteren en het personeel mocht het daarna proberen. Het was heel leuk en iedereen was geïnteresseerd, er werd veel gelachen en ik ben tevreden met het resultaat. Want een week later zag ik al verandering!

De werkweek zat er weer op en we gingen nog maar een keer naar Kampala, niet omdat het moet, maar omdat het kan! We hebben die middag enorm goed gewinkeld in Old Kampala, hele leuke jurkjes en andere dingen gekocht! Ons avondeten hebben we genuttigd in ons favo plekje Backpackers en daar waren we al eerder een hele aardige Belg tegengekomen. Die was er weer en die vertelde ons dat we echt naar een African Electro party moesten komen, dit was in een deel van Kampala vlakbij het strand. Iedereen was super alternatief en mooi gekleed en geschminkt, er was een hele gave liveband en we hebben enorm gedanst! Het was net weer een andere soort afrikaanse muziek, wat natuurlijk alsnog geweldig was! Daarna lekker door naar een andere kroeg. Kris en ik waren lekker brak de volgende dag en dat vonden wij een reden om met pannekoeken te ontbijten :) 'S Middags zijn we nog een keer wezen winkelen en daarna meteen door naar Gabba, het plekje aan het strand in Kampala, om met de Belg en zijn meisje (die we toevallig al kenden) lekker vis te eten en voetbal te kijken! Het weekend werd dit keer afgesloten met uitslapen, een goed ontbijt en een poolparty met een cocktail!

Een nieuwe week, dit keer op maternity. Ik wilde heel graag een nachtdienst draaien om te zien hoe het was, maar die is wel van 8 uur 's avonds tot 8 in de morgen. Ik had van tevoren 1,5 uur geslapen en John (beter bekend als Sjonnie) had mij naar het ziekenhuis gebracht omdat het niet veilig is om in je eentje door het donker te gaan. De dienst begon en het begon meteen met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, dus een operatie. Dit was heel bijzonder, de dokter maakte een snee in de buik en ging zoeken naar de eierstokken, want daar was het embryo gezien op een scan. Hij had ze gevonden en het bleek dat er zelfs 2 embryo's waren. Ze waren nog maar heel klein, ook was het niet meer mogelijk voor de dokter om 2 eileiders te redden. De dokter heeft 1 gerepareerd maar de andere eileider is verwijderd. Het is verder allemaal goed gehecht en de vrouw, of moet ik meisje zeggen, want ze was nog maar 20 maakte het ook heel goed. Ook heb ik in het begin van mijn nachtdienst nog een keizersnede gezien, dit verliep ook goed en het was nog steeds net zo bijzonder als de eerste. Want wauw, je ziet gewoon op de afrikaanse manier hoe ze een keizersnede doen om een levend wezentje op de wereld te zetten. Mijn doel is om in de toekomst nog een tweeling geboorte te zien :) Nadat de operaties waren geweest was het al 03:00 's nachts en de midwife zei ineens tegen mij, ik ga slapen, ik zie je straks. Zoek maar lekker een bed uit en maak me maar wakker als er iets is. Jeetje, tijdens je dienst slapen, opzich is het ook niet gek als je bedenkt dat de dienst 12 uur duurt. Ik heb lekker op een bankje geslapen in de private ward en iedereen die ik die nacht of de volgende morgen tegenkwam vond het heeel erg gek en dapper dat ik een nachtdienst had gedaan. Ik was er ook blij mee anders had ik die operaties niet gezien. Na de nachtdienst heb ik lekker geslapen en heb ik daarna nog 2 dagen een avonddienst gedraaid. Helaas heb ik toen geen normale geboortes of operaties gezien.

Op 1 juni besefte ik mij dat ik nog maar 10 dagen had, dat betekende dat ik de komende 10 dagen nog even ultiem moest genieten van dit prachtige land. Daarom heb ik de onderbroeken gewassen :) Ook besefte ik mij dat ik alweer bijna jarig was! Dus op 2 juni was het tijd om alvast naar Jinja te gaan, we hadden lekker veel spullen mee en daar kwam nog meer bij want ik ging mijn gemaakte kledingstukken ophalen. De maker van mijn kleding, genaamd Rosemary, was fantastisch en daarom heeft Kris ook maar meteen haar stoffen daar gebracht. 'S avonds zijn we uitgegaan en hebben we weer hele leuke mensen ontmoet. De volgende dag lekker uitgebrakt aan het zwembad. De dag erna was het de dag voor het bungeejumpen, die hadden we al heel lang gepland en ik was er helemaal klaar voor! Born ready! Het was alvast voor mijn verjaardag maar het leek ons verstandig om niet te springen met een brakke kop, waaaaauw wat was het vet! Echt enorm gaaf, volgens mij maakt die hoogte dan al niet meer uit maar is alleen de kick al vet! Het was bijna 50 meter en het was boven de Nijl, heel mooi. De man boven ging het ons uitleggen en John was ook mee als cadeautje van ons. Ze vertelden tegen ons dat je beter niet naar beneden kon kijken, maar als mensen zeggen dat je iets niet moet doen, doe je het vaak wel. Ik keek naar beneden en de meneer achter mij telde af vanaf 3, je hoeft dan niet meteen te springen maar ik dacht, ik moet nu springen! En het was gaaf, het eerste moment denk je echt, podverdorie zit er wel een touwtje aan mijn voeten maar als je bounced weet je dat het weer goed zit. Je vliegt eventjes door de lucht en uiteindelijk wordt je opgevangen in een bootje. Fantastisch! Dat ga ik zeker vaker doen! Op de terugweg kwamen we een hele grote groene jeep tegen waar allemaal vrienden van ons inzaten, wat super toevallig was! We stapten meteen bij hun in de auto en zij brachten ons naar het hotel, we hebben meteen met z'n allen gegeten en daarna zijn we naar Nile River Explores gegaan, waar een klein feestje was. We zijn hier een tijdje gebleven en later zijn we doorgegaan naar de live muziek in Flavours, een tent van een nederlandse mevrouw. Hier kwamen we nog veel meer bekenden tegen en de rest van de vrienden die Kris allemaal had uitgenodigd voor mijn verjaardag. Om 12 uur werd er voor mij gezongen en iedereen kwam mij feliciteren, het was toen al een geweldige verjaardag! Nadat de muziek was afgelopen kreeg ik van vrienden nog een leuk paar schoenen en gingen we door met onze kroegentocht, en wat waren Kris en ik blij dat het een safari auto was, want dat betekende dat we lekker op het dak konden zitten al zingend en dansend! We hebben ons nog naar 3 kroegen verplaatst en overal natuurlijk dansjes en drankjes gedaan! Overdag hebben we uitgebrakt aan het zwembad, heb ik al mijn vrienden en familie beantwoord en zijn we 's avonds heerlijk naar de spa gegaan voor een massage en facial. De dag na mijn verjaardag hebben wij taarten besteld en opgehaald om te trakteren op stage. Ze waren er enorm blij mee en de taarten waren binnen no time op. Diezelfde dag een avonddienst gedraaid die rustig verliep, de volgende dag een ochtenddienst die een beetje saai was. Die middag heb ik mijn jurkje en rokje opgehaald die ik in het dorp bij een hele leuke vrouw heb laten maken. Ze zaten erg mooi, ook heb ik mijn mat opgehaald die ik had laten maken bij een vrouw van 80 die manisch depressief was en ze waren enorm blij om mij weer te zien. De mat is erg mooi gelukt en die gaat zeker mee naar het strand als het ooit een keer mooi weer wordt in Nederland. 'S avonds heb ik mijn zelfportret ingeleverd die ik moest maken voor mijn eindgesprek als ik terug was, hier moest in staan wat ik geleerd had, hoe mijn ontwikkeling was en wat ik in de toekomst wil doen.

Op 8 juni had ik mijn laatste stage dagje, het was gek om weg te gaan en iedereen vroeg alweer wanneer we terug zouden komen. Wat ik ook zeker wel van plan ben in de toekomst. Ik heb met iedereen mogen knuffelen en we hebben op onze laatste stagedag zelfs een operatie van een liesbreuk gezien, wat ook heel speciaal was. Deze mevrouw liep al heel lang met de liesbreuk rond en nu was het tijd voor haar om er aan geopereerd te worden, de dokter die haar opereerde was veeel leuker dan degene met wie ik altijd gewerkt heb. Deze is veel zorgzamer en veel meer met de patient bezig, jammer dat we hier zo weinig mee hebben gewerkt, want zijn doktersronde is ook veel persoonlijker en beter. Na de dienst gingen we alvast het eten voorbereiden want we gingen met zijn allen koken. Maar ik had een collega een kip beloofd, meer als grapje, maar we gingen de kip (nkoko) brengen en ze was enorm blij! Ik heb nog nooit iemand zo blij gemaakt, en al helemaal niet met een kip. Ze dacht dat het een grapje was maar nu hadden we haar gewoon een deel van haar avondeten gebracht, we hebben hem gebracht op de boda boda :) Toen we terugkwamen gingen we de andere 2 kippen slachten, ik had zelf te weinig ballen om zelf de kop eraf te hakken maar ik heb het wel gefilmd en het spreekwoord 'rennen als een kip zonder kop' is ons heel erg bewezen, want wat rennen die beesten nog lang door! We hebben die avond heel veel groentes gegeten, heerlijke kip, salade, guacamole, matoke en rijst. Dit alles als afscheidsdiner :)

Die avond heb ik mijn koffer nog ingepakt en daar had ik ook de volgende ochtend nog voor, ik heb mijn hele kamer leeg moeten maken, echt heel gek om die kamer na zoveel maanden weer leeg te zien. Alles was gepakt en John had een auto geregeld om ons te brengen, mijn koffers achterin en Kris had ook voor een langere tijd kleding mee want ze wist nog niet zo goed wat haar plannen waren. Van Nkokonjeru naar Mukono mocht ik rijden en het ging super goed :) Die dag hebben we nog als laatste keer in Old Kampala gewinkeld en hebben we ons diner op de Mengo market gehaald. En toen was het natuurlijk weer tijd om te stappen want het was mijn laatste 'weekend'! De dag erna zijn Kris en ik nog heeeel veel en goed gaan shoppen op de craft market want ik moest natuurlijk allemaal leuke spulletjes meenemen voor alle lieverds back home. 'S avonds mijn laatste avond stappen en wat was het een goede afsluiter! Alle leuke mensen waren in de club te vinden! De volgende dag zou Eric met de taxi om half 12 op de stoep staan maar we werden pas om 12 uur wakker... Mijn vlucht was 10 voor 4 en ik had al online ingecheckt dus ik had geen stress natuurlijk :) Ik werd weggebracht door Joe, Eric en natuurlijk Kris. Wat ga ik iedereen en alles aan Uganda missen!

Toen ik was ingecheckt en mijn sigaretten voor de handel ookal op het vliegveld had gekocht, moest ik nog samosa's hebben en een Novida want dat hoort er hier helemaal bij. Ik heb intens genoten van het laatste eten en toen ik moest boarden was het bijna zover. In het vliegtuig heb ik even moeten huilen omdat ik wist dat aan mijn avontuur en het fantastische uganda een eind was gekomen. Mijn reis verliep verder goed en ik heb weer heerlijk geslapen, ook mijn stop in Dubai was prima en ik heb lekker gewinkeld en geslapen. Vanuit Dubai vroeg vertrokken en om 13:15 op schiphol aangekomen. De bagage was er snel en ik heb nog even een afrikaans rokje aangedaan speciaal voor mijn opwachters :) Ik kwam door het poortje en zag Suus, Oma, Cis, Jouk, Car, Roan, en Floris staan en ik begon spontaan te huilen. Ik denk dat het ontlading was maar ik kon er niks aan doen, ik vond het heerlijk dat ze mij kwamen ophalen en de reis terug was fijn om bij te kletsen met mijn lieve vriendjes. Het was in het begin zo raar om weer in Nederland te zijn, echt wennen. Dat het druk was op de weg, dat het een asfalt weg was, waar waren alle boda boda's? Ik kon het nog niet helemaal bevatten, toen we in Leeuwarden aankwamen al helemaal niet. We zijn papa wezen opzoeken op het korenfestival en hij was helemaal blij, net zoals ik! Ook zijn we daarna doorgereden naar mama op het vijverparkfestival om haar te verrassen, dit was ook erg leuk en het ging goed met het cateren. Dat was ook de reden waardoor ze mij allebei niet op konden halen. Ook was Zoï nog niet terug uit Zakynthos en die zag ik gelukkig 's avonds. Ik kwam ineens heel veel bekenden tegen en iedereen was weer wit.. Waar waren alle donkere mensen? Waarom riepen de kinderen geen Muzungu naar me? Het was echt heel raar om terug te zijn!

De dagen erna waren opgevuld met Marte, Oma, Eline, Tes, Liek en de rest zien. Waar ik enorm blij mee was, want iedereen zien is fantastisch! Maar alsnog miste ik mijn Ugandese leventje. Want het is zo koud hier en ik kreeg hoofdpijn, dus ik heb de eerste dagen best wel veel geslapen en de koffer was na 6 dagen nog niet uitgepakt en ik heb tot vandaag naast een berg met kleren geslapen. De opeenvolgende dagen heb ik een bezoekje aan de kapper gedaan, met Zo gewinkeld, film avondje gedaan, etc.

Afgelopen woensdag moest ik op de Dyk voorlichting geven op careerday, waar ik 3 keer moest presenteren en waar ik moest vertellen over mijn vooropleiding, de opleiding zelf en met name mijn stage in Uganda. Het was erg leuk en een goede voorbereiding op de dag erna, want ik moest op donderdag mijn kwaliteitsopdracht presenteren. Deze voorlichting was iets belangrijker en hier moest ik vertellen wat ik heb gedaan in Uganda en wat ik voor mijn kwaliteitsopdracht heb gedaan. Ik vond dit weer erg leuk en ik deed lekker mijn ding. Na mijn presentatie was het tijd voor Zoï haar uitslag en ze was geslaagd! Dus champagne, taart en de vlag uit! Ook Alex en al haar vriendinnen waren geslaagd! Dat was natuurlijk reden voor een feestje!

De dag erna had ik mijn verlossende eindgesprek, waarvoor ik een zelfportret moest maken. Het gesprek verliep heel super en het was enorm leuk, we gingen zelfs na het gesprek nog even door met kletsen. Ik heb nog geen cijfers terug maar ze hebben mij wel kunnen vertellen dat ik ruim geslaagd was en dat ze me op de diploma uitreiking terugzien! Dus nog meer feest in huize Sandberg/Jansma. Daarvoor hebben we maar een verpleegstersjasje naast de tas gehangen. 'S avonds hebben we dit weer gevierd maar dit keer bij Bonne, mijn maatje, die zelf ook geslaagd was en jarig was geweest! Ik heb alle vrienden gezien en iedereen wilde heel graag weten hoe ik het had gehad. Ook ben ik gisteren weer op het schip begonnen en ik vond het heerlijk, wat fijn om weer lekker pannekoeken te verkopen met het gekste horecateam van Leeuwarden!

Al met al is het dubbel om terug te zijn, want ik bel af en toe met Kris en die zit er nog. Jaloersmakende foto's met vrienden en van het mooie weer.. Maar ach, veel kan ik er toch niet aan doen! Ik ga hier ook weer lekker genieten en het oude leventje weer oppakken. Ik vind het jammer dat ik dit niet meer hoef te doen want het is soms wel heerlijk om van je af te typen. Ik mis de leefstijl, de mensen, de warmte, de cultuur en met name de relaxedheid! Ik zou heel graag terugwillen, maar dat ga ik bewaren voor de toekomst. Lieve Uganda en de mensen in Uganda, ik ga jullie zo missen en ik hoop jullie heeeeeel snel weer te zien. Gelukkig zie ik Kris snel weer, want wat hebben wij een geweldige band opgebouwd, hou je taai chick en geniet er nog lekker van!

Tunalabagaana!

Op vakantie in 'eigen' land

Hallo lieve mensen, het is alweer beschamend lang geleden dat ik mijn blog heb geschreven. Ik ben jullie nu wel een heel verhaal verschuldigd, maar gelukkig kan ik die jullie geven :)

De vertraging kwam natuurlijk allemaal door het hoge bezoek uit Nederland, de ouders! Wat heb ik genoten van de tijd dat ze hier waren. Op 20 April kwamen ze aan en ik had stiekem geregeld dat ik ze op kon halen, en dat hadden ze niet verwacht. Na een kleine vertraging kwamen de knapperds door de deuren van het vliegveld lopen en heb ik ze verrast met een hele dikke knuffel, want ik had ze toch wel een heeel klein beetje gemist. Onze taxi was een Matatu busje van de broer van John, onze persoonlijk begeleider van de organisatie. Zijn broer is genaamd Francis en die bracht ons rechtstreeks naar Nkokonjeru, wat erg lastig uit te spreken was voor heit en mem. Op weg naar het dorp keken we veel om ons heen en praatte ik ze bij over al mijn avonturen en over stage, fijn om mijn verhalen in het echt aan mensen te kunnen vertellen :)

Omdat heit zo benieuwd was naar onze patiënten van het wondzorgproject, hadden we op de tweede dag dat ze hier waren een project gepland. We hadden natuurlijk weer onze posters overal opgehangen en het laten omroepen. We begonnen om 9 uur en we hadden gepland om het tot 14:00 te doen. Dit liep echter anders dan verwacht. We hadden namelijk een rustige ochtend tot een uur of 13:00, we hadden geen patiënten gehad doordat er regen was en dan is het voor sommige mensen niet te mogelijk om naar de kliniek te komen. We hebben ons wondzorgproject in de kliniek gedaan waar we eerst stage hebben gelopen. Dit omdat de patiënten hier sowieso gratis zorg krijgen omdat het een overheidsinstelling is, en daardoor komen er mensen op af omdat ze weten dat het gratis is. En als we het in het ziekenhuis zouden doen, waar we nu stage lopen, dan zouden mensen kunnen denken dat het geld gaat kosten. We hadden al onze materialen nog van de vorige keer en we hoopten dat er ook patiënten zouden komen die we op onze vorige project dag hadden verzorgd. We zaten vanaf 9:00 klaar om patiënten te ontvangen, maar dit duurde toch wel erg lang. Rond 12:00 hadden we onze eerst patiënt, eindelijk!

  • De eerste patiënt: een mevrouw had een wond onder haar voet wat leek op een niet verzorgde blaar. Ze vertelde ons dat het kwam doordat er iets in haar voet was gekomen. Ik heb de wond schoongemaakt met water en disinfectiemiddel, die er voor zorgde dat de wond nog sneller schoon werd. Dit was een middel waar onder andere chloor hexidine in zat. Nadat de wond mooi schoon was en om de wond de huid ook gereinigd was, deed ik er betadine op en verbond ik de wond met gaasjes en leukoplast. We gaven haar het advies om dichte schoenen te gaan dragen in plaats van teenslippers en we vertelden haar dat het beste was om de wond 3 keer per dag schoon te maken met afgekoeld gekookt water. We gaven haar ook extra steriele gazen mee.
  • De tweede patiënt: dit was een vrouw die rond de 60 en had een wondje in haar schaamstreek. Dit was een geïnfecteerd klein wondje, op de schaamlip. De schaamlip was hierdoor ook erg hard en ik dacht meteen aan een ingegroeide haar die was gaan ontsteken. Bij aanraking deed het enorm pijn, ik heb het schoongemaakt en haar te vertellen dat het goed was om het schoon te houden. Daarna hebben we haar naar de dokter gestuurd zodat die het nog kon bekijken en haar misschien door kon sturen naar het ziekenhuis.
  • De derde patiënt: Dit was een meisje van 11 jaar die terugkwam met een wond van de vorige keer. We hadden vorige keer 2 wonden van haar verzorgd, een kleinere en een grotere. Deze zaten beide op 1 been. De kleine was genezen en de grote zat er nog steeds. Ook was er een nieuwe brandwond bijgekomen. Het meisje woonde bij haar oma en had geen geld om naar school te gaan, ook niet om verband of iets anders te kopen om de wond te bedekken. Daardoor was de wond nog niet geheeld, er zat geel beslag op de wond en dat wilde ik verwijderen voordat ik het weer ging verbinden. Ik maakte de wond weer schoon met gekookt water en desinfectie middel, liet de wondranden weken zodat ik het gele beslag kon verwijderen en ervoor te zorgen dat de wond hierna beter kon helen. Ik deed op beide wonden betadine voordat ik het ging bedekken en bedekte het daarna met steriele gazen en verbond dit met leukoplast. Daarna gaf ik het meisje steriele gazen en eilandpleisters mee en vertelde haar dat het goed was om ze schoon te maken en te drogen en daarna te bedekken.
  • De vierde patiënt: Dit was een jongen die kwam met klachten over zijn wonden op zijn penis. De wonden kwamen nadat hij zichzelf had laten besnijden. Hij was te beschaamd om het te laten zien dus we hebben hem aangeraden om het heel goed schoon te houden en daarna heel goed te drogen, ook hebben we hem verteld dat het goed is om naar een dokter te gaan als het niet weg ging.
  • De vijfde patiënt: Een man met een enorm dikke duim met een wond op het topje van zijn vinger. De man vertelde dat hij zijn duim open had gehaald aan de vin van een grote vis en dat het daarna is zijn duim gaan infecteren en opzetten. Omdat het heel pijnlijk leek wilden we eerst zien hoe de man zelf zijn duim schoonmaakte. Hij deed voor dat hij in zijn duim knijpt en het goed reinigt met gekookt water. We lieten het hem bij ons weer doen, er kwam enorm veel pus uit de vinger en wij probeerden het daarna ook, en dan aan de andere kant van de duim, maar er kwam alsnog erg veel pus uit. De dokter schreef ondertussen een antibioticakuur voor en wij verbonden zijn vinger, want er komt ook vocht, pus en bloed uit als hij er niet in knijpt en om kruisbesmetting te voorkomen hebben we een gaasje om zijn duim gedaan en deze gefixeerd met leukoplast. Ook HIV komt hier heel veel voor, is ons opgevallen in het ziekenhuis. En omdat er bloed uit de wond komt moesten we hem wel verbinden voor de veiligheid van anderen en zichzelf. We vertelden de man dat hij zijn duim goed moest schoonmaken en de pus er af en toe proberen uit te knijpen. Maar alles wel heel hygiënisch te doen.
  • De zesde patiënt: Een meneer met een wond onder zijn voet door glas, het was erg diep en hierdoor ook erg pijnlijk. We hebben de wond goed gereinigd en verbonden, de meneer aangeraden dichte schoenen aan te doen en bij de dokter te bekijken of het gehecht moest worden. Want als we het zo lieten ging het niet vanzelf helen.
  • De zevende patiënt: Weer een meneer, hij had een klein, diep wondje op zijn onderbeen. Maar dit onderbeen was erg opgezet en hij hield vocht vast in zijn been. We zagen dat hij hele grote spataderen had en we hebben hem doorverwezen naar het ziekenhuis. Want de grootte van deze spataderen was ongezond en gevaarlijk. Zijn wonden op zijn been heelden ook erg slecht doordat de bloeddoorstroming naar zijn onderbeen niet meer optimaal was. We hebben de wond gereinigd met gekookt water, desinfectie middel en we deden er betadine op voordat we zijn wond verbonden. In Nederland zouden ze dit been gaan zwachtelen, ik hoop dat ze dit ook doen met zijn been.
  • De achtste patiënt: We waren enorm blij met de patiënt, dit was namelijk de laatste patiënt van de dag en dat was ze de vorige keer ook de laatste patiënt. Dit was een meisje met epilepsie die door een epileptische aanval 5 jaar geleden een brandwond had gekregen die niet geheeld is. Die hebben wij vorige keer behandeld en daarbij hebben we alles goed schoongemaakt en de dode huid weggehaald, dit heeft zeker effect gehad en het was super om dat te zien. De wond was al een stuk dichter en we hebben het opnieuw schoongemaakt en verbonden. Ook hebben we haar weer materiaal meegegeven om zelf de wond te verbinden en hebben we met haar afgesproken dat we bij haar thuis, in het providenced home, haar wond over 3 weken weer gaan bekijken en verzorgen. We hopen dat de wond dicht is als we weggaan in Juni.

Papa en mama zijn niet al die tijd bij het project geweest, want dan werd het daar wel erg vol. Dus ze gingen lekker het dorp in om te winkelen en foto’s te maken, met andere woorden; de muzungu uithangen. Mochten zij het voor een keertje overnemen van ons :)

De dag erna heb ik papa en mama in het ziekenhuis rondgeleid, jammer dat het op een zaterdag was want er was erg weinig personeel. Maar ze vonden het wel heel erg interessant om te zien waar ik werk, hoop ik.. Nadat we een dikke regenbui hadden gehad zijn we met de Matatu naar Jinja gegaan, wat een heel avontuur was met die dikke koffers. Papa was een beetje te groot voor dit schattige busje, dus zijn we in Jinja met onze koffers op de boda boda gestapt. Wat weer een avontuur was haha. We werden naar White Cosy gebracht waar we een aantal nachten hebben overnacht, heel fijn. Die boda’s zijn wel ideaal voor paps, want die kan niet zulke lange afstanden lopen en kon hier op elke hoek een boda pakken om naar het centrum te gaan. ’s Avonds hebben we heerlijk westers gegeten in een muzungu oort, er was live muziek en alle mensen die ik al kende in Jinja waren er toevallig ook allemaal, super gezellig. Daarna heb ik papa en mama meegenomen naar mijn favoriete bar die aan de Nijl ligt, waar we lekker een Nile special hebben gedronken. Het water stond dit keer zelfs zo hoog dat je natte voeten had als je wilde poolen, dat hoort er dan toch een beetje bij he?

De volgende dag heerlijk uitgeslapen en met mama wezen winkelen, heerlijk! Het werd nu ook weer duidelijk van wie ik deze shopverslaving heb geërfd, sorry mam. Daarna hebben we papa ook maar meegenomen naar een overdekte markt, waar ik mijn jurkje voor koningsdag heb ingeslagen en we allemaal fruit hebben gekocht. ’s Avonds heerlijk genoten van het Indiase eten, want waaauw, dat is zo ongelofelijk lekker. Ik heb er geen problemen mee dat hier zoveel Indiërs zitten :)

De dag erna hadden we fietsen gehuurd, het duurde even voordat we het hadden gevonden en ook even voordat we de fietsen hadden. We waren papa ook nog kwijt, maar uiteindelijk konden we op ’t fietske naar het zwembad. Lekker afkoelen tussen de aapjes. Toen we teruggingen ging het jammer genoeg niet helemaal goed met de fietsen uit Taiwan.. Het was de bedoeling om ze 2 dagen te huren maar we hebben ze diezelfde dag maar weer teruggebracht, jammer jammer. ’s Avonds ben ik met ze naar Nile River Explores gegaan om de zon daar onder te zien gaan, echt heel mooi.

We zijn alweer bij 26 April, ik besef dat ik echt nog lang niet klaar ben.. Op deze prachtige dag was mijn leuke vriendinnetje Eline jarig en daarom was ik erg blij dat Greetz mij heeft helpen feliciteren, want het was zo lastig vanuit hier. Toen zij lekker haar verjaardag aan het vieren was hebben wij een halve dag op het politiebureau gezeten omdat ik nog steeds papieren nodig had voor mijn telefoon. Wonder boven wonder hadden ze mijn rapport nog ergens, verstopt tussen van alles en nog wat. Ze herkenden me nog en we hadden het erg gezellig op het politiebureau, ik werd al uitgenodigd door een politieagent om mee te gaan naar zijn huis, dan kon ie me voorstellen aan zijn familie. Dat heb ik vriendelijk afgestaan. Na het lange bezoek kwam ik erachter dat ik alsnog moet terugkomen en daar heb ik geen haast mee, ik laat op me wachten, net als zij ook altijd doen. Aanpassen aan de cultuur ben ik wel goed in :) ’s middags bij onze nieuwe favoriete Indiase restaurant gegeten en daarna heerlijk naar de spa geweest. Dat was lang geleden, ik kreeg een facial en mijn nagels werden gedaan. Echt als een white girl. Gelukkig was ik niet de enige, want papa en mama lieten zich masseren en hun haar wassen en papa liet zich zelfs nog scheren! We zijn de avond geëindigd met stickies van de BBQ en live muziek met een biertje.

En toen was het Koningsdag, en daar had ik uitnodigingen voor geregeld! Dus wij gingen met een bus van Jinja naar Kampala, waar we Kris en haar vader ontmoetten en John en zijn neef Simon. We zaten met z’n allen in backpackers hostel waar we altijd heen gaan als we een weekendje Kampala doen. We hadden allemaal onze oranje outfit aangedaan en we waren er helemaal klaar voor. Simon en John moesten vanavond om binnen te komen zich voordoen als onze vriendjes, want je kon als Ugandees alleen naar binnen als je een Nederlandse vriendin of vriend had. We gingen er met een auto heen met open dak, waar kris en ik natuurlijk even als koningin onze kop naar buiten hebben gestoken. We kwamen aan en het was al enorm druk, iedereen was oranje en netjes gekleed. Het feest was super, er werd muziek gedraaid, we kregen een speech van de ambassadeur, gratis drank, gratis eten (bitterballen, frikandellen en haring!!) en iedere Nederlander die we al kenden was er ook + nog een paar honderd. Het was zo’n leuk feestje en we hebben gedanst! Zoals jullie weten houden Nederlanders wel van drank, vooral als het gratis is, en dat was af en toe wel te merken. Maar dat maakt het natuurlijk ook weer harstikke leuk! Later gingen paps, mams, kris en haar vader naar huis. Maar ik niet :) Ik ging met een hele groep Nederlanders naar een bar waar ze allemaal Nederlandse muziek draaiden, super grappig, maar daar krijg je op een gegeven moment weer genoeg van. Dus gingen we met de hele groep door naar Bubbles, waar we ook nog een paar uur zijn geweest. Al met al was het een topavond met super mensen en mijn Koningsdag was enorm geslaagd, en dat was de volgende dag ook wel te merken..

De dag erna kwam onze geregelde taxi ons vroeg ophalen vanuit het hotel, op naar Lake Bunyoni! Onderweg de evenaar overgestoken en daar natuurlijk als een echte toerist even een fotootje gemaakt. We kwamen aan bij het Lake en het was enorm mooi, onze kamer had een prachtig uitzicht en we konden mooi de zon onder zien gaan. Voordat hij onder ging hebben mama en ik nog een duik genomen, want ze zeggen dat dit 1 van de weinige plekken is waar je zonder Bilharzia te krijgen, kan zwemmen. Voor de volgende dag hadden we een tour geboekt naar de Batwa, dit is een klein volk die officieel uit het bos komt. Het waren jagers en zijn verbannen uit het bos door de overheid, want die wilde dat er geen mensen in het wildpark woonden, want zij jaagden op de beesten. We moesten eerst over het meer met een bootje, wat al prachtig wakker worden was. Toen we daar aankwamen moesten we eerst een heel stuk lopen, wat een pittige wandeling was. Maar ook weer zo de moeite waard, we zagen de grens van Rwanda liggen. Toen we eindelijk bij ze waren aangekomen werden we heel leuk begroet en zag ik in dat ik helemaal niet een onderdeurtje ben, want die mensen worden niet langer dan 1,60. Ik kreeg al een huwelijksaanzoek van het stamhoofd, of ik zijn 4de vrouw wilde worden en anders wilde hij wel dat ik met zijn zoon ging trouwen. Echt enorm gelachen, gedanst en gezongen. Super leuk tripje, helaas begon het keihard te onweren toen we onder ons zeiltje op de boot zaten, toen scheet ik wel even 7 kleuren, gelukkig waren we ongedeerd.

We hebben onze driver voor het blok gezet, we gingen van Lake Bunyoni naar Fort Portal en ik heb nog nooit zo’n slechte weg gezien. Het was een barre tocht, vooral omdat het keihard regende en elke auto dus van de weg slibde. Gelukkig zijn wij niet bang voor modder en regen en waren wij bereid om de auto wel uit de greppel te duwen, heerlijk smerig weer terug in de auto gestapt. Onderweg zijn we langs de Rwenzori moutains gegaan, en dat was zo mooi! Ik ben samen met mama een berg van het gebergte opgeklommen, want voor de Rwenzori zelf moet je een echte klimmer zijn, daar kan je namelijk zelfs skiën. Aangekomen in Fort Portal, voetbalwedstrijd met een biertje gekeken en daarna op de markt gegeten. De volgende dag naar de Crater lakes geweest en van het mooie uitzicht genoten. Daarna bij een overdekte markt een hapje te eten gehaald en nog even gewinkeld :)

3 Mei was de dag dat we vertrokken van Fort Portal naar Murchison Falls, weer van die prachtige wegen. Die infrastructuur hier is echt de moeite waard om te komen bewonderen, je kijkt je ogen uit. Aangekomen in Murchison Falls, we hadden een mooie banda waar we in sliepen en we zaten al bijna bij het kampvuur met een biertje. Tot ik werd gebeld door het taxibedrijf dat onze driver een ongeluk had gehad en dat hij nog wel leefde. Hij was al erg moe van de hele dag rijden, maar we hadden hem de keuze gelaten om te blijven of zelf een plekje te zoeken, hij koos voor de tweede. Ik heb de driver zo snel mogelijk gebeld en hij was aanspreekbaar, daarna kon ik hem niet meer bereiken, want zijn telefoon was leeg, hij vertelde dat hij ongeveer 9 km van de camping af was. Maar hij kon 2 kanten op, dus pap en ik zijn met een ander mannetje in de auto gestapt om hem te zoeken, middenin een wildpark.. Na 20 km rijden hadden we hem eindelijk gevonden en de auto lag helemaal op zijn kop, het was niet normaal. De auto had geen airbags en de driver had zijn gordel niet om, de auto was totalloss en de driver had alleen maar een hersenschudding en een scheur in zijn lip, niet normaal. Die jongen had echt een engeltje op zijn schouder, ik was alleen zo geschrokken van die auto en van het ongeluk dat ik stond te trillen op mijn benen. Toen we aankwamen op de camping, met driver heb ik water gehaald uit het huisje, niet nadenkend dat er ook wild op de camping kon rondlopen. Loop ik terug met mijn zaklamp, loop ik bijna een nijlpaard tegen het lijf, ik wist niet hoe snel ik weg moest komen.. Ik heb het zelfs onbewust op rennen gezet, terwijl ze dat sterk afraden, maar mijn instinct zei dat ik dat moest doen haha. De volgende dag gingen we een game drive doen en zou onze driver ondertussen naar het ziekenhuis. Het taxibedrijf had een nieuwe driver gestuurd en wij konden dus goed genieten van alle mooie dieren. We hebben van alles gezien, zoveel moois! Jammer maar helaas hebben we geen luipaard en leeuwen gezien dit keer, maar je kant niet alles in het leven. Er zijn nog genoeg kansen en genoeg landen waar we onze big five wel af kunnen maken :)

Na onze game drive hebben we met onze nieuwe driver de Murchison Falls bekeken, heel erg mooi! Op de terugweg naar de camping hebben we gezien hoe de auto werd weg getild en hebben we de avond afgesloten met een biertje op Kris en voor haar gezongen via de telefoon want ze was 21 geworden. En ik heb haar beloofd dat we lekker binnenkort gaan relaxen in de spa als verjaardagscadeautje.

Op jullie prachtige Bevrijdingsdag hebben wij een chimpansee trekking gedaan, ook een mooi moment om van onze vrijheid te genieten. We gingen het Budongo forest in met een super toffe gids, die ons alle ins and outs van het park kon vertellen. Hij wist alles over de natuur daar, en wat is het bijzonder om zulke menselijke beesten op een afstand van 4 meter te zien. Allemachtig, ze zijn en lijken ook zo slim en bewegen net als mensen. Enorm gave ervaring en zeker een aanrader! Verder op de dag zijn we doorgetrokken naar Lira, hele leuke stad maar we zijn maar kort gebleven want we moesten weer door. Want hierna gingen we naar Mbale en dit deden we via Soroti, het zegt jullie natuurlijk allemaal niks, maar ik vertel het toch :) In Soroti hebben we lekker koffie gedronken en daarna aangekomen in Mbale waar we met onze leuke Zoï hebben geskyped en daarna weer Indiaas gegeten. Er was ons toevallig in Lake Bunyoni verteld dat we bij de Sipi falls (naast Mbale) konden abseilen, dus dat wilde ik toch wel heeeeeel erg graag doen. We hebben sowieso een wandeling gedaan langs alle falls samen met een super leuke gids, en bij de laatste waterval zijn mama en ik gaan abseilen! 100 meter naar beneden langs een waterval!! Het was fantastisch, het begin was even spannend maar als je eenmaal over de rand was had je het mooiste uitzicht ooit! Leuk moeder dochter momentje :)

Na Mbale was onze laatste dag aangebroken met de driver, wat echt een schatje was. Hij kon niet heel goed Engels maar was wel een goede chauffeur en lachte heel leuk. We zijn via Jinja, waar we koffie hebben gedronken met Kris en haar vader en waar we van alles hebben laten maken van de stoffen die we gekocht hadden, door gegaan naar Kampala. Waar we ons laatste nachtje verbleven omdat papa en mama de volgende dag naar Entebbe moesten. We hebben nog een prachtige dans gezien in Ndere Culture centre in Kampala, echt jeetje, ik kon niet stil zitten en had alleen maar een lach op mijn gezicht. Die donkere mensen kunnen zo goed met hun kont schudden en zijn zo lenig, dat is gewoon ongelofelijk. Aan het einde was het de bedoeling dat we nog met alle toeschouwers met de dansers gingen dansen en het was dé perfecte afsluiter van de tijd dat papa en mama er waren. De laatste dag met de oudjes heb ik doorgebracht met mama op de craft market want we moesten natuurlijk nog souvenirtjes kopen en wat hebben we leuke spulletjes gekocht! Daarna werden we opgepikt en ging ik met ze naar het vliegveld, waar Kris op mij wachtte en we konden met de taxi weer mee terug naar Backpackers. Wat heb ik een toptijd met papa en mama gehad, jammer dat mijn fantastische zusje er niet bij kon zijn maar die is nu aan het knallen met haar examens!

Om samen met Kris onze tijd met de ouders af te sluiten zijn wij nog lekker op stap geweest! En dat was me toch een goed feestje. We zijn begonnen met de Uganda Waragi in het hotel en daarna hadden we genoeg moed om naar karaoke night te gaan in Bubbles, waar ik het natuurlijk niet kon laten een frozen liedje te doen en daarna heerlijk zingend en swingend the spice girls mee te gaan blèren. Daarna zijn we nog naar 2 andere kroegen geweest en zijn we bij daglicht weer thuis gekomen, met andere woorden, het was weer absolutely fantastic!

Op 11 Mei was het voor ons tijd om het visum te verlengen, we zitten hier namelijk op een toeristenvisum zoals iedereen. Hier betaal je 100 dollar voor en dit is voor 3 maanden. Nu blijf ik langer dan 3 maanden dus ik moest naar de immigratie voor verlenging, net als kris trouwens. Dus wij gingen ervan uit dat dat zo klaar was. We hebben ze verteld dat we nog vrienden gaan opzoeken en gaan rondreizen maar we hadden heel veel andere papieren nodig, hier waren we niet op voorbereid dus we moesten afgelopen vrijdag weer terug..

Het was weer tijd om aan de bak te gaan, ze zeiden allemaal al dat ik lost was voor zo lang. En gelukkig waren ze allemaal erg blij dat ik er weer was! Ik begon deze week op Ante natal, dit is een afdeling waar zwangere vrouwen worden onderzocht en waar baby’s worden ingeënt. Een soort combinatie van verloskunde met consultatiebureau. Mijn dienst begon rustig en we begonnen de dag met alles klaarzetten en schoonmaken. Toen kwamen de eerste zwangere vrouwen binnen. We hadden een boek waar we eerst al hun gegevens in gingen zetten, alle vrouwen hadden hun eigen boekje mee waar hun gegevens instonden, onder andere; hoeveelste zwangerschap dit was, lichamelijke klachten, inentingen, medicatie en een afsprakenblad. Nadat we hun informatie hadden opgeschreven moesten de vrouwen op de weegschaal en ging ik de bloeddruk meten. Hier hebben ze geen apparaat voor dus dit gebeurd handmatig. Nadat dit was gedaan gingen we palperen in een kamer naast de wachtkamer. De verloskundige vroeg de vrouw te gaan liggen en ze legde me uit waar ze naar voelde. Ze voelde hoe de baby lag, naar het hoofdje, waar het ruggetje zat en hoelang de vrouw al zwanger was. Ik vond dit super interessant en ik mocht zelf ook voelen, nadat ik toestemming had gevraagd aan de vrouw. Ik voelde de baby en het hoofdje die goed lag met het hoofdje naar beneden. Ze legde mij uit dat je onder de ribben voelt hoeveel ruimte er nog is, op de plek waar je geen ruimte meer hebt houdt je je hand en je rekent vanaf de navel. Bij de navel is 22 weken en elke vinger die je er naast kan leggen tot de plek waar je andere hand ligt is 2 weken. Ik had het vaak goed en dit vond ik erg geruststellend, dat ik doorhad hoe het in elkaar stak. Ook luisterde ik of ik het hartje van de baby hoorde met een zwangerschapstoeter. Tijdens het onderzoeken van de vrouwen keken we ook of de vrouw oedeem had in de benen en in de oogleden of ze ook leed aan bloedarmoede (anemie). Komende week zit ik ook nog op deze afdeling.

Vrijdag was het weer tijd om naar Kampala te gaan voor ons visum, we hadden al onze papieren verzameld. Recommendation letter van host, eigen brief, kopie vliegticket, kopie van paspoort en we moesten een formulier invullen. Echt een gedoe als je het mij vraagt, maar we hebben er weer een weekendje van gemaakt. Zodat ik bezig kon met huiswerk, ik ben veel voor mijn kwaliteitsopdracht bezig geweest. Mijn enige, grote opdracht die ik nog moet maken voordat ik kan afstuderen!! Spannend! Maar mijn onderwerp is een extra scholing geven voor alle staff van het ziekenhuis over hoe je intramusculair en subcutaan moet injecteren. Wat de gevaren zijn voor jezelf en voor anderen, over hygiëne en hoe je nu op de juiste manier injecteert. Nadat ik de hele dag achter mijn laptopje heb gezeten zijn we aan het einde van de middag nog even gaan winkelen, en dat was weer fijn. Die mr. Price heeft echt mijn printjes, dus ik heb mezelf weer verwend :) En op zaterdag nog lekker wezen stappen en naar een heeeel leuk huisfeestje geweest. Waar we vet veel mensen al kenden, super toevallig. 2 Nederlandse meiden, een Canadese met haar dropje, 2 Noorse meiden die we al van eerder kenden en nog een paar donkere mannen die we nog niet kenden. Het was echt mega gezellig! Het avondje was weer erg leuk en ik heb de volgende dag mijn ontbijt gemist, dat was een goede reden voor mij om pannekoeken als ontbijt te bestellen. Maar vrees niet Capt’n, die van ons zijn 10 keer beter :)

’s Avonds weer lekker terug gekomen in ons dorpie, wel heel fijn thuiskomen. Want er vlogen ons 2 leuke kids ons om de hals en de hond begon heel erg te kwispelen, een en al vreugde! Okee jongens, jullie zijn weer een beetje bijgepraat, ik hoop dat het niet te lang is. Maar net zoals altijd is dit weer de moeite waard! Ik ben er alweer in minder dan een maand, het gaat zo snel. Mijn lieve vriendinnetje Marije vroeg mij laatst, heb je nou zin om weer naar huis te gaan of kijk je er tegenop? Maar het antwoord was toch wel een beetje beide, want het ergste wat ik natuurlijk mis is een frikandel speciaal! Lieve mensen, bedankt voor het lezen en tot snel, dit keer zou het niet zo lang duren want dan ben ik alweer thuis!

Tuunalabagana!

Het leven zit vol belevenissen!

Het is weer een tijdje geleden, maar jeetje mineetje, wat heb ik veel te vertellen! Sorry dat het weer wat langer duurde pap, en de rest misschien ook, maar ik had het weer veel te druk met leuke en bijzondere dingen meemaken :)

Deze blog begint namelijk bij mijn nieuwe carrière op de radio. Papa en mama hadden toevallig Henk & Christel op bezoek, en het leuke hieraan is dat Henk bij de radio werkt en ik dus de kans kon krijgen om mijn ervaringen in Uganda op de Fryske radio te vertellen. En daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen! Want hoe super leuk is het dat je ondervraagd wordt in het Frysk terwijl je in het zonnetje op de veranda in Uganda zit. Jammer genoeg was ik te veel gewend geraakt aan Engels praten en was het voor mij schaamte lijk geworden als ik het had geprobeerd in onze mooie noordelijke taal. Want wat is het ook fijn omdat weer even te horen, heerlijke taal. Ik vond het heel leuk om te vertellen en vooral omdat het vooraf al was opgenomen zodat ik het zelf ook kon beluisteren op de radio, heel tof! Dus heel erg bedankt Henk, echt enorm leuk om een stukje van mijn super tijd hier te vertellen. Daarna heb ik natuurlijk even lekker met thuis gebeld en de stemmen van mijn lieverds van Molenpad 16 mogen beluisteren.

De volgende dag was het weer tijd voor een voorlichtingendag. We hadden weer een basisschool en een middelbare school vandaag. We begonnen op een basisschool waar we om 8:00 verwacht werden, maar ons was niet verteld dat ze dan een super grote kerkdienst zouden hebben. Wij dachten wel even mee te kunnen gaan naar de kerk, die naast de school staat, want anders hadden we toch niks te doen en moesten we wachten. Maar we hadden niet verwacht dat het zo lang zou duren.. We zaten letterlijk van half 9 tot half 12 in de kerk, het was voor ons leuker geweest als we er meer van hadden verstaan. Maar dit was wel een hele bijzondere ervaring, want ik ben zelf niet gelovig opgevoed maar wij staan hierdoor wel open voor alle andere culturen en accepteren ook alles. En vooral als er veel gedanst en gezongen wordt in de kerk, dan wil ik wel even doen alsof ik katholiek ben voor een paar uur. Maar naast het dansen en zingen werden er ook veel psalmen voorgelezen en dan zaten we af en toe wel even wortel te schieten. Dus we waren blij dat we na de kerkdienst los mochten met onze seksuele voorlichting! We begonnen met een voorlichting aan de jongens, we deden de voorlichting met dezelfde vragen en ze beantwoorden deze goed, we maakten hiermee een woordspin en we behandelden met name de jongens hun problemen zoals de natte droom en we lieten ze hier heel veel vragen over stellen. Dit ging goed en er kwamen steeds meer vragen. Er was een docent bij, waarbij ik eerder in de kliniek een malariatest bij had gedaan, dus die kenden we al J Hij was super goed voor de klas en legde het na ons nog een keer duidelijk uit zodat ze alles begrepen. Ook zat de headteacher erbij, een hele dikke, lieve, vrolijke en gezellige vrouw die heel erg blij was dat we er waren. Ze hadden het namelijk nog nooit over dit onderwerp met ze gehad en toen we de meiden les gingen geven begonnen de jongens nog meer vragen te stellen. Ze zei dat we veel hadden losgemaakt en het was goed dat we dit bespreekbaar hadden gemaakt. Ook bij de meiden waren er vragen over de menstruatie en behandelden we veel vragen, ook van de docenten, die hadden ook bij sommige dingen nog vraagtekens staan. Toen we de hele klas voorlichting hadden gegeven hebben we ze een aantal voorbehoedsmiddelen laten zien en dit vonden ze super grappig, dus het is erg leuk om de les daarmee af te sluiten.

Nadat we hier klaar waren, hadden we een pauze en konden we om 16:00 uur los op een school genaamd Visionland, waar we voor ongeveer 80 leerlingen hebben gestaan. Dit was de middelbare school en ik denk dat bijna iedereen ouder was dan ik. Daarom hebben we vooraf maar niet onze leeftijd gezegd, want anders waren ze ons minder serieus gaan nemen. We hebben hier echt een super goede voorlichting gegeven en de leerlingen waren super enthousiast en vonden het interessant. We deden dezelfde voorlichting alleen meer gefocust op de voorbehoedsmiddelen in plaats van het verbieden voor het huwelijk, want we weten dat dat ons niet gaat lukken. We hebben het wel genoemd maar meer voorbeelden genoemd hoe je ervoor kan zorgen dat je niet zwanger wordt en dat je geen ziektes kunt krijgen. We kregen namelijk weer enorm veel briefjes met vragen erop, onder andere;

- Waarom veranderd mijn menstruatie periode zo vaak?

- Willen jullie demonstreren hoe je een spiraaltje in je vagina stopt?

- Zijn jullie beide al getrouwd?

- Is het waar dat de pil gebruiken kan leiden tot kanker?

- Is het goed om seksuele voorlichting te geven op scholen?

- Hebben jullie in jullie eigen land ook HIV/aids?

- Waarom missen meiden soms een menstruatie periode als ze aan het reizen zijn?

- Wat is de bedoeling van het water op de condoom? Is het niet giftig?

- Kan ik mee als visitor naar jullie land?

- Hoeveel dagen duurt het voordat een persoon geïnfecteerd raakt met aids?

- Wat is het verschil tussen sekse en geslacht?

- Kan de vrouw seks hebben met een man terwijl ze een spiraaltje heeft? En wat gebeurd er dan met een man zijn penis, kan het gaan bloeden?

We hebben om sommige vragen wel weer moeten lachen, maar we waren zeker niet ontevreden over de inhoud van de meeste vragen. We hebben wel weer gemerkt dat het goed was om dit onderwerp aan te kaarten want ze hadden er blijkbaar weer veel baat bij. We hebben de voorlichtingen afgesloten met onze eigen leeftijd, of we getrouwd waren en wat voor religie we hadden, ook vroegen ze wat wij als voorbehoedsmiddel gebruikten en dit vonden ze erg interessant. Ze sloten af met de klassenvertegenwoordigers die ons bedankten voor onze voorlichting en dat ze het heel erg leuk vonden dat we er waren. We vonden dit zelf ook de leukste school en na deze leuke dag was het tijd om ons weekend net zo leuk te maken in Jinja. Dus we gingen lekker stappen die avond en weer naar al onze stamkroegen en we zagen weer al onze leuke bekenden! De volgende dag lekker uitgeslapen in ons mega leuke questhouse White cosy, wat helemaal aansluit bij onze persoonlijkheid. Daarna lekker westers ontbeten met een yoghurt met fruit en hebben we heerlijk genoten van de wifi de hele dag, met tussendoor een beetje winkelen in de mainstreet waar allemaal leuke kleine winkeltjes zijn met van die hebbedingetjes. Die avond hebben we ook heerlijk westers gegeten, met een super leuke Nederlandse meid genaamd Marjon die ook stage loopt in Uganda, het was super gezellig. Alleen ik had wel veel te veel gegeten, en ik ben erachter hoe pittig papadum is, podverdorie wat heb ik weer mijn bek zitten brandden.. De volgende dag zagen we haar aan het zwembad bij de Nijl, waar we heerlijk hebben gezwommen en we weer enorm veel Hollanders tegenkwamen. En daar moeten we nog steeds aan wennen, want normaal zeggen we alles en nu moesten we ineens op onze woorden letten omdat we onszelf anders finaal voor lul konden zetten :) ’S avonds zijn we weer lekker terug gegaan naar ons gezellige dorpie.

De maandag begon mijn stage op maternity, de verloskunde afdeling. Ik had er heel erg zin in en ik hoopte veel te zien en te kunnen doen. De eerste dag was ik aan het oriënteren en ging ik onder andere bloedprikken en controles doen. Verder heb ik lekker gekletst met de staff en heb ik deze dag geen bevallingen gezien. ’S Middags heb ik heerlijk met mijn jarige Oma gebeld die alweer 90 is geworden! Fantastisch om te horen hoe blij ze was om me te spreken, echt van haar stem genoten! En ze was heel blij met mijn bloemen en mijn kaartje! De dinsdag heb ik een operatie mogen zien waarbij een vrouw werd geopereerd die een miskraam had gehad en waarbij de placenta was blijven zitten, hier had ze heel veel last en pijn van gekregen dus die moest worden verwijderd. Dit mocht ik bijwonen en ik heb mezelf in een groen pakkie gehesen met een mondkapje en een hoofddoek op, en super coole ervaring! Want in Nederland is het best wel bijzonder als je als verpleegkundige bij zo’n operatie mee mag kijken, dus ik heb mijn kans gepakt! Verder hebben we die dag nog een vrouw onderzocht die begonnen was met haar weeën, jammer genoeg was mijn dienst al afgelopen voordat de bevalling begon.

De afgelopen dagen heb ik ook heerlijk met Tes, Michiel, Marije, Gijs en Marte gebeld! Eigenlijk geskyped, want dan kon ik hun leuke hoofd er ook even bijzien :) Wat is skypen toch veel fijner dan whatsapp, want ik vind het soms lastig om alles op zo’n kleine telefoon te typen, maar ze het lekker aan de telefoon vertellen is veel leuker!

De dagen ervoor hadden we gehoord dat we woensdag op out reach konden, dit doen ze ongeveer maandelijks en dit kan elke keer naar een andere plek zijn. We gingen dus met 12 man in een ambulance gepropt, op een enorm hobbelende weg naar een vissersdorpje toe aan Lake Victoria. We zaten erg krap achterin de ambu maar gelukkig pasten alle spullen er ook nog bij. We waren met een midwife, 4 verpleegkundigen, 3 mensen van het lab, een dokter en 2 muzungu’s. We begonnen met het opzetten van 2 partytenten waaronder we aan het werk gingen. We hadden tafels en stoelen mee en zo begon de dag, er zaten al heel wat mensen klaar om op het ‘spreekuur’ te komen. Ze begonnen bij de dokter en de verpleegkundigen voor een plan, dit was vaak een malariatest en/of een HIV test. Nadat ze bij de mensen van het lab waren geprikt en ze hadden de uitslag, gingen ze terug naar de dokters voor een diagnose en een behandeling met medicatie. We hadden een hele kist medicatie mee die we gratis mochten uitdelen als de medicatie was voorgeschreven, hier zaten wij de hele dag. Over het algemeen werden er voor de patiënten verschillende soorten antibiotica voorgeschreven met daarnaast paracetamol. De bedoeling was dat de antibioticakuur werd gegeven voor 5 dagen, maar ze gaven maar een dosering mee voor 1,5 dag. Dit was een verpleegkundige die werkte in de apotheek in het ziekenhuis. Hier hebben we wat van gezegd en een discussie over gehad, want ik ga niet onder doseren met antibiotica want dan weet je resistentie opbouwt en dat je iemand dus alleen maar slechter maakt. Dus we hebben vanaf dat moment aan de bel getrokken bij de dokter en die snapte ons en sprak de verpleegkundige hier op aan, ze was namelijk aan het onder doseren omdat ze te weinig medicatie had meegenomen. Er werd later nieuwe medicatie gebracht dus konden wij de normale dosering antibiotica meegeven. We hebben het van haar overgenomen want ze vond het niet leuk dat we telkens begonnen over onder doseren als ze weer medicatie aan het meegeven was aan de patiënten. Ik nam het boek over en noteerde alle medicatie en samen met Kristel heb ik het medicatie gedeelte overgenomen en goede doseringen meegegeven aan de patiënten. Aan het einde van de dag hadden we ook geen paracetamol meer omdat er meer dan 100 patiënten waren gekomen voor medicatie. We vonden dit super leuk om te doen, behalve dan dat we de hele dag onder een boom stonden met honderden vogels en dat we uiteindelijk onder de vogelpoep naar huis konden maar dat was bijzaak natuurlijk. Want het gaat er om dat we de mensen hebben geholpen omdat het voor hun niet mogelijk was om naar het ziekenhuis te komen omdat het te ver is of te duur.

De dag erna hadden we een gehandicapten dag gepland alleen dit liep helaas wat uit omdat de leider van de gehandicapte mensen(Francis) een meeting had en dat gaat volgens afrikaanse tijden. We begonnen de dag dus met een avontuurlijke wandeling in de vallei ’s ochtends vroeg! We zouden dus eigenlijk om 14:00 weg, maar uiteindelijk kwam hij om 16:15 aanzetten. Dus we konden niet meer diep de dorpjes in, maar ik ben nog wel een paar families afgegaan om te kijken hoe ze leefden. Kris moest nog met schoolwerk bezig maar ik ben samen met Francis, John en 2 leuke boda drivers weer het dorp ingegaan. We kwamen onder andere de volgende gevallen tegen;

  • De eerste was een jongen van 19 jaar oud en hij heet John Gobi. Hij leeft samen met zijn broers en zussen, en zijn neefjes en nichtjes. Hij was de laatst geborene en zijn ouders zijn overleden toen hij nog jong was. Dus zijn broers en zussen moesten al voor hem zorgen toen zij zelf nog op school zaten. Is mentaal en lichamelijk beperkt door een ernstige koorts(?) toen hij een 6 maanden oud was. Hij begrijpt het wel als mensen tegen hem praten maar kan zelf niet terug praten. Als ze eerder waren begonnen met trainingen lichamelijk en mentaal had hij veel meer gekund, hij kan nu alleen maar de hele dag op de grond liggen. Hij blijft daarom ook binnen gedurende de dag, want dan moeten zijn broers en zussen werken. Hij wil ook niet in de rolstoel, dan wordt hij verdrietig en wil hij er weer uit. Over het algemeen is John vaak blij. John houdt ook van films en tv kijken, vooral actie films kan hij echt van genieten. Over de toekomst zijn ze niet heel positief, ze denken dat het niet gaat verbeteren.
  • De tweede casus was een jongen genaamd Ivan Mujjumbuzi, 13 jaar oud en woont bij vader en de rest van de familie. Hij is epileptisch en mentaal beperkt, hierdoor praat hij niet meer. Hij was 7 jaar toen hij zijn eerste epileptische aanval had maar ze weten niet waarom, het is ook niet erfelijk. Tijdens zijn eerste epileptische aanval heeft hij zijn voeten gebrand en daardoor loopt hij moeilijker. Ze halen zijn medicatie in een providenced home waar gehandicapte mensen terecht kunnen. Hij helpt zijn vader op het land want hij kan dat nog steeds. Hij snapt het als er tegen hem gepraat wordt en hij kan zichzelf duidelijk maken door gebaren. Zijn vader denkt dat zijn zoon geen toekomst heeft en wacht op zijn dood. Hij mag zelfs niet op het familiegraf omdat hij gehandicapt is, hier schrok ik wel van! Ook dat de vader hem niet behandeld als de rest, deze jongen kon nog genoeg doen, dit vond ik echt schokkend want deze jongen was nog maar 13 jaar.
  • De derde was een vrouw van 80 jaar genaamd Elinaida Nalongo. Ze was mandjes aan het maken toen we aankwamen. We werden enorm leuk begroet met een knuffel van iedereen! Echt heel leuk! Deze vrouw heeft als sinds haar tienerjaren een bipolaire stoornis, hier ben je dan gelijk gek of gehandicapt. Dit kwam door de stress. Maar deze vrouw haalt haar medicatie ook in het providenced home al sinds ze jong was, en daarmee doet ze het heel goed. Ze woont met haar dochters en ziet er gelukkig uit. Ze is daarbij ook doof geworden maar dat is ook niet gek als je 80 bent. Ik heb een mat gekocht die ze voor mij gaat maken om ze toch te financieel te steunen en vooral omdat zij hem gaat maken. En dit vond de familie zo fantastisch, dat ik het gevoel had dat ik iets goeds had gedaan!
  • De vierde casus was genaamd Lativa Ndagira en is 3 jaar oud. Ze woont met haar familie en kan niet praten. Ik denk dat ze mentaal beperkt is doordat ze zwakbegaafd is, maar dan ben je hier dus ook weer gehandicapt. Ze praat nog niet maar snapt wel veel wat er wordt gezegd. Als ze iets wil gebruikt ze gebaren. Gaat nog niet naar de kleuterschool maar dat willen ze binnenkort wel ook hebben we gezegd dat het goed is om haar voor oefeningen naar het providenced home te sturen want ze zijn er nog op tijd bij.

De dag was echt top en ik was blij dat ik alsnog naar de gezinnen ben geweest met beperkte mensen. De vrijdag van vorige week hadden we weer een seksuele voorlichtingsdag, waar we 2 scholen op de planning hadden staan. We begonnen op een basisschool waar we weer de jongens en de meiden apart hebben gedaan en daarna de hele groep samen. Ze waren dit keer erg verlegen en we hadden moeite om vragen uit ze te halen. De jongens waren gelukkig iets minder verlegen dan de meiden. Ook hadden we een super leuke lerares die onze stof duidelijker maakte door voorbeelden of door ze het te laten herhalen, ook vertaalde ze het af en toe. Echt een mega goede lerares! We hebben aan het einde maar een ballon gemaakt van een condoom en ze hier lekker mee laten spelen, dit was natuurlijk lachen! Helaas ging de tweede school niet door, waarschijnlijk een miscommunicatie binnen de school, erg jammer! Want we hadden erg uitgekeken naar deze school, want dit zou een hele uitdaging worden. Maar helaas, er zijn gelukkig nog genoeg scholen waar we wel voorlichting kunnen geven! We konden hierdoor wel eerder ons weekend beginnen door naar Kampala te gaan met de Matatu! We hadden onze tas al ingepakt en we hadden er zin in! We kwamen mooi op tijd aan in Kampala en dat was een reden om nog lekker te gaan winkelen op de craft market en daarvoor lekker te genieten van een kippetje op de markt! We hebben allerlei leuke dingen gekocht, en we eindigden kletsend met 2 Nederlandse meiden die geneeskunde studeerden en daarvoor vrijwilligerswerk gingen doen in Uganda. We hebben heerlijk met hun pizza gegeten in het hostel en de hele avond lopen kletsen en biertjes gedronken.

We sliepen in een dorm room met 12 stapelbedden waarvan 4 bezet waren door Nederlanders en er was 1 oude Amerikaan. Super leuk sfeertje, het hostel heet backpackers en iedereen is er relaxed. De volgende dag dus lekker uitgeslapen en dingetjes geregeld op mijn laptop en geskyped. Ook heb ik heerlijk kunnen genieten van een warme douche, wat is dat toch lekker voor een keer! Daarna gewinkeld in het winkelcentrum en genoten van de kip bij de KFC.. Hierna maar weer op dieet :) ’S avonds heb ik heerlijk met de hele familie geskyped omdat ik de enige was die niet op het feestje van Oma kon zijn. Ik heb iedereens hoofd lekker wazig kunnen zien, gelukkig waren de gekke bekken nog wel te herkennen! Ik ben blij dat ik er zo nog een beetje bij was en het allerbelangrijkst is dat Oma mij vertelde dat ze een fantastische dag had gehad! Daarna zijn we lekker aan onze eigen gemaakte gin tonics begonnen, lekker Uganda waragi ingeslagen en dit gemixt met een tonic. Ondertussen hadden we een Canadese meid ontmoet met haar Ugandese vriend en toevallig waren die ook van plan om naar de club te gaan. Dus we hebben een taxi gedeeld en zijn die kant op gegaan, en wat was het weer fantastisch! Echt genoten, onze moves worden echt met de week beter! Ik heb lekker de heupjes losgegooid met onze nieuwe Ugandese club vriendinnen en we hebben een paar Nederlandse jongens ook een paar pasjes geleerd. Ook waren er genoeg mensen die we weer herkenden van de vorige keer en vielen we bij de mannen weer goed in de smaak. Maar we hebben nu geleerd hoe we ze weg moeten jagen, gewoon vragen hoeveel koeien ze voor ons over hebben :)

We hebben de zon bijna zien opkomen, en dan weet je dat het een hele leuke avond is geweest! We hebben een hapje gegeten en Nederlands brood gegeten en gehaald! En dat was even lekker! Daarna zijn we weer op terugtocht naar huis gegaan. Bij het Matatu park hebben we nog wat appels gekocht voor onze melkman Daniël in het dorp, want dat hadden we hem het weekend ervoor al beloofd. Hij was er enorm blij mee :)

De dag erna was het weer tijd voor een nieuwe stageweek, gelukkig bleven we nog een weekje op dezelfde afdeling want ik had het daar wel naar mijn zin. Het een rustige dag, we begonnen de dienst met medicatie tellen en de overdracht. Daarna gingen we de medicatie bestellen zodat alle medicatie van de patiënten er was. We hadden in de ochtend ook 3 ontslagen dus daar moesten we eerst allerlei papieren voor invullen. Daarna hebben we de hele bevallingskamer schoongemaakt want dat hoort hier ook bij de verpleging. Vooral omdat er dit weekend heel veel bevallingen zijn geweest. Later hadden we de doktersronde en kregen we veel uitleg van de dokter, dit was erg interessant. Ook zag ik dat de poster over de afdeling en die was niet heel leesbaar meer, dus ik heb nieuwe posters gemaakt die wel leesbaar waren. En hier waren ze enorm blij mee want ik had hem ook nog opgevrolijkt met een tekening! ’S Middags nog lekker een lang dutje gedaan en een reflectie geschreven.

En vandaag was een hele bijzondere dag! Toen we de dienst begonnen zeiden ze dat de vrouw sowieso voor 14:00 ging bevallen, maar dit ging veel sneller dan verwacht. Daar was ik natuurlijk erg blij mee want dat zou betekenen dat ik mijn eerste bevalling ging zien! We gingen eerst medicatie bestellen en mensen ontslaan uit het ziekenhuis. Maar tijdens dat we dat aan het doen waren had de vrouw heel erg last van haar weeën en huilde hierdoor veel, ze was HIV positief en de vroedvrouwen zeiden ook dat dat vaker zo is bij HIV patiënten die aan het bevallen zijn, en vaak geven ze de vrouwen ook niet meer aandacht hiervoor. Op een gegeven moment zei de vrouw met weeën wat vanuit de labour kamer en de vroedvrouw trok een schort en laarzen aan. Het was tijd voor de bevalling zei ze, het was nog geen 10 uur. De bevallende vrouw had haar kleren al uitgedaan en haar moeder had haar spullen naar de bevallingskamer gebracht. Ook had ze de mama kit opengemaakt voor de bevalling, daar zat een plastic hoes voor het bed in, een rol watten en ze haalden oude doeken uit de vrouw haar koffertje. Deze hadden we zeker nodig, de vrouw begon heel snel met persen en het hoofdje was er al half uit, de vroedvrouw had al een bevallingssetje gepakt, hier zaten 2 kochers, een schaar, een pincet in. Ze haalde het hoofdje eruit en kwam er achter dat de navelstreng 2 keer om het hoofdje gedraaid zat. Ze pakte voordat de rest van het lichaampje eruit kwam, het hoofdje vast en begon 2 kochers om de navelstreng te klemmen, hij zat heel erg strak, nadat ze de kochers erop had gezet, begon ze de navelstreng door te knippen. Dit duurde echt niet langer dan een minuut. Nadat ze de navelstreng eraf had geknipt begon de baby te huilen en de moeder zag er opgelucht uit, en dat gold ook voor de vroedvrouw. Ze pakte de schouders beet en haalde de rest van de baby eruit. Dit ging met 2 paar steriele handschoenen over elkaar, want deze vrouw had namelijk HIV, dus ze waren hier wel echt extra voorzichtig mee. Het kindje werd in een doek gewikkeld en schoongemaakt, het kind lag heel even op de moeder haar buik, maar de vroedvrouw moest verder met de nageboorte en de vrouw bloedde heel erg dus ze drukte de baby in mijn handen en vroeg of ik met de pasgeboren baby naar haar collega wilde lopen. Ik wist niet wat me overkwam, ik vond de geboorte al bijzonder maar dat ik ook nog het kind in mijn handen gedrukt kreeg vond ik helemaal fascinerend. Ik bracht het kind naar de andere vroedvrouw en ze bond 2 elastiekjes om de navelstreng, daar tussenin knipte ze de navelstreng af, ongeveer 3-5 centimeter lang. We maakten samen de baby schoon en het was een meisje en ze was gezond. Er werden daarna een paar doeken om haar heen gewikkeld, ze werd alvast bij de oma gelegd, terwijl de moeder nog werd geholpen. De moeder was tijdens de bevalling uitgescheurd en begon daardoor heel erg te bloeden, we hadden wel 2 plastic onderleggers nodig, wat ik wel lastig vond was dat de vroedvrouw in de vagina ging en heel hard op te buik begon te drukken om de laatste stukken van de placenta en bloedresten eruit te krijgen. Maar dit deed de vrouw enorm pijn. Nadat ze dit had gedaan gingen ze de vrouw in de vagina verdoven en kreeg ze intra veneus pijnstilling toegediend, want ze gingen haar hierna dichtnaaien. Dit was af en toe nog pijnlijk voor de vrouw en het zag er soms niet heel fijn uit, maar gelukkig kon ik het hebben. De vrouw werd schoongemaakt van onderen en het bloedden was al minder geworden, ze vroegen haar daarna te gaan staan naast het bed en naar het bed met de baby te lopen, ze werd in een doek gewikkeld en kon een uur in de bevallingskamer bijkomen terwijl wij alles gingen schoonmaken. Dit met een schort en 2 paar steriele handschoenen over elkaar, want deze vrouw was ten slotte ook nog eens HIV positief. Toen we alles hadden schoongemaakt met heel veel schoonmaakmiddel, gaf de vrouw (22 met haar tweede kind) haar kind borstvoeding en het meisje deed het goed. Ik heb de vrouw gefeliciteerd en ze was enorm blij, ook heb ik geleerd dat ze niet meteen een naam weten want de man bepaald de naam. Toen ze was bijgekomen en had geslapen was het na een uur tijd om naar de ward te gaan, ze heeft samen met haar moeder alle spullen verhuisd en ze kreeg daarna ook meteen een siroop voor de baby mee die ze vanaf het begin in moesten nemen, zodat ze HIV nog konden uitsluiten. Wat een ervaring, echt wauw! Ik heb gewoon samen met een verloskundige/vroedvrouw een baby op de wereld gezet want ik mocht haar ondersteunen met handelingen. Echt heel bijzonder, en ik hoop dit zeker vaker te mogen doen! Ik moest daarna ook meteen mama bellen om te vertellen dat ik mijn eerste bevalling had gezien, want dat kan je ook niet elke dag zeggen! Met deze fantastische dag wil ik mijn blog afsluiten!

Mijn papa en mama komen bijna en ik heb er enorm veel zin in! We gaan allemaal leuke dingen doen en ik hoop dat ze het net zo leuk en mooi vinden als ik! We staan ook al op de gastenlijst van de Nederlandse ambassade met Koningsdag, dus dan mag ik lekker Hollands eten en mogen we de hele dag in het oranje lopen. Wat wil een Nederlander nog meer? Tot over een tijdje, ik ga jullie proberen op de hoogte te houden tijdens mijn tocht met heit en mem! :)

Tunalabagaana lieve mensen!

Projecten lopen storm

Lekker een muziekje op, een leuke variatie van westerse hitjes en swingende Ugandese nummers! Want wij zijn toch allebei wel aardig fan geworden van de Ugandese muziek, ik begin er ook steeds meer feeling voor te krijgen. Dus wij dansen, als we terugkomen, de sterren van de hemel in de kroegen. Lekker los met de heupjes :)

We beginnen natuurlijk weer bij het begin, want vorige keer toen ik het blog schreef was het na mijn eerste stagedag in het ziekenhuis. We gaan elke week op een andere afdeling stage lopen, zo hopen we te ontdekken wat we het leukst vinden zodat we daar langer stage kunnen lopen. Ik ben de eerste week begonnen op de general ward, waar mannen, vrouwen en kinderen liggen. Ook hoort hier een private ward bij. En er is natuurlijk van alles gebeurd in de tussentijd. Ik denk dat het raarste dat ik heb meegemaakt op dag 2 was. Ik had het namelijk in mijn vorige blog over dat er een erg zieke man binnenkwam aan het einde van de dienst, die veel vocht vasthield en die op de IC kwam te liggen. Hij kreeg daar allemaal toeters en bellen, zoals zuurstof, een maaghevel, een katheter en hij lag aan het infuus. Deze man had al niet lang meer te leven, maar dat het zo snel ging had ik niet verwacht. Want de volgende ochtend begon ik mijn dienst samen met een hele leuke verpleegkundige, en rond 9 uur vroeg de familie van de man of ze hem ook mee naar huis mochten nemen zodat hij daar zijn laatste dagen/uren mocht doorbrengen. Dit moet vaak in overleg met een arts, maar het was toen al te laat. De man was al overleden, dus de verpleegkundige begon oude infuuslijnen af te knippen en spullen te pakken om te gebruiken(ik had nog geen idee waarvoor). We deden een schort voor en handschoenen aan en gingen naar de patiënt(ik was zo blij dat we hygiënisch hebben gewerkt!). Die bleek inderdaad overleden en dit hoefde niet bevestigd te worden door een arts en de pols hoefde ze ook niet te voelen, ze kon het aan het apparaat wel zien. De patiënt lag aan de hartbewaking. Maar dat apparaat was ook niet helemaal jovel, die gaf wel een rechte lijn aan, maar de bloeddruk en de saturatie werden wel gewoon gemeten. Nadat ze had geconstateerd dat de man was overleden, begonnen we de maaghevel, infuus/infuusnaaldje, zuurstofslang en de katheterslang te verwijderen. De man bloedde nog erg nadat we alles hadden verwijderd en de man had ook over zijn hele lichaam hele grote, diepe, stinkende wonden. Ik had er echt moeite mee om hem te verzorgen, want het stonk echt enorm. Gelukkig leren we in de zorg door onze mond ademen zodat de stank minder wordt.

Als iemand namelijk in het ziekenhuis overlijd zorgen ze er voor dat de patiënt zo snel mogelijk naar huis kan, de familie regelt vervoer en de verpleging verzorgt de patiënt. Dus de wonden werden niet meer bedekt en de man werd ook niet meer gewassen. We hebben hem alleen aangekleed en een laken van de familie om de man heen geslagen, hij werd helemaal bedekt in het laken. Om zijn hoofd recht te houden, heeft de verpleegkundige een sjaal om zijn hoofd gebonden en aan de bovenkant vastgeknoopt. We hebben zijn handen op zijn buik gelegd en daarna het laken om de man heen gedaan. De familie helpt wel tijdens het aankleden maar dat is in het ziekenhuis een taak van de verpleegkundige. Tijdens het verzorgen van de man vroeg de verpleegkundige aan mij of ik dit eerder had gedaan en ik gaf aan dat dit de eerste keer was dat ik ook daadwerkelijk iemand zorg gaf na de dood. Want ik heb wel eerder een overleden bewoner/patiënt gehad, maar daar heb ik niet de zorg bij gedaan. Ik vond het heel bijzonder om te doen, de familie was mij heel dankbaar terwijl ik niet heel veel had gedaan. Maar daarnaast had ik er wel heel erg moeite mee dat de man niet meer werd opgefrist, dat de wonden niet meer werden bedenkt en dat we, bot gezegd, een tortilla van hem aan het maken waren. Want hij werd in het laken gerold en de infuuslijnen werden om hem heen gebonden om het laken bij elkaar te houden, nu wist ik eindelijk waar de oude infuuslijnen voor waren. De familie kon alleen afscheid van hem nemen toen hij al was bedekt in het laken, en dat is in Nederland ook zo anders. Nadat de familie het vervoer had geregeld voor de man, een fifth wheel truck met een open laadbak, hebben we hem met familie op een matras getild en met matras in de laadbak gelegd. De verpleegkundige vertelde me dat het afhankelijk van het geld was hoe een overleden patiënt vervoerd wordt en waarin hij werd bedekt, want deze mensen hadden ook geen verpleegdeken maar gewoon een stof die wordt gebruikt voor kleding omdat ze geen geld meer hadden om een verpleegdeken te kopen. Dit was het eerste moment waar ik pas echt doorhad hoe het gesteld was met de armoede in dit land. Want bij ons is gezondheidszorg zo belangrijk, daar hebben we alles voorover. Maar er zijn zoveel mensen die het niet kunnen betalen om naar een ziekenhuis te gaan. Ze blijven veel te lang thuis, totdat het echt niet meer gaat en ze naar het ziekenhuis moeten omdat iemand anders dood gaat. Dat was bij deze man ook het geval. Ik vroeg nog aan de verpleegkundige of ze hier ook aan begrafenissen deden, en ze vertelde me dat dat over het algemeen wel gebeurd maar dat het ook financieel afhankelijk is. Jammer dat ik hier niks aan kan doen, want je kan niet iedereen die hier arm is geld gaan geven. En soms zou ik dat toch wel willen doen, maar ik weet dat het niet helpt.

Nadat dit was gebeurd in de ochtend, ging de dienst gewoon door. Net zoals in Nederland, want je kan in de zorg niet zeggen, ik trek het niet ik ga naar huis. Ik had wel even een momentje nodig om er even over na te denken, maar dat heeft niet langer dan 5 minuutjes geduurd, want de zorg gaat gewoon door. De dienst verliep verder goed die dag.

De dag erna begon de dienst beter, we hadden een stuk of 9 patiënten. 2 kinderen, 5 vrouwen en 2 mannen. De 2 kinderen hadden erge malaria en tyfus, want dat komt hier nog heel vaak voor. Er was een non die een CVA had gehad, een meisje met HIV en longontsteking, een vrouw die vaginale bloedingen had en waarvan ze de oorzaak nog niet wisten en de mannen hadden allebei een breuk in het been, beide op een andere plek, dit was beide door een ongeluk. Er worden hier vaak bloedtesten gedaan om te kijken of mensen nog malaria hebben, dus ik heb in mijn dienst bloed afgenomen bij een vrouw met malaria, ik deed het op mijn manier. Want als ik sommige mensen zie prikken, ben ik toch heel blij dat wij het anders hebben geleerd. Het ging goed en ik prikte meteen de eerste keer goed. Ook heb ik bij een vrouw bloed aangehangen, die heb ik eerst opgehaald uit het lab en gecontroleerd en daarna mocht ik hem aanhangen en de controles van de vrouw in de gaten houden. Ook heb ik weer een artsenronde meegemaakt, hier worden de patiënt gevraagd hoe het gaat en waar ze nog last van hebben. De arts schrijft vaak daarna nog extra medicijnen voor of gaat kijken wanneer de patiënt naar huis mag. Toen we bij de vrouw aankwamen met vaginale bloedingen, ging de arts een vaginaal onderzoek doen en daar mocht ik ook bij meekijken. Dit was erg interessant en de arts dacht dat de vrouw wel een vorm van kanker kon hebben. Dus hij liet het weefsel dat ook uit de vagina kwam, opsturen naar het lab in Kampala om erachter te komen wat het kon zijn. Ik moet wel toegeven dat ik mij die week best wel aan de arts heb geërgerd want het was een jonge vent die echt alles beter wist en hij wilde heel erg zijn gelijk wilde krijgen, en hij dacht dat kanker vaker voorkwam in Afrika dan in westerste landen, maar ik denk toch dat ie daar niet helemaal goed zat.

Toen de diensten erop zaten voor die week, gingen we thuis bezig met het voorbereiden voor de seksuele voorlichting de hele middag en avond. Want we hadden wel een idee wat we wilden doen, maar we moesten het nog een beetje op papier zetten en de spullen verzamelen, want we wilden ook dingen laten zien. We gingen morgen naar een basisschool en naar een middelbare school, hier gingen we praten over seks. Want dat is hier blijkbaar best wel een taboe en sommige kinderen weten er veel te weinig over. We hebben op de eerste school de groepen verdeeld, eerst de meiden, dan jongens en dan weer beiden. Zodat meiden of jongens zich niet hoefden te schamen als ze vragen stelden. We gingen het hebben over seks en over de gevolgen hiervan, we deden dit vragenderwijs zodat er interactie was in de klas en hierdoor gingen kinderen eerst nadenken en wisten wij ook beter wat ze al wisten. We vroegen de vragen;

- Hoe wordt een vrouw zwanger?

- Hoe lang is een vrouw zwanger?

- Hoe voorkom je zwangerschap?

- Wanneer is het tijd voor seks?

- Wat zijn de gevaren van seks?

- Weten jullie wat voorbehoedsmiddelen zijn?

We maakten een woordspin met hun antwoorden op het bord, zodat het voor hun duidelijker werd en we konden dingen aan elkaar koppelen. De kinderen deden goed hun best en we kregen een mooie woordspin, soms vulden we hem wat aan. Het doel op de basisschool was om seks voor het huwelijk te ‘verbieden’. Ze wilden dat we de kids vertelden dat het beter is om te wachten nadat je school hebt afgemaakt, een baan hebt, getrouwd bent, etc. Wat ik wel een beetje snap, maar je kan het amper voorkomen. Ook hebben we het uitgebreid gehad over de gevaren en ziektes, want dat is wel een probleem hier, dat hebben we in de kliniek en het ziekenhuis wel gezien. We hebben eerst de meiden les gegeven, die hadden veel vragen over de menstruatie, dus die hebben we goed behandeld en we hebben ook gevraagd naar wat voor materiaal ze gebruiken tijdens hun menstruatie, en ze gebruiken onder andere; watten, maandverband en oude kleding. We hebben hun uitgelegd dat het normaal is en dat elke vrouw dit heeft, ze beginnen hier soms al op hun 8ste met de menstruatie, dus er waren al veel meiden aan het menstrueren op de basisschool. De vragen die ze wilden stellen fluisterden ze in het oor van hun docent en die vertaalde het naar ons. Zo konden we al hun vragen beantwoorden en dit vonden ze erg fijn. We lieten ook nog maandverband rond gaan tijdens de uitleg en de pil en de condoom ging ook een rondje door de klas.

Na de meiden waren de jongens aan de beurt, hier hebben we hetzelfde gedaan maar met hun hebben we het vooral nog gehad over hun natte droom. Dat een natte droom heel normaal is en dat elke man dit heeft. Ook hebben we de menstruatie van de meiden nog behandeld, want het is goed voor de jongens om te weten dat de meiden hier niks aan kunnen doen en dat ze de meiden hier niet mee moeten pesten. Ook wilden we de jongens duidelijk maken dat niet alleen het meisje verantwoordelijk is voor een ongeplande zwangerschap/ziekte maar ook de jongen, dus dat je samen het kind op moet voeden want de man is ook verantwoordelijk.

Op de middelbare school hebben we het ook gehad over seks, ziektes en voorbehoedsmiddelen. Hier was het niet nodig om het te gaan verbieden, want de leeftijd liep hier op tot 18-20. We hebben het wel even genoemd, maar bij sommige had dat geen zin meer want die zaten al in de klas met een dikke buik. Tijdens onze voorlichting kregen we van de klas briefjes met vragen, zodat ze anoniem bleven. De vragen behandelden we serieus, behalve de vragen waar wij te vinden waren of wat onze nummers waren, want die vraag hebben we een aantal keer gehad, echt grappig. Verder kregen we heel veel serieuze vragen;

  • Wat moet ik doen als de condoom in een meisje blijft zitten?
  • Wat voor probleem krijg ik als ik als 12-jarige seks heb met iemand van 18 jaar?
  • Hoe gebruik ik een vrouwen condoom?
  • Hoe vaak moet je de pil nemen?
  • Kan ik ook voor het zingen de kerk uit?
  • Kunnen mannen ook een vrouwen condoom gebruiken?
  • Zijn voorbehoedsmiddelen ook gevaarlijk?
  • Hoe kan het dat ik soms 2 keer in de maand ongesteld wordt?
  • Wat voor probleem krijg ik als ik abortus doe?
  • - Waarom doet seks pijn? (maar dat komt waarschijnlijk omdat deze mannen groter geschapen zijn)

Maar ook deze vragen:

  • Is het waar dat een man zijn kracht verliest als hij een condoom gebruikt?
  • Kan ik ook 1 keer een pil slikken en daarna seks hebben en dan niet meer de pil gebruiken?
  • Kan ik van een aardbeving een abortus krijgen?
  • Kan ik condooms ook uitwassen?
  • Krijg je van de pil en andere voorbehoedsmiddelen ook kanker of een gehandicapt kind?
  • Kan een bijensteek aids genezen?
  • Kan je condooms uitwassen?
  • Kan ik ook plastic zakjes gebruiken in plaats van condooms?
  • Kan aids door vaginaal vocht heen?

Echt een wereld van verschil, de ene vraag was een goede, serieuze vraag maar de andere moesten we stiekem wel een beetje om lachen. Want er zijn dus echt kinderen die echt denken dat je van een aardbeving een abortus kan krijgen, er zijn heel veel bijgeloven waar de mensen hier in geloven en dat dus blijkbaar hun kinderen ook meegeven. Maar het was zeker erg geslaagd en ik hoop dat ze er wat van op hebben gestoken. Ik was voordat we moesten beginnen te presenteren op de middelbare school wel mega zenuwachtig want die mensen waren ouder of even oud als ik ben. Maar het ging best wel goed en we kunnen op naar volgende week! Bring it on, we are ready! Born ready!

Nadat we onze drukke week erop hadden zitten bleven we lekker een weekendje in Nkokonjeru, wat ook wel fijn was. We werden namelijk door het gastgezin uitgenodigd om mee te gaan naar de open dag van de kostschool waar 1 van de kids op zit, het is een school voor meiden en het is basis en middelbare school in 1. Er ging ook een Amerikaanse, donkere dokter mee, die is hier vaker en dat is een vriendin van de familie. Ze is al aardig op leeftijd en heeft zelf ook een kind geadopteerd hier, ze steunt het gezin af en toe door hun te sponseren. We hadden allemaal lekker eten mee en we gingen lekker in het gras met z’n allen eten. We kregen de hele school te zien, het was enorm groot. Een super goede en dure school voor hier, we mochten in de klas kijken en we werden heel lief begroet. Condi, de dochter die op de school zit, was wel wat verlegen dat er zoveel mensen voor haar waren gekomen. Maar het was super gezellig, we zijn ook nog even met het gezin op de foto geweest J

Ook waren we uitgenodigd om mee te gaan naar de graduation party van een soort van adoptiekind van de familie, ze heet Dora. Die heeft haar studie docent Engels afgerond en had ons al eerder uitgenodigd, want ze komt hier af en toe wel eens langs. Ze heeft gestudeerd in Kampala en werd financieel gesteund door een Nederlandse vrouw genaamd Ingrid, waar ze enorm blij mee was. Daarom betekende het voor haar ook heel veel dat er 2 Nederlandse muzungu’s op haar party waren. We werden daarom ook nog even in haar speech genoemd, het was een groot feest. Veel speeches, veel eten, heel veel muziek en goed geklede mensen. We konden heen en terug rijden met haar grote, brede oude juf van de basisschool. Ze noemen haar mama Claire, omdat ze de baas is van de St. Claire school in het dorp. We zaten lekker krap in de auto, met z’n 7en in een 5 persoons auto terwijl in de achterbak nog 2 stoeltjes waren?! Maar waren makkelijk doen als het ook moeilijk kan :)

Voor een keer vroeg op bed op zaterdag, ik word hier veel te verstandig. De volgende dag hadden we lekker helemaal niks te doen, dus ik heb lekker foto’s op mijn laptop gesorteerd en ’s middags zijn we naar Mukono geweest om te pinnen. Want we moesten nog geld betalen aan het ziekenhuis om daar stage te lopen en onze jasjes te betalen, ze zijn goed gelukt met onze naam erop, we lijken wel dokters :) Maar dat pinnen was nog niet zo makkelijk, de ene bank had geen geld meer en alle andere banken accepteerden onze passen niet, terwijl we daar normaal minder tot geen problemen mee hebben. Maar uiteindelijk was het gelukt en we gingen weer terug, onderweg nog even boodschappen gedaan en heerlijke mango’s gehaald. ’S Avonds hadden we echt enorm lekker eten, heel veel groenten(pompoen, avocado, koolsla), vlees, lekkere aardappelen. Allemaal heel erg op z’n Afrikaans gemaakt. We moesten alleen wel op de grond in een andere slaapkamer eten want er was volgens mij net een nest met vliegen uitgekomen bij de eettafel. Maar we hebben heel schattig en lekker gegeten.

De maandag mochten we weer lekker aan de bak, eerst moest ik een formulier van school afleveren die ze moesten invullen. Maar daarna gingen we weer beginnen, ik begon deze week op de OPD en Kris op de general ward, we gingen namelijk om de week ergens anders heen. De OPD is een soort spreekuur waar patiënten binnen kunnen lopen met klachten, vanuit hier worden de patiënten ook opgenomen op de afdelingen. Ik zat eerst bij de dokters mee te kijken hoe ze het spreekuur deden, af en toe liep ik naar de injectie kamer om te kijken hoe ze daar te werk gingen. Ze kregen namelijk veel medicatie intra veneus, via een infuusnaaldje. Dit is omdat ze veel medicatie niet in tabletvorm hebben. Er was een broeder die gespecialiseerd was in het prikken van de infuusnaaldjes, hij vroeg al of ik het wilde doen, maar ik wil dit nog even aankijken en anders doen. Want als ze een keer misprikken dan prikken ze bij wijze van nog 6 keer met dezelfde naald. Dat ga ik dus even niet doen, wel heb ik op de eerste dag een paar keer intra veneus antimalaria medicatie gegeven. En toen riep de keer daarna de andere verpleegster mij om te vertellen dat ik een patiënt had, ik zei tegen haar; hoe kan ik nou een patiënt hebben? Omdat de andere verpleegkundige er niet is. Dus dat was ook mooi, ik heb medicatie klaar gemaakt en intra veneus toegediend, via een infuusnaaldje. Ik liep mee met dokter Martin, een jonge vent die eigenlijk een clinical medical worker is, een functie onder de dokter. Die mogen dus bijna hetzelfde doen. Ook heb ik met (sister)Christine gewerkt, een brede, lieve, gezellige non die dezelfde functie had als Martin. Ze waren beide heel leuk om mee te werken en ze legden me gelukkig veel uit, ik vroeg alles wat ik wilde en ze beantwoorden mijn vragen met verstaanbaar Engels, dus daar was ik errug blij mee. Tijdens mijn diensten afgelopen week heb ik ook veel infuusnaaldjes verwijderd, verder heb ik in het lab meegekeken, in de apotheek geholpen en veel casussen gevolgd. In het lab heb ik gezien hoe ze bloed onderzochten op malaria, wat super interessant was. Ook heb ik bloed opgehaald en gezien wat ze moeten invullen voor een bloedtransfusie. Bijna iedereen die in het ziekenhuis komt met klachten moet naar het lab voor een bloedtest, waar ze worden getest op HIV, de bloedsuikers, hemoglobine en malaria. Als het echt nodig is doen ze een uitgebreide bloedtest. Er kwamen soms ook wel hele erge gevallen binnen, die buiten westen waren of bijna in coma. Er was bijvoorbeeld een man die een veeel te lage bloedsuiker had, die kreeg gelijk een infuus met glucose. Dit zijn vaak de mensen die te lang wachten met naar een ziekenhuis gaan, omdat ze geen geld hebben en dan komen ze vergevorderd binnen. Terwijl je het bij wijze van spreken had kunnen voorkomen. De casussen die voorbij kwamen waren onder andere;

- Vrouw met Cellulitis in het been

- Meisje buiten westen, die uitgedroogd was en een hele hoge hartslag had

- Een man met een wond die moest worden gehecht

- Man van 82 die zijn ribben en sleutelbeen had gebroken door een ongeluk

- Man met mijn in gewrichten waardoor hij niet meer kon lopen

- Vrouwen met brucellosis in knieën

- Genitale wratten bij een meisje van 22

- Het HIV spreekuur met wel 40 mensen die kwamen

- Man en een vrouw met syfilis

- Baby van 5 maanden met longontsteking

- Man met last in zijn zij omdat zijn vrouw een niet rijpe avocado op hem gooide, moest voor CT-scan

- Man met vergevorderde aids, moest meteen worden opgenomen. Was erg dun

- Oude mevrouw met een CVA met enorme hypertensie

- Vrouw die al 5 maanden niet ongesteld is geweest, had een cyste in de eierstokken

- Meisje met tyfus en blaasontsteking, kreeg hier antibiotica kuur voor

- Oude non met jeukende littekens

Dit is wat er onder andere voorbij is gekomen in het ziekenhuis in 3 dagen. Dit waren de meest opvallende. Ook hebben we te horen gekregen dat we 19 april mee mogen kijken met een keizersnee dus daar kijken we heel erg naar uit, de dokter gaat ons bij elke operatie die ze doen bellen zodat wij erbij kunnen zijn :)

Nadat we stage hadden gehad, hadden we afspraken gemaakt met de leider van de gehandicapte mensen(Francis) om ons naar huizen te brengen waar de gehandicapte kinderen/mensen leefden. Dit was heel bijzonder, we wilden namelijk weten hoe de familie dacht over de toekomst en of het kind nog naar school ging, of ze hulp hadden en hoe er op werd gereageerd. We hebben dit 2 dagen na onze stage in het ziekenhuis gedaan, we willen hier een soort project mee opstarten. Want dit is echt iets dat nodig is, want mensen hebben te weinig geld voor training of middelen. Hier een paar verhalen:

- Noeline, een meisje van 14 jaar oud. Op haar 8ste werd ze gehandicapt door severe malaria, die dus niet behandeld werd. Hierdoor heeft ze ook epilepsie gekregen, hierdoor is ze lichamelijk en mentaal beperkt geworden. Ze is verlamd vanaf haar middel tot haar tenen en kan daardoor ook niet meer lopen. Ze zit vaak de hele dag binnen omdat ze niet zelf naar buiten kan komen. Wel kan ze zelf eten en wassen omdat ze haar armen nog wel kan gebruiken, maar daar zit ook niet heel veel kracht meer in. Haar ouders namen haar eerst nog wel eens mee naar een providenced home om daar training te volgen om aan te sterken. Maar dat kost ook geld en dat is er niet altijd. Ze hebben geen rolstoel voor haar en wordt dus getild als ze naar buiten wil. Ze kan nog praten en begrijpt het als er simpele taal wordt gepraat. Doet overdag dus bijna niks, geen activiteiten! De ouders waren het aan het vertellen alsof ze een blok aan het been was en dat het beter was als ze er niet was. Echt heel erg, want als zij goede begeleiding zou hebben, zou ze echt nog wel activiteiten kunnen doen.

- Gifty, een jongetje van 13 jaar. Is lichamelijk en mentaal beperkt, kan niet zonder begeleiding zitten en ligt daarom veel. Woont samen met ouders en broertjes en zusjes in een aardig groot huis. Dit jongetje is vanaf zijn geboorte al gehandicapt door een ernstig zuurstoftekort, volgens de moeder huilde hij pas na 30 minuten na de bevalling. Mentaal is dit jongetje nog goed, hij begrijpt wat mensen tegen hem zeggen en kan ook antwoorden. Hij kan aangeven wat hij moet of wil. Eten en wassen kan hij zelf niet, hier helpt zijn moeder bij. Hij houdt van films, tv kijken en buiten zijn. Ook vind hij het heel fijn om bij familie te zijn en daarom spelen de broertjes en zusjes ook met hem. De moeder is echt top, is juf op een basisschool en komt naar huis in de pauzes om voor hem te zorgen. Want dat doen de meeste mensen hier, het kind achterlaten in het huis terwijl ze gaan werken. Ze heeft geprobeerd om hem naar school te laten gaan maar dat ging niet. Ook hebben ze een rolstoel voor Gifty en brengen hem af en toe voor training en de stand van de benen naar het providenced home. Ook doet ze zelf oefeningen met hem.

- Christine, een meisje van 20 jaar. Woont samen met de hele familie in een huis en is gehandicapt geworden door meningitis toen ze 8 maanden oud was. Is nooit naar school geweest maar wordt door moeder een soort van opgeleid als businesswoman. Ze is lichamelijk beperkt en kan haar arm en beide benen niet meer gebruiken, ook is ze mentaal licht beperkt. Maar ze doet het heel goed, past op haar broertjes en zusjes en doet het goed in het winkeltje. Ze kan zichzelf niet wassen maar wel eten. Doet oefeningen thuis en deed het voorheen ook wel eens in het providenced home. Ze vind het heel leuk om dingen te verkopen en geniet hier van.

- Henry, een jongetje van 8 jaar. Dit leuke, vrolijke kind woont bij zijn opa en oma omdat zijn ouders niet met hem in huis willen wonen en hun carrière belangrijker vonden, ze komen nog wel af en toe langs. Maar de opa en oma zorgen goed voor hem. Hij heeft tijdens de geboorte zuurstoftekort gehad en is hierdoor mentaal beperkt. Ook dachten ze dat hij dit door cerebro malaria had, doordat de moeder dat had tijdens de zwangerschap. Praten doet hij matig, gaat wel naar school. Is zelfredzaam en daarom denken zijn opa en oma dat hij later in de toekomst wel op het land kan werken. Hij kan lezen en schrijven. Henry is geaccepteerd en zijn ouders komen af en toe om activiteiten met hem te doen.

- Evan, jongetje van 7 jaar. Woont gewoon bij ouders, heeft last van zijn gehoor en is mentaal beperkt. Toen hij 3 jaar was kreeg hij cerebro malaria en ze denken dat het daardoor komt. Hij gaat naar school maar heeft het er wel moeilijk mee. Ouders helpen hem met zijn huiswerk. Sociaal is Evan best wel sterk en zoekt af en toe ook contact met andere mensen. Hij wil in de toekomst taxi chauffeur worden, en hij vind boda boda’s en auto’s fantastisch. Hij kan ook snel gefrustreerd raken als iets niet lukt. Wij zaten zelf te denken dat Evan misschien het denkvermogen heeft van een jonger kind of dat hij autistisch is. Want hij oogde best wel normaal, maar zat met gesprekken soms niet op hetzelfde niveau als de rest. Ik vond dit een heel bijzonder jochie, ik heb met hem zitten tekenen en ik heb hem nagetekend terwijl hij mijn zonnebril op had, dit vond ie toch wel heel leuk. Ook deelde hij aan iedereen sugarcane uit en wilde dat ik hem ging helpen met snijden.

Dit was de helft van de huizen die we hebben bezocht. Het was echt heel bijzonder en het is ook wel gek om de verschillen te zien met Nederland. Want als ze hier geen geld hebben, kunnen de kinderen die extra hulp nodig hebben of moeite hebben met leven in de gemeenschap, niet ergens heen. Die worden vaak binnengehouden. Echt bijzonder, we gaan volgende week de diepe diepe dorpjes in om te kijken hoe het daar gaat, daar sta ik vast nog meer van te kijken. Ik wil hier graag mee door en de mensen meer helpen, maar ik moet nog even uitzoeken hoe.

We hebben weer geen stroom dus ik heb met mijn laatste beetje stroom dit nog kunnen schrijven, morgen gaan we weer seksuele voorlichting geven! Ik heb er zin in! En dit weekend lekker uitrusten en bijtanken in Jinja. En ohja, we hadden afgelopen maandag ook een optreden in het dorp, we zijn hier heen gegaan met onze gastmoeder en het was echt heel bijzonder. Het was een combinatie van comedy en muziek, de ‘muzungu’s’ werden natuurlijk ook weer genoemd en uitgenodigd op het podium, maar dat hebben we vriendelijk afgewezen. En straks mag ik ook nog vertellen over al mijn ervaringen hier, op Omroep Fryslân! Radio debuut! Super leuk, dus voor de mensen die mijn stem weer willen horen, zet hem om 17:40 op Omroep Fryslân! Ik zal jullie over een weekje weer even bijkletsen! Veel plezier met lezen :)

Liefs uit Nkokonjeru

Tunalabagaana!

Uganda wat ben je fantastisch!

Daar zit ik weer, in mijn vertrouwde kamer in Nkokonjeru, wat echt als thuis voelt. Een heerlijk zootje waar ik van kan genieten. Er hangen overal olaf kaartjes met lieve teksten erop van mijn leuke nichtie, ik heb cadeautjes met een heel lief kaartje die ik op bepaalde dagen mag uitpakken en leuke kaartjes waarvan ik elke week een lag op mijn gezicht krijg. Maar eerst wil ik het natuurlijk hebben over hoe wij onze laatste dagen met Suus hebben doorgebracht!

Op 21 maart gingen wij errug vroeg op weg naar Murchison falls, waar ze van zeggen dat dat het beste en mooiste wildpark is om heen te gaan in Uganda. Maar dat moeten we natuurlijk eerst ontdekken en vergelijken :) De reis naar het park was ongeveer 6 uur, we zaten met een amerikaanse (genaamd Sophia) en 2 russische mensen (genaamd David en Tina) in een busje met een topchauffeur, genaamd Noor. Hij was elke ochtend super vrolijk en bracht ons naar de mooiste plekken. We hadden het ook getroffen met onze busgenoten want die waren erg gezellig. Op de heenreis gingen we eerste de Murchison falls bekijken, en dat was een beste klim. Maar voor dat uitzicht zou ik echt alles overhebben, het was enorm mooi. Het zijn 2 watervallen naast elkaar in de Nijl, de ene ligt aan de Murchison kant en die heet dus de Murchison fall, die andere heeft een andere naam omdat die aan de andere kant ligt en daarom hebben de inwoners van dat gebied hem een eigen naar gegeven. Helaas ben ik niet heel goed in namen en kan ik jullie de naam van de andere niet vertellen, maar dat is dus een goede reden om er zelf een keertje heen te gaan :) Nadat we hele vette foto’s hebben gemaakt en lekker afgekoeld waren door het opspatten van het water, zijn we terug gegaan en gingen we door naar onze camping. Daar aangekomen kregen we uitleg van de staff, over dat we ’s nachts goed op moesten letten als we naar het washok moeten voor een plasje, want je kon onderweg oog in oog komen te staan met een nijlpaard. Maar als je heel stil bleef en stiekem wegsloop kon je er ongedeerd uitkomen, want ze zijn hartstikke slechtziend. Kris die zei al, moet ik je roepen als ik er 1 tegenkom? Maar dat heb ik vriendelijk afgewezen. Want toen wij in Zuid-Afrika waren hebben ze ons geleerd dat de nijlpaarden de gevaarlijkste dieren zijn voor de mens, ze hebben de meeste mensen gedood in afrikaanse landen, alleen maar omdat ze niks zien. En als je dan te dichtbij komt of ze hebben een jong, dan ben je de pineut. Dus ik ben heel erg blij dat ik (bijna) nooit ’s nachts moet plassen, want ik weet echt niet wat ik zou doen als er zo’n beest voor me staat. Ook lopen er allemaal everzwijnen rond, wij noemen ze eigenlijk alleen maar pumba’s, en die zijn best wel schattig omdat ze zo lelijk zijn. Helaas hebben we Timon nog niet gevonden op de safari, mijn doel is om ze ooit nog samen te zien. Nadat we waren gesetteld waren in onze tenten en onze spullen hadden gedumpt gingen we lekker avond eten bij het kampvuur, we misten alleen een gitaar, maar gelukkig had Sophia een goede playlist met kampvuur hitjes op haar telefoon.

De volgende dag gingen we om 6:15 al weg om de zon op zien komen met wilde dieren en prachtige uitzichten. We moesten eerst de Nijl over met een ferry, waar alle busjes met muzungu’s op pasten, voordat we compleet waren voor vertrek konden we samen wakker worden met de nijlpaarden die lekker lagen te dobberen naast de ferry. We hebben de hele ochtend rond getourd in het park, wat 5000 km² groot is. De eerste dieren die we zagen waren; buffels, pumba’s, jackson’s (een soort antilope), bavianen en zwart witte apen. We hadden ook een ranger bij ons die echt zocht naar de dieren, ze had contact met haar collega’s en wist waar ze heen moest om de dieren de vinden. Het was namelijk officieel met ons busje niet mogelijk om off road te gaan, maar voor een groep van 10 leeuwen onder een boom, heeft Noor z’n baan geriskeerd om ons de leeuwen te laten zien. En wat waren ze prachtig, ik had namelijk wel een keer een leeuw gezien in Zuid-Afrika, maar nooit een mannetjesleeuw met van die prachtige manen, en die kan ik nu wel afstrepen. Wat waren ze mooi! Ook de ranger wilde het ons erg graag laten zien, daarom zijn we ook als enige busje een open vlakte op gegaan. We zagen namelijk toen we daar aankwamen gieren boven de vlakte vliegen en de antilopen die daar rondliepen waren wel erg alert aan het kijken. Toen we van een afstandje een leeuw z’n manen zagen zijn we erop af gereden, we kwamen aan en we zagen de leeuw van 2 meter afstand van ons af! Hij had net z’n prooi opgegeten en had het bloed nog om z’n bek zitten, hij was dorstig en ging daarom uit een plas drinken. De prooi lag verderop aangevreten en kaal. Wat een prachtig moment, ik heb nog nooit een leeuw zo dichtbij gezien, gelukkig was hij niet meer hongerig want ons busje had een open dak waar 6 koppen bovenuit staken om hem te bewonderen met 10 camera’s. Ook hebben we enorm veel giraffes en olifanten gezien, waardoor ik weer herinnerd wordt waarom een olifant mijn favoriete dier op deze planeet is. Hij lijkt zo vredig en gelukkig, is enorm sterk en eet met een slurf, hij hoeft voor zijn voedsel nooit dieren te doden omdat hij een herbivoor is, net zoals de giraffes, maar die olifant is toch wel echt mijn favoriet. Vooral als ze lekker zitten te badderen in de Nijl. Dat hebben we namelijk tijdens onze boottrip gezien, we gingen met een boot de Nijl over, waar we heel veel vogels, nijlpaarden, krokodillen en andere dieren aan de oever hebben gezien. Het was heerlijk en rustgevend op de Nijl en we hebben genoten van ons Nile special biertje op de Nijl. Ook hebben we de Murchison falls nog vanaf de Njil gezien. Toen we weer aankwamen in het tentenkamp was ik enorm gelukkig en voldaan, we sloten de dag weer af aan het kampvuur met een biertje en een muziekje, samen met Suus nog tot middennacht zitten meezingen met de oude hitjes en kletsend over het leven. Wat op dat moment echt niet beter kon!

Na ons nachtje slapen in de tent, wat echt genieten is, want de regen klinkt heel fijn op de tent, gingen we onze laatste game drive doen. We reden daarmee ook uit het park wat we erg jammer vonden, maar aan alle leuke dingen komt ook een einde. De andere mensen die ook allemaal met de busjes gingen noemden ons alweer de partybus met de crazy dutch people, dat vonden wij een compliment :)

We werden weer naar Kampala terug gebracht en onderweg had ik een nieuw hostel geregeld waar we heen werden gedropt, super leuk en genaamd backpackers. We besloten ons lekker op te frissen, even te bellen met het thuisfront en daarna een hapje te gaan eten op de markt, wat echt een hele bijzondere ervaring is. We hebben allemaal lokaal eten gekocht; geitensate (echt meeeega lekker), kippenvleugels op z’n ugandees, verse mango voor het toetje en dat met een lekker biertje. Nadat we ons eten lekker hadden opgepeuzeld hebben we een boda naar Bubbles genomen, dat is een club waar Kris en ik al eerder geweest waren maar waar ze op Woensdag live muziek hebben. En dat was ook enorm leuk, ik heb weer lekker bezweet danspasjes gedaan op mijn blote voeten met mijn afrikaanse vrienden. Ik heb die avond echt genoten, we kwamen weer allemaal bekenden van de vorige keer tegen en het leek wel alsof we gewoon in een dorp waren waar iedereen elkaar kende. Sisha gerookt en biertjes gedronken, de mannen van ons afgeslagen, wat bij Kris en Suus soms niet helemaal lukte ;)

De dag erna hebben we lekker westers en duur ontbeten en heb ik een nieuwe telefoon gekocht. Daarna hebben we de matatu gepakt en zijn we naar Entebbe gegaan. Onderweg weer een hostel geregeld, jammer genoeg zijn we er onderweg ook achter gekomen dat mijn actiecamera uit mijn vakje was verdwenen.. Het is erg lastig achterhalen waar die is verdwenen, maar we denken tijdens een boda boda ritje toen Kris de tas op haar rug had en vergeten was het vakje dicht te doen na het filmen op de boda. Want we hadden dit keer erg wilde drivers, het was ook super druk op de weg, maar Kris haar boda driver had wel 3 keer een botsing met een ander. Het was even kut dat we beseften dat ie weg was en ik kon het niet inhouden op even een traantje te laten lopen, want het zit me vaak gewoon niet mee met dat soort dingen.. Vooral omdat er heeele vette filmpjes op stonden van alle avontuurlijke dingen die we hadden gedaan, maar mij is geleerd om optimistisch te blijven. Dus we gaan er niet te lang om treuren want daar word ik niet gelukkiger van en het is zonde van mijn goede humeur. En we hebben het allemaal nog in ons geheugen en ik denk dat dat het belangrijkste is :)

We werden wakker in een snikhete tent, waarin ik heerlijk had geslapen! Want wat is het toch fijn om wakker te worden in de natuur. Nadat we hadden opgefrist was het tijd om naar het strand te gaan, en ja je leest het goed, een strand! Dat is gewoon het Victoriameer, zo gek dat ie zo verschillend kan zijn. Na ons ontbijtje gingen we naar een park genaamd Wildlife Adventure park, waar ze allemaal verschillende dieren hadden. Vaak waren deze dieren afgestoten of hadden het niet overleefd in de natuur. Er waren onder andere hyjena’s, chimpansees, reptielen, leeuwen, 2 van de 18 neushoorns in Uganda, een weesolifantje en 2 kamelen die los door het park liepen. Er waren nog veel meer dieren, maar sommige dieren konden ook op out reach zijn, dat betekent dat ze ergens heen gaan voor een schoolproject of iets anders, waar ze worden laten zien en waar kinderen uitleg over die dieren krijgen. Waarom hadden wij dat niet op de basisschool? Hoe vet is dat? Jammer dat ze daarvoor ook de luipaard meenamen, die ik zo graag wilde zien! Nog meer reden voor een volgende safari, want dat is de enige die ik nog moet zien van de big 5!

Toen het einde van de dag naderde, was het tijd om Suus uit te zwaaien. En wat was dat jammer, want wat hebben we het leuk met d’r gehad! Zij is echt gemaakt voor Afrika, had tijdens haar verblijf hier stiekem nog een soort introductie/voorstelgesprek gehad voor een jong expert project. Ze is er zo voor gemaakt, van binnen is die gewoon een afrikaan. Ik ben blij dat ze volgende maand voor haar werk naar ons buurland Kenia mag. Ik ga je missen Suusie, ik ben mega blij dat je ons hebt opgezocht en dat we van je gezelligheid en je drop, kaas en stroopwafels hebben mogen genieten :)

’S avonds zijn wij weer terug gegaan naar Nkokonjeru, wat voelde als thuiskomen. Het was maar goed dat we het weekend even geen andere plannen hadden, want we moesten allebei nog wat voor school doen en we wilden ons voorbereiden op onze voorlichtingsdag vrijdag. Want dan is het zover, dan gaan we los met de seksuele voorlichting, en daar ben ik heel eerlijk wel zenuwachtig voor. Want ik heb wel eens voor een klas gestaan, maar niet voor groepen van 50-170 man, vertellend in het Engels. Maar dat is weer een uitdaging en het gaat vast goedkomen, gezonde spanning is ook niet erg, toch? Het paasweekend hebben wij dus grotendeels binnen doorgebracht achter ons computertje, maar wat moet, dat moet. Maar gelukkig hadden we wel paaseitjes bij het ontbijt :) Ook hebben we 1 lunch met de lokale family gehad, we kregen lekker traditioneel eten en we hadden een mooi jurkje aan getrokken. Dat was natuurlijk ook meteen reden voor een foto, dus we zijn met onze gastmoeder en gastvader op de foto geweest, het was echt heel schattig.

Maar na het paasweekend moesten we aan de bak, de eerste dag in het ziekenhuis! We moeten onze dienst om 8 uur beginnen, dus wij gingen mooi op tijd weg. In het ziekenhuis kregen we onze jasjes met onze naam erop, super leuk! Ik werd naar de afdeling general ward gebracht en Kris ging naar OPD. General ward zijn de mannen, vrouwen en kinderafdeling bij elkaar, we hadden vandaag in totaal 7 patiënten. De nachtzusters legden mij eerst van alles uit voordat de zuster van de dagdienst kwam, wat dat duurde even. We gingen eerst bij alle patiënten langs om te kijken hoe het met ze ging en wat hun mankeerde. We hadden 2 vrouwen met het HIV-virus en werden daarvoor behandeld, 1 vrouw had malaria en de laatste vrouw had anemie en bloedingen. Er lagen ook 2 kinderen op de afdeling en die waren allebei opgenomen met malaria en tyfus. Waardoor ze erg ziek waren en ook aan het infuus lagen. Iedereen ligt daar trouwens aan het infuus, want ze krijgen bijna geen medicijnen in tabletvorm. Voordat ze worden ontslagen moeten ze eerst handje contantje betalen voor de zorg die ze hebben gekregen en voor hun verblijf in het ziekenhuis.

Ik ben vandaag mee geweest naar een scan en heb bloedstestjes die ik zelf heb afgenomen, afgeleverd bij het lab. Dit ziekenhuis is voor afrikaanse begrippen echt goed, er lopen op zo’n dag ongeveer 5 á 6 goede dokters rond die ook rondes doen bij de patiënten. Er werkt op zo’n dag maar 1 verpleegkundige, terwijl er wel 30 man kunnen liggen als het druk is Dus zoveel ben je niet bij de patiënt en het gaat ook nog steeds op afrikaans tempo. Maar ik ben tevreden en ik denk hier wel veel meer te leren. De verpleegkundige vroeg al of ik 2 intraveneuze injecties met anti malariamiddel wilde geven maar ik zei dat ik daar nog een dagje mee wil wachten. Voordat onze dienst klaar was, die tot 2 uur duurt, kregen we nog een spoedopname die er echt slecht aantoe was. Dus we moesten medicatie klaarmaken, een katheter inbrengen en hem zuurstof geven. Hier hielp ik bij en daar was ze maar wat blij mee. Want ik heb de hele dag medicatie lopen klaarmaken en lopen oplossen, wat ik super leuk vind. Dus het was al met al een goede eerste dag, ik hoop ze bij te brengen iets vaker handschoenen te gebruiken, maar daar hebben we tijd voor. Ook heb ik zelfs al een meeting meegemaakt, ze gingen testen of de staff deed wat er van hun verwacht werd. Ik ben blij dat ze dat doen, zegt ook wat over de kwaliteit van zorg (op afrikaans gebied).

Ik ga lekker door met stage lopen deze week, dus ik hoop jullie weer verslag te kunnen doen over een week. Want volgens mij lieftallige vader zijn er veel mensen die benieuwd zijn hoe het met mij gaat en hoe ik het hier heb. En dat vind ik echt super leuk om te horen, ik ben blij dat jullie het net zo leuk vinden als ik! Dus pap, wekelijks gaat me wel lukken :) Ik kan ze helaas niet korter krijgen dan dit, ik heb het geprobeerd, maar helaas. Ik hoop dat jullie hem leuk vinden, tot de volgende keer!!

Tunalabagaana!

Alleen maar leuke dingen!

Ik heb echt zoveel te vertellen, waar ga ik in hemelsnaam beginnen! Het is namelijk alweer een tijdje geleden dat ik heb geschreven, maar ik had het zo druk met van alles dat ik er niet aan toe ben gekomen. En volgens mij is dat een goed teken :)

De dagen na mijn laatste blog zijn we veel bezig geweest met het voorbereiden van het wondzorg project, we hebben posters gemaakt en laten uitprinten. Die hebben we verspreid over het dorp, een paar in het Engels en een paar in Luganda. De stage in de kliniek ging natuurlijk ook gewoon door en dus hebben we eindelijk meegemaakt hoe het eraan toe ging als de verloskundige aanwezig was. Zij draaide namelijk het spreekuur alleen en de kliniek ging door met de andere patiënten en de inentingen voor de baby’s. Ze kwam wel weer een beetje te laat, ongeveer 1,5 uur. Maar wij hebben wel kunnen zien hoe zij haar werk doet. Er komen op zo’n ochtend ongeveer 20-25 zwangere vrouwen langs die worden onderzocht, de positie van de baby wordt bepaald, we meten de bloeddruk en het gewicht, we gaan naar het hartje van de baby luisteren, etc. Maar dit gebeurd natuurlijk wel op z’n afrikaans, want de vrouwen hebben geen privacy. De deur van de onderzoekskamer kan niet dicht en als de vrouwen vertellen over hun klachten, zitten de andere 20 vrouwen er ook aandachtig naar te luisteren. Gelukkig weet de verloskundige wel iets beter wat ze doet dan de rest van het personeel in de kliniek want zij heeft een paar jaar in het ziekenhuis gewerkt, en dat vond ik wel fijn om te zien. Ze gaf iets minder snel een hoop medicijnen mee en ze kon goed onderbouwen waarom ze iets deed. Er werd tijdens het spreekuur onder andere foliumzuur, paracetamol en anti-wormen middel uitgedeeld. Ze liet ons ook de positie van de baby voelen en het hartje beluisteren, wat echt heel bijzonder is! Want ik heb 0 ervaring met zwangerschappen en zwangere vrouwen, wat misschien ook wel goed is :) Maar we vertelden de verloskundige dat we vanaf 28 maart in het ziekenhuis gingen stage lopen en ze vertelde dat wij dan bij de helft van deze vrouwen konden helpen bij de bevalling!!! En dat zou ik toch zo graag willen meemaken, want dat lijkt me echt enorm mooi!

Naast onze stage gaan de projecten gewoon door, ook ons project/onderzoek naar de positie van gehandicapte mensen in Nkokonjeru en de rest van de omgeving. We hebben daarvoor met de leider van de gehandicapte mensen gesproken, die voor ze opkomt en ze begeleid in activiteiten en werkzaamheden. Hij is zelf ook lichamelijk beperkt maar hij wil laten zien dat dat geen verschil hoeft te maken binnen een gemeenschap. Hij heeft namelijk een soort school opgezet waar gehandicapte kinderen vanaf 15 jaar heen kunnen, die niet naar school konden door hun handicap of die niet werden geaccepteerd op school. De meeste van deze mensen leert op die school om zich te versterken in een beroep dat hun leuk lijkt, bijvoorbeeld; kapper, meubelmaker, lasser, etc. Ze doen iets wat ze nog steeds kunnen met hun handicap. Wij zijn daardoor erg benieuwd geworden naar de positie van verstandelijk en lichamelijk beperkte mensen diep in de dorpjes. Met name de verstandelijk beperkte mensen, want ik ben van mening dat iedereen die een beperking heeft, ook wel wat kan op hun niveau. Ookal is het maar iets kleins, als zij daar gelukkig van worden en je kan ze daarmee helpen, waarom zou je die kinderen/mensen dan binnen opsluiten omdat ze beperkt zijn? Dat onderzoek gaan we doen op vrijdag, op de dagen dat we niet bezig zijn met de voorlichtingen op de scholen en hiervoor gaan we dus naar families met een gehandicapt kind dat ze binnen houden door zijn/haar beperking. Ik ben errug benieuwd en ik hoop dat er een beter beeld van gaan krijgen.

Na deze enorm drukke week was het tijd om te relaxen, want dat hebben we zoals altijd wel verdiend :) Een weekendje Jinja, daar hadden we zo’n zin in. De stad verkennen en leuke mensen leren kennen! We begonnen met winkelen die dag, ik wilde nog stof hebben om zo’n prachtig mooi afrikaans gewaad te laten maken. En dat is gelukt, want je kan echt mega mooi spul krijgen in Jinja. Heel veel souvenirs, kleding, oorbellen, tassen, noem maar op! Maar het was wel echt een muzungu oort, want in Jinja zitten veel weeshuizen waar mensen stage lopen of vrijwilligerswerk doen. En ook de Indiërs, het leek soms wel alsof we in India zaten. Die lui hebben zoveel bedrijven daar, supermarkten, fabrieken, restaurants. En doordat ze hier zitten weet je dat de helft echt rijk is, vooral als ze vertellen dat het de derde fabriek is die ze openen. Sommige Ugandezen vinden daardoor de Indiërs maar niks, want ze nemen veel banen in beslag en ze trekken erg naar elkaar toe en daardoor ontstaat ere en grotere barriëre tussen de Ugandezen en de Indiërs. Maar ik ben ook wel weer van mening dat het heel fijn is dat ze er zijn, want als ze er niet zouden zijn, zou er minder werk zijn voor het volk, want zelf kunnen de meesten niet investeren in een enorm bedrijf. De eerste dag dat we in Jinja lekker in een mooie tuin van een restaurant van een nederlander zaten te eten, hebben we 2 rijke, leuke Indiërs ontmoet die ons vroegen om onze mening over hun nieuwe product. Heel leuk, want die mensen hebben we in de tijd dat we in Jinja waren, nog wel 5 keer gezien. Na het shoppen en het heerlijke westerse eten, zijn we ‘s avonds wezen stappen. Ons guesthouse is vlakbij een paar goeie clubs, zeiden ze, dus dat moest uitgetest worden!

1 van de clubs heet de Bourbon, je kan in de Nijl dansen als je wil en er is ook een boot waar je op kan dansen. Als het water hoger komt te staan moet je via bierkratjes naar de ’dansboot’ toe. Daarna waren we van plan om naar de Office te gaan en dat is maar 1 straat lopen. Ze raadden ons hier aan om alles met de boda boda te doen maar de enige boda man die bij de Bourbon stond was super eng, dus we gingen lopen, het was letterlijk maar 5 minuten maar wel pikke donker, dus ik gebruikte mijn telefoon als zaklamp. We hadden van tevoren al bedacht dat we maar 1 telefoon mee gingen nemen en dit keer was mijntes aan de beurt. Toen we bijna bij de Office waren hoorde ik in een seconde dat er iemand wel heel dichtbij ons kwam lopen en het eerste wat ik ook dacht was, jeetje, hij kan toch gewoon even vragen of hij er langs mag. Maar in die seconde greep hij van achteren naar mijn telefoon en we begonnen beide te trekken aan die telefoon, ik begon iets te laat met schreeuwen waardoor Kristel het pas doorhad toen hij al was weggerent met mijn telefoon. Ik ben nog, in het nederlands schreeuwend en vloekend, achter hem aan gerend de bosjes in maar ik zag geen flikker dus we zijn maar weggegaan. Toen we naar de Office gingen was er een man in een auto die vroeg hoe het met ons ging en wat er gebeurd was, hij heeft nog met ons rondjes gereden door het gebied om te kijken of we nog iemand zagen en heeft ons naar het politiebureau gebracht, daar hebben we aangifte gedaan. Tijdens ons verhoor/aangifte hoorden we in het politiebureau mensen. Zaten er mensen in een cel naast ons, die waren verdachten van politiezaken en die werden met z’n allen in 1 cel gepropt. Nadat we waren bekomen van ons ’avontuur’ had te man in de auto (een dokter), ons weer naar de Office gebracht want wij vonden het geen reden om een leuk feestie te missen. Dus we hebben ons nog prima vermaakt daar J De volgende dag lekker aan het zwembad gezeten en gechillt, bleek dat iedereen die in de club was, ook naar het zelfde zwembad ging, dus weer bere gezellig! Het zwembad was ook een soort dierentuin, er liepen veel apen en een hele dikke leguaan naast. ’S avonds zijn we nog een keertje wezen stappen en sliepen we letterlijk aan de Nijl, met een mega mooi uitzicht. Na ons fantastisch leuke weekend zijn we weer terug gegaan. Want we moesten de volgende dag mijn leuke nicht Suus opwachten! Omdat Suus komt hebben we even 2 weken vrij genomen, want we moeten natuurlijk van die enorme gezelligheid van Suus genieten en dus leuke dingen doen! :)

Toen ze was aangekomen in Nkokonjeru, midden in de nacht hebben we eerst de zonsopgang gezien en daarna hebben we alle 3 nog een dutje gedaan. Toen we ontwaakt waren, hebben we Suus de markt laten zien en de rest van Nkokonjeru, allemaal lekker fruit gekocht en jurken gepast. Ook hebben we ons wondzorg project laten omroepen. De dag erna gingen we weer wat leuks doen, ik ben zo blij dat Suus er is en dat ik haar van alles kan laten zien! We gingen naar Lake Victoria, naar het bijzondere vissersdorpje waar ik al eerder over heb verteld, daarna terug gewandeld en we zijn eventjes bij gekomen. Ook wilden we haar Nkokonjeru van bovenaf laten zien, dus gingen we weer de mast beklimmen en daar ook de zonsondergang bekijken. Dit keer zijn Kris en ik helemaal naar het topje gegaan, dat was 50 meter!! Dus laat dat bungeejumpen ook maar komen, kat in het bakkie :) ‘S avonds de dag afgesloten met een biertje aan het kampvuur. Ook moest Suus natuurlijk zien hoe een voetbalwestrijd eruit ziet in een schuur met 200 zwarte koppies, dus dat hebben we laten zien en gelukkig vond ze het zet zo leuk als ik!

Wondzorg dag! We waren er helemaal klaar voor, we hadden de spullen al de dag ervoor al gedropt en alles al klaargezet. Ons project is 6 keer omgeroepen dus er zouden vast mensen komen. We waren er natuurlijk weer te vroeg, want we moesten weer een uur wachten. Maar er kwamen wel mensen met flinke wonden, een vrouw met een geinfecteerde wond in het gezicht door een ongeluk, een meisje met een wond die er al 5 jaar zat, een man met een diepe wond in z’n vinger, een kind met smetten achter zijn oor en nek, en nog een paar. We hebben in totaal 11 mensen met wonden/wondjes gehad en daar was wondzorg ook echt bij nodig! Echt prachtig om die vieze wonden te verzorgen, we gaan dit zeker vaker doen om te zien hoe ze helen en of het beter gaat. Grote wonden, kleine wonden, gele wonden, roze wonden, hiervoor ben ik de opleiding tot verpleegkundige gaan doen! Er was zelfs 1 wond waar we al het dode weefsel af moesten peuteren, dit was de wond van het meisje die er al 5 jaar zat. We hebben hem goed schoongemaakt en verzorgt en we hopen dat ze de volgende keer weer terug komt.

Na Nkokonjeru was het weer tijd voor Jinja, want daar wilden we Suus ook mee naar toe nemen en daar is van alles te doen! De eerste dag hebben we best wel lang in de Matatu (een taxibusje met 20 man) gezeten, daarna lekker gezwommen en een meeeega leuke kroegentocht gedaan, we zijn geëindigt in een club met tapijt op de vloer en overal donkere mensen, super leuk. Het begon bij ons avondeten midden in de mainstreet, waar iedereen langskwam die we in het eerdere weekendje Jinja hadden ontmoet, iedereen schoof aan en er kwamen ook nieuwe mensen. Zoals een Slowaak en een Keniaan, echt toffe mensen. Die zijn dus ook de hele avond met ons wezen stappen, jammer dat die Slowaak ook echt danst als een muzungu, zonder ritme gevoel, gelukkig passen wij ons echt goed aan met onze danspasjes en beginnen we steeds meer op een neger te lijken in de club. We zijn uiteindelijk om 7:00 ’s ochtends thuisgekomen na een heerlijke kip te hebben gegeten. We hebben uitgeslapen tot 13:00 en we vonden dat we wel iets actiefs moesten doen, dus we zijn wezen quad rijden! En dat was echt heel gaaf, lekker vol gas over die weggetjes in een legerkleurig pak met een doek voor je mond, het leek wel of we bij de Taliban zaten. Gelukkig was onze Herbert(de gids) bij ons, want het was soms net een doolhof. We leken daarna wel zonnebank bruin door al dat stof, en dat was een goede reden om te gaan afspoelen in een zwembad. We vonden het weer een dag om te gaan stappen, maar dit keer zonder alcoholische drankjes. Dus we hebben weer leuke danspasjes gedaan in de Nijl bij de Bourbon en hebben Suus daarna nog de Office laten zien. Dit keer kregen we een lift van een Indiër, waar we met 7 man in een 5 persoons auto zaten gepropt, erg cosy :)

Om 8:00 ging de wekker want het was tijd om een hele dag te gaan raften! En wat hadden we daar zin in, van verhalen hadden we wel gehoord dat mensen dachten dat ze dood gingen tijdens het raften, maar we waren er toch voor in. En we leven nog! Het was absolutely fantastic, we kregen ontbijt en werden naar de start gebracht met een grote bus met 40 man. Er was zelfs een stel dat boven de 70 was, wat een geweldig stel! We begonnen met een enorme afdaling, het was een rapid 5, het was wel 4 meter naar beneden, en we dachten allemaal dat het bootje het niet ging halen. Aan onze hoofden op de foto’s, kon je zien dat we het aardig eng vonden! Na de afdaling hadden we ook heel veel rechte stukken waar we even pause hielden of gingen zwemmen. Er was een boot die ervoor zorgde dat we verse ananas kregen en drinken. Alle kayakkers zorgden ervoor dat de over boord geslagen drenkelingen weer terug werden gebracht naar hun eigen boot. Net zoals Kris en Ian die in onze boot zaten, die werden in een dikke golf over boord geslagen. We hadden 8 rapids in totaal en de ene was veel heftiger dan de andere, dus we zagen heel veel boten omslaan, en wij waren ook 1 keer aan de beurt, maar gelukkig hadden we geoefent. En wat hebben we een lol gehad in die boot, de mensen noemden ons de crazy dutch people, en we kregen zelfs allemaal bijnamen onderweg. Onze ‘driver/leider’ heette Alex en was enorm grappig. En omdat wij de enige 3 waren die nooit vanuit het water weer in de boot konden komen, werden wij er elke keer ingehesen als vissen die op het droge werden gegooid, errug charmant en hilarisch om te zien. Na ons avontuur op het water, was het tijd voor lekker eten en een welverdiend biertje! Tijdens de bustocht terug hebben we met de hele bus, lekker bier zitten drinken en ik heb even geproost met de oudjes van die dag. Wat een toppers, ik hoop dat ik het op die leeftijd nog kan doen, en ik heb ze ook uitgenodigd om met ons te gaan bungeejumpen, daar gingen ze nog even over nadenken :)

We werden door de raft organisatie gedropt in Kampala en daar zitten we nu nog steeds. Ik kan amper lopen doordat mijn benen zo zijn verbrand gister, gelukkig delen we de smart want onze benen zijn bij alle drie verbrand! We lopen de hele dag te strompelen al seen marsmannetje en we waren kapot gister, dus dat is de reden dat we het nachtleven van Kampala nog niet op z’n kop hebben gezet. En nu zijn we helemaal wakker en gaan we morgen op doortocht naar Murchison Falls, waar we op safari gaan en gaan slapen tussen de wilde dieren in een tent. Ook staat een boottocht op het programma, om nijlpaarden en krokodillen te gaan bekijken. Dus ik kijk er nu al naar uit om mijn volgende blog te schrijven! Tot snel leuke mensen!

Tunalabagaana en liefs van Suus, Kris en mij!

Druk weekie

Daar zit ik dan in het zonnetje, luisterend naar de verkiezingspraatjes. We hoefden vandaag en morgen niet naar de kliniek omdat het national holiday is, vandaag is het namelijk nationale vrouwendag en morgen zijn de laatste verkiezingen, dan wordt er bepaald wie de volgende burgemeester wordt. Ik dacht dat de zorg ook werkte op feestdagen, maar hier werkt dat dus anders. Vinden wij helemaal niet erg :)

Onze week begon met werken in de kliniek, wat eigenlijk nog onveranderd is. Alleen we hebben er voor gezorgd dat er meer kinderen bang zijn geworden voor muzungu’s, want wij hebben bijna alle malariatesten moeten doen. En de meeste kinderen beginnen al te huilen als we hun vinger schoonmaken voordat we gaan prikken. Dus vaak maken we eerst even een praatje met ze en stellen we ze gerust voor zover ze Engels kunnen verstaan. Maar helaas werkt het niet altijd, dus we kunnen nog een paar weekjes oefenen met de malariatesten. Maandag, dinsdag en woensdag waren bijna niet van elkaar te onderscheiden, maar we keken wel uit naar donderdag want dan zouden we meelopen met de verloskundige. Jammer genoeg was die afgelopen week ziek en daarom mochten we toekijken hoe anders zij een baby injecteren. Het was namelijk ook weer immunisation day, dat betekent dat de baby’s worden ingeënt tegen verschillende soorten ziektes (polio, DPT, mazelen). Maar Kristel en ik kijken nog steeds de andere kant op als zij een baby injecteren, ze gebruiken geen handschoenen, brengen de naald heel langzaam in en niet helemaal op de goede plek. Daarom hebben wij een gesprek gehad met onze ‘pleegvader’/district coucillor/begeleider en onze persoonlijke begeleider John, want er moet wat veranderen in die kliniek. Maar het is voor ons erg lastig om iets te veranderen daar omdat het een instelling is van de overheid. Dus het enige wat wij kunnen doen is, in kaart brengen hoe het er aan toe gaat door middel van een enquête voor het personeel. Waar onder andere vragen in staan als; is er een vaste tijd wanneer je dienst start? Zo ja, kom je altijd op tijd? Injecteer je altijd volgens protocol? Etc. We hebben in totaal 40 vragen opgesteld en we hopen dat ze eerlijk worden ingevuld. Die willen we komende week uitdelen, ik ben errug benieuwd!

Afgelopen vrijdag zijn we langs 6 scholen geweest, 3 primary schools en 3 secundary schools, om ons voor te stellen en uit te leggen wat we willen gaan doen. De directeuren van de scholen waren erg enthousiast en we hebben meteen datums afgesproken wanneer we zouden komen om seksuele voorlichting te komen geven. Alleen we schrokken wel een beetje van het aantal kinderen waar we les aan moeten geven.. Want op 1 secundary school zaten al 500 kinderen, dat zou betekenen dat wij voorlichting moeten geven aan een groep van 170 kinderen! Dus dat wordt een hele leuke uitdaging voor mij, want mijn teaching skills zijn niet heel erg goed. Misschien kan ik hierna wel beginnen met de pabo, wie weet :)

Ook hebben we posters gemaakt voor ons wondproject en die zijn we geleidelijk aan het ophangen, en mensen reageren heel erg leuk. We hebben namelijk ook 5 vertaald in Luganda, zodat de mensen die niet goed in Engels het ook begrijpen. We zijn erg benieuwd wat de opkomst zal zijn, Kris denkt dat het of heel druk gaat worden of beschamend rustig. Maar ik zeg dat het helemaal goed gaat komen en dat we een mooi aantal mensen krijgen. Afgelopen weekend zijn we namelijk naar Kampala geweest, onder andere voor producten voor het wondzorgproject! En het is gelukt, maar we weten dus niet of we genoeg gaan hebben voor iedereen. Dus voor de mensen die mijn projecten hebben gesteund, jullie bijdrage zit hier ook in! Dus alvast bedankt namens de mensen hier :)

Maar natuurlijk zijn we niet helemaal naar Kampala geweest voor alleen wondzorgproducten, we hebben ook even gewinkeld. Ik had nog een paar hoognodige spulletjes nodig, en dat kon je daar op heeel veel plekken gewoon krijgen. Want dat Kampala is echt enorm, we hadden niet verwacht dat we zoveel verschillende culturen zouden zien, we moesten enorm omschakelen want we waren zo gewend dat we de enige blanken waren in Nkokonjeru dat het voor ons echt apart was. Dat je in 3 weken al zo gewend bent aan het feit dat je de enige blanke bent is echt bijzonder. We gingen namelijk een kennis van Kris opzoeken, Ilse, die uit haar dorp komt in Nederland. Die heeft hier ook stage gelopen en die is gevallen voor het land en een mooie Ugandees dus die woont hier al 3 jaar. We mochten bij haar overnachten en ze heeft ons rondgeleid in Kampala. We hebben voor het eerst in 3 weken weer westers gegeten, een dikke hamburger met patat en waaaauw wat smaakte dat even heerlijk! Maar dat moeten we niet te vaak doen, want dan raak ik mijn kilootjes niet kwijt. Nadat we hadden gegeten lieten ze ons even lekker winkelen in een meeeega winkelcentrum, echt heel erg Amerikaans. De Indiaanse man die deze mall had gebouwd was nu al rijker dan de president! Er waren ook zoveel mensen ‘normaal’ gekleed vergeleken ons, je kon daar zonder mouwen lopen, jurkjes boven de knie, en wij liepen nog in onze pyjama’s! Nadat we waren uitgekeken daar, pakten we voor de zoveelste keer een boda-boda, naar een andere mall, waar we heeerlijk Ethiopisch hebben gegeten. Daarna zijn we weer naar Ilse haar huis gegaan en hebben we ons klaar gemaakt voor een avondje stappen in Kampala! We hebben al hun Ugandese vrienden ontmoet en we gingen naar een mega club. Die buiten en binnen was, maar wat was dat wennen. Er waren zoveel andere kleurtjes dan de Ugandezen, ik denk dat wel 75% niet Ugandees was. Echt heel bijzonder, maar we hebben leuke mensen ontmoet en dit was zeker niet de laatste keer dat we naar Kampala zijn geweest. De volgende dag hebben we vanaf 10:00 een boda-boda tocht gedaan, die ons alle highlights van kampala liet zien. We hebben ons die dag in verschillende gewaden gehesen. We begonnen in het paleis van de koning, waar we ons in een doek moesten wikkelen en we informatie kregen over de geschiedenis van het koninkrijk, super interessant en indrukwekkend om te zien. We zijn zelfs bij de cellen geweest waar ze gekidnapte mensen in opsloten omdat ze tegen de president waren toen de tijds. Die mensen zijn daar allemaal vermoord of doodgegaan door de honger, de handafdrukken van vroeger stonden er nog in, dit was nog niet eens zo lang geleden. Echt zo onwerkelijk, gelukkig is het nu anders. Ook hebben we het parlement bezichtigt, hebben we ons omgetoverd tot moslim om in een moskee te mogen, de hoogste toren van Uganda beklommen voor een ontzettend goed uitzicht over de stad, naar een hele mooie tempel geweest van een geloof dat we nog niet kenden, lekker traditioneel gegeten, downtown Kampala gezien, bij Lake Victoria geweest en de verse vis daar bewonderd. Met andere woorden was het een super leuke dag waar we ons erg goed vermaakt hebben. ’s Avonds hebben we het taxibusje weer gepakt om naar ‘huis’ te gaan. Want het voelt wel als thuiskomen hoor, als we weer in Nkokonjeru zijn.

Deze week begon natuurlijk weer met een dagje kliniek, maar wat we vandaag toch hebben meegemaakt is echt onbeschrijfelijk. Ik ga het toch proberen:

We mochten dus uitslapen vandaag, dat betekend dat we lekker veel energie hadden, maar die mocht verbruikt worden. Want ik werd al wakker met het idee om een actieve, sportieve dag te gaan hebben. Dus wij dachten, waarom gaan we Lake Victoria niet van deze kant bekijken! En dat werd uitgevoerd in de praktijk, we wisten niet hoe we erheen moesten dus we namen de boda boda heen. Toen we daar aankwamen konden wij, en de mensen in het dorpje hun ogen niet geloven. Alle huisjes waren van hout of van stenen die we nog niet eerder hadden gezien. En volgens mij hadden de mensen in het dorpje nog nooit muzungu’s gezien. Er kwamen ongeveer 10 kinderen naar ons toegerend die niet bij ons weg zijn gegaan in de tijd dat we in het dorpje rondliepen. Echt heel bijzonder, ze waren bijna aan het vechten om onze handen vast te houden. De kinderen haalden hun handen over mijn arm en daarna wreven ze in hun eigen gezicht omdat ze dachten dat ze dan ook ons kleurtje kregen. Er was zelfs een meisje 10 minuten lang aan het ‘spelen’ met mijn wijnvlekken. Alle kinderen wilden op de foto en de mensen haalden zelfs hun baby’s en kinderen uit huis om te laten zien hoe muzungu’s eruit zagen. De kinderen liepen nog ongeveer 3 kilometer met ons mee toen we het dorpje uitliepen. Ik kon me tot vandaag niet voorstellen hoe het was om zo aanbid te worden. Echt heel bijzonder! Het was volgens de mensen hier 6/7 kilometer naar het meer, maar tijdens het teruglopen leek het wel 9/10 kilometer, echt een hele mooie wandeltocht. Onderweg hebben we nog heel veel mogen zwaaien en gedag mogen zeggen. Heerijke wandeling gemaakt en genoten van de uitzichten onderweg. Morgen hebben we een chill dagje bij het zwembad op de planning in Jinja.

Excuses voor het intens lange verhaal, maar ik hoop dat jullie er net zo van kunnen genieten als ik :)

Tot de volgende keer lieve mensen!

Tunalabagana!

We beginnen te wennen

Hello there,

We zijn hier nu bijna 2 weken en het bevalt ons gelukkig nog steeds. Maar nu zijn we begonnen met onze stage in de kliniek. Wat voor de mensen hier gratis is, het is namelijk een kliniek van de overheid. En daar valt genoeg over te vertellen!

De kliniek is ongeveer 400 meter van ons guesthouse af, wat heel fijn is want zelfs ik kan nu op tijd komen. Maar dat maakt hier geen drol uit, want ze komen zelf 1,5 uur te laat. Zit je dan samen met de patiënten te wachten tot de dokter en de verpleegkundige komen. Hier kun je de dokter en de verpleegkundige wel dezelfde naam geven want als de dokter er niet is, doet de verpleegkundige de diagnoses en het voorschrijven van de medicijnen. Ze vroegen ookal of wij op dag 2 wel even de diagnoses wilden doen. Dat hebben we vriendelijk afgewezen, want ik zou echt geen diagnoses willen stellen zoals zij dat doen.

Om jullie hier een beeld van te geven heb ik een casus voor jullie:

Man 30 jaar

- Symptomen: koorts, hoestje en buikpijn.

- Onderzoek: malariatest, omdat hij misschien koorts heeft. Er wordt geen temperatuur gemeten, verder wordt er ook niks anders gevraagd. Ze behandelen de ‘patiënten’ en vertrouwen hun op zogenaamde kwaaltjes. Er wordt niet naar de achtergrond van de patiënt gekeken en/of gevraagd.

- Diagnose: longontsteking en wormen.

- Behandeling: Amoxicilline kuur (antibiotica) voor 5 dagen, heel veel paracetamols en omdat ie buikpijn heeft krijgt ie ook maar een antiwormen tablet.

Dit hele proces duurt misschien 5 minuten, bij ons zou het zo anders gaan. Echt een wereld van verschil, want hier vinden mensen zelfs dat als ze geen medicijnen mee hebben gekregen dat de kliniek hun recht tot gezondheidszorg heeft ontleend. Er kwam zelfs een jongen van 15 terug met zijn broer omdat hij na een NEGATIEVE malariatest geen antimalaria pillen had meegekregen. Dat vond zijn broer niet kunnen, waarom zou je in godsnaam iemand zonder malaria, antimalaria pillen laten slikken?

Maar goed, we weten nu binnen een week hoe het eraan toe gaat in de kliniek. Om het voor onszelf uitdagend te houden zijn we begonnen met een wondzorgproject, want het was ons opgevallen dat de dokter in de kliniek helemaal niks doet met wondverzorging. De dokter schrijft een antibioticakuur voor bij een wond zodat het niet gaat infecteren, wat wel goed is. Maar dan is het ook van belang dat de wond goed wordt schoongemaakt en wordt verbonden, want anders kan het alsnog infecteren. Dus wij gaan een dag wondverzorging doen bij mensen die het nodig hebben, we hopen dat ze hier iets van opsteken en we laten ook een protocol voor wondverzorging achter.

Op donderdag hebben wij onze ogen uitgekeken naar de prachtig mooie 20 baby’s die in de kliniek kwamen voor inentingen. De vrouwen komen met een boekje waarin wordt bijgehouden hoe zwaar de baby’s zijn en hoeveel inentingen ze nog moeten. Ze werden onder andere ingeënt tegen DPT(difterie, de p weten we niet meer en tetanus), mazelen en ze kregen druppels om polio te voorkomen. Na deze dag weet ik zeker dat ik een donker kindje wil, ze zijn zo veel mooier dan de baby’s in Nederland. Ook was de midwife er om onderzoek te doen bij zwangere vrouwen, hier gaan we volgende week bij kijken.

Omdat Kris en ik allebei vonden dat er te weinig uitdaging is in de kliniek, zijn we ook gaan navragen of we ook nog stage konden lopen in het ziekenhuis. Dit was mogelijk, maar dan wilden ze wel dat we 2-3 maanden achter elkaar bij hun kwamen voor de stage want ze hadden verschillende afdelingen waar je kon stage lopen. Dus we kunnen het niet combineren met de kliniek maar dat vinden wij niet heel erg. We hopen daar dus nog veel meer te gaan leren en te gaan zien.

Naast stage lopen hebben we nog heel veel andere leuke dingen gedaan, zoals schoolopdrachten. Nee dat lieg ik, daar hebben we nog niet heel veel aan gedaan. We zijn eerst gaan relaxen want we hebben het zo zwaar gehad afgelopen week :) Afgelopen woensdag hebben we ook zo iets bijzonders beleefd. Onze persoonlijk begeleider John nam ons namelijk mee naar de voetbalwedstrijd Barca-Arsenal. Dit was in hun ‘bioscoop’, een omgebouwde schuur waar 200 mensen in pasten en we naar 3 tv schermen gingen kijken. Fan-tas-tisch, echt heel bijzonder. Het veranderde de avond namelijk meteen voor die mensen toen er 2 muzungu’s binnen kwamen. De schuur zat helemaal vol en alle ogen van de donkere koppies waren op ons gericht. Iedereen begon te joelen toen we binnenkwamen. Er werd speciaal voor ons een bankje neergezet recht voor de tv waar meteen mensen heel dicht tegen ons aan kwamen zitten, vooral omdat het tegenover hun vrienden natuurlijk heel cool was om naast een muzungu te zitten. Wij waren voor Barca en die hebben gelukkig ook gewonnen met 2-0.

Ook hebben wij afgelopen weekend het nachtleven van Uganda verkend. En wat was dat geweldig! Het feestje begon op vrijdagmiddag al, want we gingen op de boda boda naar Mukono! En als er iets fijn is, is het wel een land verkennen op een brommer. Vooral omdat je op plekken komt waar je met de auto amper kan komen. We hadden helaas wel last van spierpijn in onze armen daarna, want we moesten zoveel zwaaien. Want volgens mij waren er genoeg kinderen/volwassenen die nog nooit een blanke hadden gezien. Het was een mooi tochtje en ik weet niet of het door mij komt of dat het gewoon toeval is maar we kregen een lekke band. Maar dat was voor mij niet de eerste keer want dat is ons in Zuid-Afrika ook al 2-3 keer overkomen. Dus ik vrees dat het toch echt aan mij ligt, want op de terugweg kregen we weer een lekke band!

Toen we in Mukono waren aangekomen hebben we een lekker visje gegeten en hebben we ons daarna klaargemaakt om uit te gaan. Ik had een fatsoenlijke jurk meegenomen, die over mijn knieën kwam en hij had mouwtjes. Maar voordat we uitgingen voelde ik al een beetje een buikgriepje aankomen. Maar omdat ik soms nog steeds wat onverstandig kan zijn ben ik alsnog Smirnoff gaan drinken, een kleine tip: doe dat niet, want ik was flink ziek de volgende dag. En de hoofdpijn kwam dan wel van een kleine kater, maar al het eten wat ik eruit gooide de rest van de dag kwam door de buikgriep.. Dus het dagje Jinja dat we wilden doen, hebben we moeten uitstellen naar een ander keertje.. Wat ik heel jammer vond want ik keek er erg naar uit. Maar het ziek zijn moest er net als bij kris, toch een keertje van komen. Maar naast dit alles hebben we een super avond gehad, er waren namelijk meer muzungu’s in de club en het was gezellig druk, we hebben allemaal nieuwe mensen leren kennen en we hebben wat dancemoves van ze geleerd. Ook hebben we er wat nummers aan overgehouden, wat soms niet even praktisch is.

Volgende week gaan we het nachtleven van Kampala ontdekken met een kennis van Kris genaamd Ilse, die hier al een aantal jaar woont. Dus volgend weekend wordt vast weer een geslaagd weekendje! Gelukkig is Kris net zo’n feestbeest als ik

Laughing

Tunalabagaana!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel4Change