Daar zit ik dan in het zonnetje, luisterend naar de verkiezingspraatjes. We hoefden vandaag en morgen niet naar de kliniek omdat het national holiday is, vandaag is het namelijk nationale vrouwendag en morgen zijn de laatste verkiezingen, dan wordt er bepaald wie de volgende burgemeester wordt. Ik dacht dat de zorg ook werkte op feestdagen, maar hier werkt dat dus anders. Vinden wij helemaal niet erg :)

Onze week begon met werken in de kliniek, wat eigenlijk nog onveranderd is. Alleen we hebben er voor gezorgd dat er meer kinderen bang zijn geworden voor muzungu’s, want wij hebben bijna alle malariatesten moeten doen. En de meeste kinderen beginnen al te huilen als we hun vinger schoonmaken voordat we gaan prikken. Dus vaak maken we eerst even een praatje met ze en stellen we ze gerust voor zover ze Engels kunnen verstaan. Maar helaas werkt het niet altijd, dus we kunnen nog een paar weekjes oefenen met de malariatesten. Maandag, dinsdag en woensdag waren bijna niet van elkaar te onderscheiden, maar we keken wel uit naar donderdag want dan zouden we meelopen met de verloskundige. Jammer genoeg was die afgelopen week ziek en daarom mochten we toekijken hoe anders zij een baby injecteren. Het was namelijk ook weer immunisation day, dat betekent dat de baby’s worden ingeënt tegen verschillende soorten ziektes (polio, DPT, mazelen). Maar Kristel en ik kijken nog steeds de andere kant op als zij een baby injecteren, ze gebruiken geen handschoenen, brengen de naald heel langzaam in en niet helemaal op de goede plek. Daarom hebben wij een gesprek gehad met onze ‘pleegvader’/district coucillor/begeleider en onze persoonlijke begeleider John, want er moet wat veranderen in die kliniek. Maar het is voor ons erg lastig om iets te veranderen daar omdat het een instelling is van de overheid. Dus het enige wat wij kunnen doen is, in kaart brengen hoe het er aan toe gaat door middel van een enquête voor het personeel. Waar onder andere vragen in staan als; is er een vaste tijd wanneer je dienst start? Zo ja, kom je altijd op tijd? Injecteer je altijd volgens protocol? Etc. We hebben in totaal 40 vragen opgesteld en we hopen dat ze eerlijk worden ingevuld. Die willen we komende week uitdelen, ik ben errug benieuwd!

Afgelopen vrijdag zijn we langs 6 scholen geweest, 3 primary schools en 3 secundary schools, om ons voor te stellen en uit te leggen wat we willen gaan doen. De directeuren van de scholen waren erg enthousiast en we hebben meteen datums afgesproken wanneer we zouden komen om seksuele voorlichting te komen geven. Alleen we schrokken wel een beetje van het aantal kinderen waar we les aan moeten geven.. Want op 1 secundary school zaten al 500 kinderen, dat zou betekenen dat wij voorlichting moeten geven aan een groep van 170 kinderen! Dus dat wordt een hele leuke uitdaging voor mij, want mijn teaching skills zijn niet heel erg goed. Misschien kan ik hierna wel beginnen met de pabo, wie weet :)

Ook hebben we posters gemaakt voor ons wondproject en die zijn we geleidelijk aan het ophangen, en mensen reageren heel erg leuk. We hebben namelijk ook 5 vertaald in Luganda, zodat de mensen die niet goed in Engels het ook begrijpen. We zijn erg benieuwd wat de opkomst zal zijn, Kris denkt dat het of heel druk gaat worden of beschamend rustig. Maar ik zeg dat het helemaal goed gaat komen en dat we een mooi aantal mensen krijgen. Afgelopen weekend zijn we namelijk naar Kampala geweest, onder andere voor producten voor het wondzorgproject! En het is gelukt, maar we weten dus niet of we genoeg gaan hebben voor iedereen. Dus voor de mensen die mijn projecten hebben gesteund, jullie bijdrage zit hier ook in! Dus alvast bedankt namens de mensen hier :)

Maar natuurlijk zijn we niet helemaal naar Kampala geweest voor alleen wondzorgproducten, we hebben ook even gewinkeld. Ik had nog een paar hoognodige spulletjes nodig, en dat kon je daar op heeel veel plekken gewoon krijgen. Want dat Kampala is echt enorm, we hadden niet verwacht dat we zoveel verschillende culturen zouden zien, we moesten enorm omschakelen want we waren zo gewend dat we de enige blanken waren in Nkokonjeru dat het voor ons echt apart was. Dat je in 3 weken al zo gewend bent aan het feit dat je de enige blanke bent is echt bijzonder. We gingen namelijk een kennis van Kris opzoeken, Ilse, die uit haar dorp komt in Nederland. Die heeft hier ook stage gelopen en die is gevallen voor het land en een mooie Ugandees dus die woont hier al 3 jaar. We mochten bij haar overnachten en ze heeft ons rondgeleid in Kampala. We hebben voor het eerst in 3 weken weer westers gegeten, een dikke hamburger met patat en waaaauw wat smaakte dat even heerlijk! Maar dat moeten we niet te vaak doen, want dan raak ik mijn kilootjes niet kwijt. Nadat we hadden gegeten lieten ze ons even lekker winkelen in een meeeega winkelcentrum, echt heel erg Amerikaans. De Indiaanse man die deze mall had gebouwd was nu al rijker dan de president! Er waren ook zoveel mensen ‘normaal’ gekleed vergeleken ons, je kon daar zonder mouwen lopen, jurkjes boven de knie, en wij liepen nog in onze pyjama’s! Nadat we waren uitgekeken daar, pakten we voor de zoveelste keer een boda-boda, naar een andere mall, waar we heeerlijk Ethiopisch hebben gegeten. Daarna zijn we weer naar Ilse haar huis gegaan en hebben we ons klaar gemaakt voor een avondje stappen in Kampala! We hebben al hun Ugandese vrienden ontmoet en we gingen naar een mega club. Die buiten en binnen was, maar wat was dat wennen. Er waren zoveel andere kleurtjes dan de Ugandezen, ik denk dat wel 75% niet Ugandees was. Echt heel bijzonder, maar we hebben leuke mensen ontmoet en dit was zeker niet de laatste keer dat we naar Kampala zijn geweest. De volgende dag hebben we vanaf 10:00 een boda-boda tocht gedaan, die ons alle highlights van kampala liet zien. We hebben ons die dag in verschillende gewaden gehesen. We begonnen in het paleis van de koning, waar we ons in een doek moesten wikkelen en we informatie kregen over de geschiedenis van het koninkrijk, super interessant en indrukwekkend om te zien. We zijn zelfs bij de cellen geweest waar ze gekidnapte mensen in opsloten omdat ze tegen de president waren toen de tijds. Die mensen zijn daar allemaal vermoord of doodgegaan door de honger, de handafdrukken van vroeger stonden er nog in, dit was nog niet eens zo lang geleden. Echt zo onwerkelijk, gelukkig is het nu anders. Ook hebben we het parlement bezichtigt, hebben we ons omgetoverd tot moslim om in een moskee te mogen, de hoogste toren van Uganda beklommen voor een ontzettend goed uitzicht over de stad, naar een hele mooie tempel geweest van een geloof dat we nog niet kenden, lekker traditioneel gegeten, downtown Kampala gezien, bij Lake Victoria geweest en de verse vis daar bewonderd. Met andere woorden was het een super leuke dag waar we ons erg goed vermaakt hebben. ’s Avonds hebben we het taxibusje weer gepakt om naar ‘huis’ te gaan. Want het voelt wel als thuiskomen hoor, als we weer in Nkokonjeru zijn.

Deze week begon natuurlijk weer met een dagje kliniek, maar wat we vandaag toch hebben meegemaakt is echt onbeschrijfelijk. Ik ga het toch proberen:

We mochten dus uitslapen vandaag, dat betekend dat we lekker veel energie hadden, maar die mocht verbruikt worden. Want ik werd al wakker met het idee om een actieve, sportieve dag te gaan hebben. Dus wij dachten, waarom gaan we Lake Victoria niet van deze kant bekijken! En dat werd uitgevoerd in de praktijk, we wisten niet hoe we erheen moesten dus we namen de boda boda heen. Toen we daar aankwamen konden wij, en de mensen in het dorpje hun ogen niet geloven. Alle huisjes waren van hout of van stenen die we nog niet eerder hadden gezien. En volgens mij hadden de mensen in het dorpje nog nooit muzungu’s gezien. Er kwamen ongeveer 10 kinderen naar ons toegerend die niet bij ons weg zijn gegaan in de tijd dat we in het dorpje rondliepen. Echt heel bijzonder, ze waren bijna aan het vechten om onze handen vast te houden. De kinderen haalden hun handen over mijn arm en daarna wreven ze in hun eigen gezicht omdat ze dachten dat ze dan ook ons kleurtje kregen. Er was zelfs een meisje 10 minuten lang aan het ‘spelen’ met mijn wijnvlekken. Alle kinderen wilden op de foto en de mensen haalden zelfs hun baby’s en kinderen uit huis om te laten zien hoe muzungu’s eruit zagen. De kinderen liepen nog ongeveer 3 kilometer met ons mee toen we het dorpje uitliepen. Ik kon me tot vandaag niet voorstellen hoe het was om zo aanbid te worden. Echt heel bijzonder! Het was volgens de mensen hier 6/7 kilometer naar het meer, maar tijdens het teruglopen leek het wel 9/10 kilometer, echt een hele mooie wandeltocht. Onderweg hebben we nog heel veel mogen zwaaien en gedag mogen zeggen. Heerijke wandeling gemaakt en genoten van de uitzichten onderweg. Morgen hebben we een chill dagje bij het zwembad op de planning in Jinja.

Excuses voor het intens lange verhaal, maar ik hoop dat jullie er net zo van kunnen genieten als ik :)

Tot de volgende keer lieve mensen!

Tunalabagana!